Φιλοσοφία της τυρόπιτας

Αν η προσδοκία ενός «καλύτερου» εαυτού σου είναι να «βγάλεις λεφτά», τότε, εφαρμόζοντας τον πιο πάνω «τύπο», δεν είσαι παρά μόνον όσα κάνεις για να πετύχεις τον σκοπό αυτό. Αν πατάς επί πτωμάτων, δεν είσαι παρά ένας κλασικός εγκληματίας

Από τον Μάριο Νόττα*

Το ομολογώ: Δεν συμπάθησα κανέναν δάσκαλο μαθηματικών. Μέχρι που σε ένα μάθημα οικονομικών, είδα έναν απίστευτο 40άρη τότε, να κάνει μάθημα, με τόσο πάθος, που στο τέλος της ώρας, ήταν… όλος καλυμμένος με κιμωλία (τ’ ακούτε οι γενιές του e-board; - μιλάμε για άλλες χάρες). Το μάθημα ήταν επιλογής. Και εξαιτίας του δάσκαλου, σπούδασα Οικονομικά (Γεια σου ωρέ Χανιώτη!).

Νόττα αρκετά αυτοαναφορικός είσαι... Πάμε ξανά:

Τα μαθηματικά, πόσο μάλλον στην γκρίζα περιοχή τους που γίνονται Φιλοσοφία, και παύουν να είναι επαγωγικά, είναι (χωρίς να το γνωρίζουμε) στην καρδιά της (κλασικής) παιδείας μας.

Παράδειγμα: (Ηράκλειτος) Άγαθόν και Κακόν Ταυτόν. Σε «τύπο» αυτό θα ήταν 1 = 0. Θες ένα άλλο; (Παροιμία) Ουδέν κακόν αμιγές καλού (0 = 0+1)... Πάμε ένα ακόμα… (Σωκράτης) Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. 1 = (0*1).

ΟΚ, δεν σε πείθω. Για έλα τώρα μια βόλτα στην ΣΗΜΜΥ (ΕΜΠ – Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου) και χάζεψε τούτο (πέρασα από μπροστά του, τρώγοντας τυρόπιτα):

«Eίμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε».

Όχι, δεν θα σε κουράσω με τη μαθηματική απεικόνιση (αν όντως υπάρχει). Πάντως νομίζω πως αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα.

Ενας λαός (ναι, για μας μιλάω) που στο γνωσιακό – πολιτισμικό του DNA εμπεριέχει...
-    Τον βωμό στον άγνωστο θεό
-    Την υπαρξιακή του αγωνία, με τη μορφή της απόλυτης άγνοιας (Σωκρατικό πιο πάνω απόφθεγμα)
-    Τους πολυ-επιστήμονες (από τον Αρχιμήδη του «Δώς μου πού στω και ταν γαν κινάσω» μέχρι την Υπατία - κατέβασε με την ευκαιρία και την πολύ καλή «Αgora», για να… πάρεις μπρος)
…δεν πρέπει να μας ξενίζει όταν όχι μόνον «μηχανεύεται» συμπυκνωμένες κάψουλες σοφίας, αλλά και αποφασίζει να τις μοιραστεί, με τον ίδιο τρόπο με τον παλαιολιθικό μας πρόγονο, με… «πικτογραφήματα» (δηλαδή γκράφιτι, σκόρπιες τοιχογραφίες).

Toύτος ο τυπάς, μας «την λέει», ως εξής:

Δεν είμαστε παρά μόνο εκείνο που μας κάνει καλύτερους. Και μάλιστα ΔΕΝ έχει σημασία το αποτέλεσμα (αν τελικά γίναμε καλύτεροι) αλλά η διαδικασία, η προσπάθεια, ο «δρόμος».
Ισχυρίζεται πως αυτό που μας καθορίζει είναι μία συνάρτηση (που ως γνωστόν είναι μία «σύμβαση» που καθορίζει τη σχέση μεταξύ δύο ή περισσότερων μεταβλητών), όπου το «πριν» είναι ο «απορριπτέος», προς απέκδυσιν εαυτός μας, το μετά είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας, και το «εγώ» δεν είναι άλλο από το μέσον (τη συνάρτηση την ίδια) που μετήλθα για να «μεταμορφωθώ», δηλαδή να πάψω να είμαι αυτό που είμαι!

Τώρα για βάλε το αυτό στην «πραγματική ζωή», τσέκαρέ το, Έλληνας είσαι, αμφισβητείς το Σύμπαν άπαν.

Αν η προσδοκία ενός «καλύτερου» εαυτού σου είναι να «βγάλεις λεφτά», τότε, εφαρμόζοντας τον πιο πάνω «τύπο», δεν είσαι παρά μόνον όσα κάνεις για να πετύχεις τον σκοπό αυτό. Αν πατάς επί πτωμάτων, δεν είσαι παρά ένας κλασικός εγκληματίας, δεν έχει να κάνει ούτε με το τι είσαι, ούτε με το τι θα γίνεις. Απλά και μόνον με το τι κάνεις για να αλλάξεις.

Με την ίδια λογική αν τα «εργαλεία σου» είναι συνεργατικά, μη επιθετικά, ελαχιστοποιούν τον «θόρυβο» (από τις θετικές επιστήμες και αυτό) και ωφελούν πολύ περισσότερους από εσένα αποκλειστικά (λέγεται και «ευγενή κίνητρα»), τότε, φίλε, βάσει του «τοίχου», καλά το πας.

Αν δεν διάβασες το τελευταίο μου σημείωμα, σε αυτή τη σελίδα, έναν μήνα πριν («εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης»), γκούγκλαρέ το («Εμείς οι Οδυσσείς»). Στο λέω γιατί ήταν το prequel. Kαι σου τάζω ένα συγκλονιστικό sequel, τον Δεκέμβριο, με την δισχιλιοστή δεκάτη έκτη επέτειο της γέννησης ενός μεγάλου διανοητή (και επαναστάτη), που τον έχουμε δυστυχώς «δεμένο» μόνον με τα μελομακάρονα, χρονιάρες μέρες. Φιλώ σε σταυρωτά.

*Ο Μάριος Νόττας έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία, Οικονομία και Επιστήμη της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και διευθύνει το διαπανεπιστημιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Quality Journalism and New Technologies» (Master of Arts) που αποτελεί δραστηριότητα του ECI (European Communication Institute)

**Φωτό: Ανδρέας Αθανασόπουλος