Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 06:30

Καληνύχτα και καλή τύχη...

Ένα παλιό και σωτήριο κλισέ στα δημοσιογραφικά κείμενα ήταν το «την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές συνέβαινε τούτο ή το άλλο», στην προσπάθεια του συντάκτη να προλάβει ή να προδικάσει τις εξελίξεις χωρίς να δημιουργήσει κενά στους αναγνώστες του. Μία από τις ενδεικτικές κορυφώσεις της χρησιμότητας του κλισέ είναι στις μέρες μας. Οι παλιοί το έλεγαν «δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει». Και είναι καταφανές ποια είναι η πιο δημοφιλής ερώτηση των ημερών, τόσο σύντομη και ασαφής όσο και η απάντηση που πιθανώς λαμβάνει ο ερωτών: «Τι νέα, τι βλέπεις;». «Ξέρω ’γώ...».

Γενικευμένη, συλλογική αδυναμία, αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης και προσωπικώς του πρωθυπουργού, επικίνδυνη αδράνεια, κινήσεις εκκρεμούς υπό τον τίτλο «διαπραγμάτευση» και πρακτικές / συμπεριφορές που προσπαθούν να θεραπεύσουν παιδικές ασθένειες ενός συστήματος που έχει δηλώσει με τον πιο ηχηρό τρόπο του την αποτυχία του στο ταμείο της Ιστορίας. Όλα αυτά -και πολλά άλλα- δημιουργούν τον φαύλο κύκλο της ασάφειας που δεν τιμά ούτε τις αιματηρές θυσίες της τελευταίας πενταετίας αλλά ούτε και τους ανθρώπους, ιδίως τους νέους που βρέθηκαν εκεί όπου βρέθηκαν ομνύοντας στο όραμα της αξιοπρέπειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αντ’ αυτών η εθνικολαϊστική εμμονή και ιδεοληψία θεσμοθετούνται μέρα με την ημέρα παίρνοντας αγκαζέ διάφορες νεοκομμουνιστικές αυταρχικές συνήθειες και συμπεριφορές. Ιδίως στον σημερινό κόσμο όπου κάθε τάση απομόνωσης ισοδυναμεί με απόπειρα αυτοκτονίας, ο χώρος που δικαιούνται οι προσωπικές μονομανίες του καθενός δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια του κρανίου του. Όμως, είναι πολύ πιο σύνθετη η εποχή μας.

Ενδεικτική της ανισορροπίας μεταξύ επαγγελματισμού και ιδεοληψίας προς όφελος της δεύτερης είναι η διαδικασία της ακρόασης στη Βουλή για την επανεκκίνηση του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού Μέσου.

Ουδείς από τους ερωτηθέντες υποψηφίους κλήθηκε να εκθέσει τις απόψεις του για το ποιες θεωρεί τις σημαντικότερες αλλαγές που έχουν επέλθει στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία τα τελευταία χρόνια λόγω των ευρύτατων και δομικών αλλαγών στο οικοσύστημα της διαδικτυωμένης παραγωγής και διακίνησης της πληροφορίας. Ποια είναι τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά των ΜΜΕ που έχουν αλλάξει και με τι έχουν αντικατασταθεί; Πώς σκοπεύει να υιοθετήσει τις νέες δημοσιογραφικές κουλτούρες που αναδύονται από πλατφόρμες που οριοθετούνται από τη «δημοσιογραφία των πολιτών», τα «social media», τις νέες διαστάσεις που λαμβάνει η λεγόμενη «δημοκρατία της πληροφορίας», η συμμετοχή των «καταναλωτών ειδήσεων» στην παραγωγή τους, η συνδιαμόρφωση του περιεχομένου; Με ποια εργαλεία σκοπεύει να αφουγκραστεί και να προλάβει τη νέα εποχή στην πληροφόρηση; Αυτά, ενδεικτικά, γιατί υπάρχουν πολλά άλλα για να ρωτήσει κάποιος έναν υποψήφιο CEO στο μοναδικό δημόσιο μέσο ενημέρωσης.

Ουδείς από τους ανθρώπους που στήθηκαν κατά τη διάρκεια της πολύωρης αυτής διαδικασίας δεν ερωτήθηκε για τα ποια -φαντάζεται- θα μπορούσαν να είναι τα βασικά σημεία ενός νέου business plan για το δημόσιο μέσο ενημέρωσης και πώς μπορεί αυτό να γίνει κερδοφόρο. Ποιες συγκλίσεις - ενοποιήσεις μεταξύ των χαοτικών υπηρεσιών και τομέων βλέπει ως εφικτές με σκοπό την απαραίτητη εξοικονόμηση πόρων και ποιες συνέργειες θεωρεί πιθανές ώστε το Μέσον αυτό να ωφεληθεί από ήδη αναπτυγμένες υπηρεσίες και προϊόντα ενημέρωσης που έχουν ήδη εξελιχθεί στη διεθνή αγορά των media. Και ας υποθέσουμε ότι ο υποψήφιος πρέπει πρώτα να πάρει τη δουλειά, αμέσως μετά να ενημερωθεί και κατόπιν αυτού να δουλέψει το όποιο σχέδιο αναδιοργάνωσης. Σύμφωνοι. Δεν μπορεί, όμως, να μην ερωτάται, τουλάχιστον, για τον τρόπο με τον οποίον σκέφτεται να δουλέψει, «αν πάρει τη δουλειά», όπως είπαμε. Εκτός, αν έναντι των παραπάνω ουσιαστικών προσόντων για έναν media manager, είναι ισχυρότερη η στάση που τήρησε «κατά τη διάρκεια του μαύρου».

Βγάλτε, τώρα, όλες τις ειδικές ορολογίες από τις δύο προηγούμενες παραγράφους και θα πάρετε μια γεύση για το πώς επιχειρείται να κυβερνηθεί (ή να μην κυβερνηθεί) μια ολόκληρη χώρα υπό αυτές τις συνθήκες της καταστροφής τις οποίες εδώ και μια πενταετία δεν έχει σταματήσει να μετρά κορυφώσεις. Με σημαντικότερη αιτία της ανυπαρξίας διοίκησης το φλερτ με τον κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ενιαίο νόμισμα παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ο οποίος, όμως, δεν ξεχνά τις παλινωδίες στο βωμό της εσωκομματικής νηνεμίας. Αυτό το φλερτ, άλλοτε το χρησιμοποιούν ως απειλή και άλλοτε ως ευσεβή πόθο -σε συνδυασμό με τις αοριστίες των εκκλήσεων στους Ρώσους, στους Κινέζους, στους Αφρικανούς και πάει λέγοντας. Με την πίσω πλευρά του εγκεφάλου κάποιων - πασχόντων από μεταστατικό κομμουνισμό - να κάνει ιδιωτικό πάρτι αποκατάστασης της ιστορικής αποτυχίας και ήττας του «μαρξισμού, λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού»...