Ώρα ευθύνης

«Η μνήμη και η λύπη είναι οι τροφοδότες της ποίησης, αλλά τα ποιήματα είναι σαν να έχουν διαλέξει τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να γραφτούν. Ίσως και να έχουν προϋπάρξει της σύνθεσής τους και γι’ αυτό να αντιστέκονται στη γλώσσα όταν προσπαθεί να τα διαπλάσει. Διότι πρέπει να ξέρουμε πως για να γραφτεί ένα ποίημα χρειάζεται προηγουμένως να ομονοήσουν άπειροι παράγοντες».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Κική Δημουλά η οποία αναγορεύτηκε, προ ολίγων ημερών, επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τι είναι λοιπόν η ποίηση. Για εμάς τα χρώματα μιας σκέψης μέσα στο γκρίζο περιβάλλον που ζούμε ή ακόμη καλύτερα όπως την είχε ορίσει ο Ντα Βίντσι «η ζωγραφική είναι η ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται».

Πόσο λοιπόν μας λείπει η ποίηση και οι τέχνες γενικότερα αν θέλετε; Πόσο μας λείπουν οι άνθρωποι των τεχνών σε ένα μέλλον που φαντάζει ακόμη πιο δύσκολο και αβέβαιο; Πού είναι εν τέλει οι άνθρωποι του πολιτισμού να βάλουν στο περιθώριο δηλώσεις και πρακτικές που κυριολεκτικά μας εξοργίζουν όπως αυτή του Γιάννη Μπαλάφα, ο οποίος είπε πως «ήταν μια στραβή» ο θάνατος του 11χρονου από το Μενίδι.

Πρόκειται αναμφίβολα για περιθωριακές δηλώσεις από τον υφυπουργό Μετανάστευσης και ο μόνος τρόπος να μην ακούγονται είναι να καλύπτονται με επιχειρήματα και όχι από τη σιωπή μιας κοινωνίας. Βλέπετε κάποια στελέχη αυτής της κυβέρνησης αγκιστρωμένα από τη χλιδή της εξουσίας έχουν απολέσει τη λογική τους.

Και η απάντηση πρέπει να είναι ηχηρή από εμάς τους πολίτες. Και από τους ανθρώπους των τεχνών. Να τους δείξουμε ποιος είναι ο πραγματικός πολιτισμός του τόπου, λειτουργώντας ως ανάχωμα στις πάσης φύσεως δηλώσεις που είναι τουλάχιστον εξωφρενικές.

Πρέπει «να ανακτήσουμε το νήμα της σύνδεσης της παραγόμενης τέχνης με την κοινωνία», όπως πολύ εύστοχα είπε ο Αντώνης Σουσάμογλου - εξάρχων βιολιστής του Κ.Ο.Θ. και να ανακτήσουμε τον βηματισμό μας μέσω της οικουμενικότητας των τεχνών.

Να παραμερίσουμε τις εμμονές, την προχειρότητα και τις συντεχνίες που μας κατακλύζουν. Σίγουρα τότε θα γίνουμε δικαιότεροι, το πνεύμα μας θα διευρυνθεί και θα αποκτήσουμε νέες αντοχές να αντιμετωπίσουμε τις στρεβλώσεις της κοινωνίας μας.

Οφείλουμε αν θέλετε να σταματήσουμε να ζούμε σε μια κοινωνία τυφλών, να είμαστε λιποτάκτες των προβλημάτων μας και να αναζητήσουμε χαρισματικούς ανθρώπους. Ας τους ψάξουμε…