The Art of Watching (Ζωή και Τέχνη στην Μετα-Σώρραν Εποχή)

Eίναι Τέχνη:

Να μπορείς να αυτοπαρατηρείσαι. Να είσαι ο εαυτός σου, και συγχρόνως «ο άλλος», ο παρατηρητής. Και έχει ενδιαφέρον. Σε γνωρίζεις καλύτερα («Γνώθι Σεαυτόν», μιλάει το DNA πατριώτη). Α, ναι, δώσε βάση: Αν είσαι σε «ισορροπία», περνάς καλά. Δεν χρειάζεται να παίξετε σκάκι μαζί, αλλά μπορείς να σε βγάλεις έξω, να σε πας βόλτα, να χαζέψετε μαζί το ηλιοβασίλεμα κ.ά. Αν δεν είσαι καλά (με εσένα), μαύρα μαντάτα. Ψυχολογάρες μου μην το ψάχνετε άλλο, εδώ αρχίζουν τα «likes» στο φάτσαμπουκ¹  και τα career updates στο ΛινκντΙν, φακ μάι φέλεκ, ινσάιντ!
(Το λέω ως παθών, όλα όσα γράφω, βιωμένα, ακούς ξυπόλητε τσαγγάρη;;!).

Από τον Μάριο Νόττα*

Σε ένα τέτοιο session, λοιπόν (Μάριος, που «κάθεται δίπλα» και τον… παρατηρεί) πρόσεξα πόσα μέηλ έκανα, προς ποιους, τι πραγματευόμουν, με τι καταπιανόμουν, πόσα «παράθυρα» είχα ανοιχτά, και τι παράλληλη δραστηριότητα εκτυλισσόταν στο κινητό μου. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την καθημερινότητα του 90% από εμάς (ενώ έγραφα αυτές τις γραμμές, newsalert στην Τσουλαπερδίνα -έτσι λέω το κινητό μου- ήρθαν και τα επισημα ευρωπαϊκά στατιστικά να επιβεβαιώσουν πόσο σκληρά εργαζόμενος λαός είμαστε σε πείσμα κάποιων πεισμωμένων δανειστών).

Και τότε μου ήρθε η «φλασιά». Ποια ήταν η (αντίστοιχη) καθημερινότητά μου, καταβάλλοντας τον ίδιο κόπο και χρόνο, πριν π.χ. 20 χρόνια; (ας μη μιλήσουμε για… προϊστορία). Μολονότι και τότε καρφωμένος στο pc ήμουν, δεν μπορούσα να «παράξω» ούτε το ένα δέκατο όσων κάνω τώρα. Το να μιλήσεις με κάποιον, ακόμα και στο τηλέφωνο ήταν… πονεμένη ιστορία, το web (στην Ελλάδα) ήταν στη φάση… isdn… (για τους πολύ ψαγμένους), η πληρωμή λογαριασμών σήμαινε μέρες χαμένες στα γκισέ και το δύο-κλικ-μακριά περιεχόμενο (κάθε τύπου) που τώρα εμπλουτίζει το σύνολο της παραγωγικής μας βιόσφαιρας, ήταν –στην καλύτερη περίπτωση– απροσπέλαστο.

