Αιδώς αχρείοι…

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»
                                                      Γ. Σεφέρης

Είναι να απορεί κανείς με την ταχύτητα της προθυμίας που αυτός ο τόπος, αυτή η κοινωνία, αυτή η πολιτική τάξη και αυτοί οι πολίτες τρέχουν προς τον θάνατο• αν όχι στον αφανισμό, τουλάχιστον στην πλήρη περιθωριοποίηση της Ελλάδος. Και είναι ανόμημα αυτή η χώρα του «ύστερου εκσυγχρονισμού» να στάθηκε όρθια και δημιουργικά -με την τεράστια θυσία του λαού της- μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο και σήμερα να καταποντίζεται στην αχρειότητα του ραγιαδισμού και της φτώχειας…

Κανείς δεν βλέπει κατά πού πάει το πράγμα; Πόσο αόμματος πρέπει να είναι κανείς για να μη διακρίνει ότι η Ελλάδα «αδειάζει» από τους επιστήμονές της, που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό; Που η νέα γενιά των τετρακοσίων - πεντακοσίων ευρώ (υποτίθεται ο ανθός και το μέλλον της πατρίδας) κυριολεκτικά σφαγιάζεται και αγιάζεται προς δόξαν και καθαγιασμόν των παράσιτων κομματικών γενεών της Μεταπολιτεύσεως; Που τίποτε πια δεν παράγεται και όλα τα καταναλωτικά είδη είναι εισαγόμενα; Που πλέον η Ελλάδα σταμάτησε να έχει πληθυσμιακή συνέχεια και σε τριάντα χρόνια από σήμερα θα είναι η χώρα των γερόντων και των συνταξιούχων; Που ο «καλός γείτονάς» μας, ο κ. Ερντογάν, εξοπλίζει διαρκώς τη χώρα του, αυτή τη φορά με νέας γενιάς μαχητικά αεροσκάφη F-35, ανατρέποντας τη στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο;

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με τον μισό πληθυσμό να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και με το φάσμα του ολοκληρωτικού ολέθρου να πλανάται πάνω από την πατρίδα μας, σχεδόν σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος εδώ και ένα χρόνο (και πόσο ακόμη;) έχει καταπιαστεί –όχι πως δεν πρόκειται για σοβαρή υπόθεση διαπλοκής– με το θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Λες και μια μέρα οι νεκροί και οι αγέννητοι, κατά τον Παλαμά, θα μας δικάσουν για τους τέσσερις ή δεκατέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς και όχι για τον ασύγγνωστο βιασμό -κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση- πάνω στο σώμα και την ψυχή της Ελλάδος.

Η σημερινή κυβέρνηση της Αριστεράς, αν και για αρκετούς πολίτες αποτέλεσε ελπίδα, και όχι αδικαιολόγητα (φρούδα, όμως, όπως αποδείχτηκε πανηγυρικώς στη συνέχεια), ένα καλό προσφέρει στον τόπο. Με την κατάρρευσή της, αργά ή γρήγορα, ανοίγει τις διαδικασίες. Θα προσφερθεί στον τόπο μια νέα ευκαιρία. Ίσως να είναι και η τελευταία. Οι δύο άλλες μεγάλες περιστάσεις, αυτές του 1974 και του 1981, πήγαν σχεδόν χαμένες, καθώς πάνω σε αυτές οικοδομήθηκε ο κρατισμός, ο λαϊκισμός και η κομματοκρατία• οι παθογένειες που έσπρωξαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Εάν στον «νεομεταπολιτευτικό διαφωτισμό» που ανοίγεται μπροστά μας -και που έχει ανάγκη η πατρίδα μας- δεν δώσουν το ενιαίο παρών οι άνθρωποι της εγνωσμένης παιδείας και του πατριωτισμού, μέσα σ’ ένα αδιαίρετο εξυπακούεται λαϊκό  φρόνημα, πολύ φοβάμαι ότι θα χαθεί και η τρίτη μεγάλη ευκαιρία. Και τρομάζω στην ιδέα μήπως ο πολιτικός κόσμος παραμείνει το ίδιο αποξενωμένος από την πραγματικότητα και το ίδιο αρχολίπαρος όπως και σήμερα. Και τότε, αιδώς αχρείοι...