Οδηγός αισιοδοξίας

Το καλοκαίρι του 2011, έχοντας πια καταφέρει να ξεπεράσω τις εμμονές μου, επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Πόλη. Η Τουρκία τότε ήταν μια περιφερειακή υπερδύναμη στα σπάργανα σε κάθε τομέα (εν συνεχεία, η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ το 2013, το πραξικόπημα του 2016 και η εμπλοκή στη Συρία θα φανέρωναν τις πραγματικές δυνατότητές της). Σουλατσάροντας στη Μεγάλη Οδό του Πέραν (Ιστικλάλ) ένιωθες τον παλμό μιας χώρας σε άνοδο. Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ανηφόριζαν και κατηφόριζαν στο πλακόστρωτο με το χαμόγελο στα χείλη τους. Στο πρόσωπό τους διέκρινες την αισιοδοξία του τούρκικου έθνους. Η Πόλη ήταν γεμάτη χρώματα και ελπίδα. Μου θύμισε τις «χρυσές» ημέρες αισιοδοξίας του 2004, όταν έχοντας διοργανώσει με απόλυτη επιτυχία τους Ολυμπιακούς, έχοντας σηκώσει το Euro και με την Παπαρίζου στην πρώτη θέση στην Eurovision, είχαμε πιστέψει ότι είχαμε κατακτήσει τον κόσμο.

 

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

 

Η αντίθεση με την Ελλάδα του 2011 ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Εδώ κυριαρχούσε ο θυμός και η οργή. Το γκρίζο και η απογοήτευση Ήταν άλλωστε η εποχή του μεγάλου σοκ της χρεοκοπίας που ουδείς είχε καταφέρει να αφομοιώσει. Η εποχή των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών έξω που πολιορκούσαν την Βουλή, των αγανακτισμένων, των συνεχών επεισοδίων στην πλατεία Συντάγματος, του δράματος της Marfin που μόλις είχε χρονίσει. 

 

Αν και το χαμογελαστό πρόσωπο ποτέ δεν ήταν σήμα κατατεθέν του Αθηναίου, από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα το χαμόγελο έχει εκλείψει στα πρόσωπα. Σήμερα χαμογελούν μόνο τα παιδιά, και αυτά δυστυχώς όχι πάντα. Για ποιο λόγο άλλωστε να είναι κάποιος αισιόδοξος στην Ελλάδα. Σε ποιο τομέα έχει βελτιωθεί η ζωή του μετά την άνευ προηγουμένου πτώση του βιοτικού επιπέδου των περισσοτέρων Ελλήνων. Σχεδόν 10 χρόνια μετά και η οικονομία είναι ακόμη βαλτωμένη με το ΑΕΠ της χώρας να πλησιάζει τώρα τα επίπεδα του 2014, την ίδια στιγμή που οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από τότε. Η ανεργία μειώνεται, μόνο επειδή έχουν αυξηθεί οι μερικώς απασχολούμενοι, οι οποίοι είναι φυσικά ελαχίστως αμειβόμενοι. Η χώρα έχει κατακλυστεί από πολλές δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, ενώ η ασφάλεια αποτελεί μέγιστο ζητούμενο, όταν ο Νόμος Παρασκευόπουλου έχει επιτρέψει σε πλείστους όσους βαρυποινίτες κακοποιούς να αφεθούν ελεύθεροι και να συνεχίσουν απερίσπαστοι το έργο τους. 

 

Απλώς ας προσπαθήσει ο καθένας μας να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία αισιόδοξη είδηση που άκουσε τα τελευταία χρόνια. Κι όμως, η πλειοψηφία των ενεργών πολιτών, η πλειοψηφία ημών, διψάμε πραγματικά για μια καλή είδηση. Μία είδηση που θα τονώσει το ηθικό και θα δώσει κίνητρο για ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια. Τις προάλλες συνομιλούσα με ένα καλό φίλο συνάδελφο. Μου ανέφερε για έναν πελάτη του, ο οποίος είχε βρει νέα εργασία με καλύτερο μισθό και μετά από αρκετά χρόνια απέκτησε παιδί. Σύμπτωση; Το πιο πιθανό. Δεν παύει όμως να είναι η αλλαγή του κλίματος το ζητούμενο. Για να επιτευχθεί όμως απαιτείται να δοθούν τα κίνητρα εκείνα που θα επιτρέψουν την οικονομική – κατ’ αρχήν – ανάκαμψη της χώρας. Απαιτούνται γενναίες πολιτικές αποφάσεις με εθνικό όραμα και προοπτική για να ξανασταθεί η Ελλάδα στα πόδια της με τις δικές μας δυνάμεις.

 

Ίσως έχει έλθει η στιγμή λοιπόν που πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε εμείς τις αισιόδοξες ειδήσεις που θα αλλάξουν το κλίμα. Ο καθείς στον δικό του μικροχώρο, οι οποίοι μικροχώροι σε πλήρη ανάπτυξη θα δημιουργήσουν μία ενιαία σύνθεση. Εξάλλου δεν έχουμε άλλη επιλογή. Κανένα έθνος δεν σώθηκε από κάποιο άλλο, παρά μόνο από τις δικές του δυνάμεις και προσπάθειες. Η εθνική ανάταση περνά μόνο από τα δικά μας χέρια. Έστω και αν χρειαστεί να παρέλθει χρονικά μία γενιά από σήμερα για την επίτευξη του σκοπού. 

 

ΦΩΤΟ: Πορτοκάλια και μήλα / Ζωγραφική: Paul Cazanne