(Νόττα, μαζέψου, 283 λέξεις ήδη…)… ΟΚ, έρχομαι στο ψητό: Πού σκατά είναι όλος αυτός ο νέος πλούτος; Αν ο κάθε ένας από εμάς «παράγει» στις 300 τόσες μέρες ετήσιου μόχθου του το δεκαπλάσιο απ’ ό,τι πριν λίγα χρόνια, και πολύ-πολύ περισσότερο από τις (παρ’όλα αυτά «χρυσές») μεταπολεμικές «Κινισιανές»²  δεκαετίες, Πού-Πήγε(πάει)-Ολη-Αυτή-Η-Υπεραπόδοση; Μήπως έχουμε περισσότερο κοινωνικό κράτος; Μήπως ο πλανήτης ζει καλύτερα; Μήπως οι νέες γενιές (όχι απαραίτητα στη χώρα μας, οπουδήποτε στην «ανεπτυγμένη» Δύση, και ακόμα περισσότερο στους «άλλους») ζουν καλύτερα από τους γονείς και τους παππούδες τους; Μη μου πείτε για τους «πεφωτισμένους» Ρώσους, καθώς το κόμμα με την ταχύτερη ανάπτυξη ζητάει… επιστροφή στην προ-Γκόρμπι εποχή. Μη μου πείτε για τους Αμερικάνους που σπάνε ρεκόρ νεόπτωχων και κοινωνικής ανισότητας. Και μη μου πείτε για την κατακερματισμένη Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων που είναι ο «νέος» γίγαντας με τη νοημοσύνη βρέφους (Γεια σου, Πάγκαλε, τι ακούω; Ολική Επαναφορά;).

Ααα, το βρήκα. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Γκούγκλαρα «Θέμος + Σώρρας», και ουουουπς!! Όλα εδώ είναι. Συνέντευξη, λοιπόν, με τον (καταλόγισέ του ό,τι θες, αλλά το χιούμορ του σπάει κόκκαλα) Θέμο, τώρα, 2017. Προφανώς, λοιπόν, κάποια υπερ-ταμεία σωρεύουν τον «πλούτο των γενεών». Ο κ. Σώρρας (αμαρτία μου: τον βρίσκω ευφυέστατο) έχει πρόσβαση. Και «κάνει παιχνίδι». Αυτή η «κεκρυμμένη» υπεραπόδοση πλούτου, λοιπόν, περίπου σαν αφρός ανθρακούχου σε καλά «χτυπημένο» κουτάκι, βρίσκει διέξοδο μέσω «διαχειριστών» τινών HyperFunds. Πριν βιαστείτε να αφορίσετε, πρέπει να αναρωτηθείτε – ούμε γιατί μέχρι σήμερα α) η εκτελεστική εξουσία β) η τέταρτη, «nous, l’etat», η δημοσιογραφική, ντε…!! …σφυρίζουν αδιάφορα. (Για τη δικαστική δεν λέω τίποτα, έχει γνωμοδοτήσει. Υπέρ του).

Αν ο άνθρωπος αυτός είναι απατεώνας, πόσα χρόνια δα απαιτούνται για να τον ξεσκεπάσουν, τόσο οι εντεταλμένες υπηρεσίες, όσο και η δημοσιογραφική έρευνα; Θυμίζω πως συμπληρώσαμε 5 χρόνια στην ΜΣΕ (μετα-Σώρραν εποχήν). Αν δεν είναι απατεώνας, τι στο καλό συμβαίνει; Πόσο δύσκολο είναι πια να στείλει ένα ΜΜΕ από αυτά που καταθέτουν εκατομμύρια για «πέτσινες» άδειες μια αποστολή στην τράπεζα του Μόντρεαλ;  Ή το έχουν ήδη κάνει, αλλά δεν μπορούν ακόμα να «δέσουν» το στόρι;
Εξακολουθώ να με/μας παρατηρώ. Και πολύ «μας πάω». Δεν βαριόμαστε ποτέ με εμάς! (Είναι που έχει πιάσει η κινέζικη ευχή: Είθε να ζείτε σε ενδιαφέροντες καιρούς!).

[1] Το πρωτοάκουσα από τον πρ. γερουσιαστή Chris Spyrou

[2] Κeynes, ψάχτο, η κινητήρια οικονομική διανόηση πίσω από το μεταπολεμικό (WWII) θαύμα.

*Ο Μάριος Νόττας έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία, Οικονομία και Επιστήμη της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και διευθύνει το διαπανεπιστημιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών "Quality Journalism and New Technologies" (Master of Arts) που αποτελεί δραστηριότητα του ECI (European Communication Institute)