Παλατιανό σύστημα…

Οδεύουμε σε εκλογές. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε μια φυσιολογική δημοκρατία, σ’ ένα φυσιολογικό κράτος, οι πολίτες προσμένουν πολλά από μία εκλογική αναμέτρηση, από μία νέα κυβέρνηση. Πολλά για το «αύριο» της κοινωνίας και της επόμενης γενιάς και πολλά περισσότερα για το καλό της πατρίδας. Αυτά, όχι βέβαια στην Ελλάδα. Αυτό που επιδιώκεται και επιτυγχάνεται στην χώρα μας, κάθε φορά που διεξάγονται εθνικές εκλογές, είναι η εδραίωση της κομματοκρατίας, δηλαδή η νομή της εξουσίας από μια δράκα αυλικών των κομμάτων, με ότι επωφελές συνεπάγει αυτό για τους ίδιους και τα «μαγαζιά γωνία» που εκπροσωπούν.

 

Εάν ο σκοπός τους ήταν διαφορετικός δεν θα είχε χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Το κακό στην υπόθεση, εκτός όλων των άλλων, είναι ότι μια σημαντική μερίδα πολιτών έχει αποδεχτεί το ολιγαρχικό σύστημα της κομματοκρατίας και το υπηρετεί ακούσια ή εκούσια· άλλοι γιατί ξανασαίνουν προσωρινώς με τις όποιες παροχές διαμοιράζει ή υπόσχεται στις εκλογές το παλατιανό σύστημα (μεταξύ μας, εδώ που φτάσαμε κάτι είναι κι αυτό) –αγνοώντας την βασική αρχή ότι το κράτος ποτέ δεν σού δίνει κάτι εάν προηγουμένως δεν στο έχει πάρει, κι άλλοι γιατί βολεύονται καθ’ ολοκληρίαν (ποικιλοτρόπως) εξασφαλίζοντας δια βίου τον εαυτό και την οικογένεια τους (ενίοτε τα εγγόνια και τα δισέγγονα τους).

 

Οι εκλογές, δυστυχώς, γίνονται –έτσι όπως γίνονται, για τους λίγους. Η εξουσία, πλέον, ασκείται ερήμην της κοινωνίας. Τα κόμματα ηγεμονεύουν ερήμην της λαϊκής βουλήσεως. Τα δύο σημερινά κόμματα εξουσίας, ο Σύριζα και η ΝΔ, δεν απηχούν (εάν λάβει κανείς υπόψη τα ποσοστά αποχής) ούτε το 15% του λαού το καθένα. Ούτε πρόκειται να αλλάξει αυτή η κατάσταση με τις επικείμενες εκλογές. Οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει θα είναι μειοψηφική, ακόμη κι αν συμπράξει με έτερο κόμμα. Και θα επισυμβεί το πολιτικό παράδοξο, που δεν θα είναι βέβαια η πρώτη φορά, η κυβέρνηση να κατέχει την πλειοψηφία εδρών στη Βουλή και ταυτόχρονα να είναι μειοψηφία στο λαό.

 

Αυτό, λοιπόν, το σύστημα δεν είναι ολιγαρχικό; Δεν υφίσταται «πολιτικό κενό»; Ωραία(!), και τι γίνεται παρακάτω; Τίποτα!!!, αν έχει κάποια μικρή αξία η γνώμη μου. Όσο τα υφιστάμενα κόμματα δεν αλλάζουν νοοτροπία, όσο τα στελέχη τους είναι στην πλειονότητά τους μηδαμινής αξίας και καλλιέργειας κι όσο στην πολιτική κονίστρα δεν εισέρχονται πρόσωπα (μάλλον με το δίκιο τους) εγνωσμένης ικανότητας και παιδείας, μην περιμένουμε και τίποτε το θεαματικό. Έχουμε να κάνουμε –πολύ απλά, όχι με οραματιστές αλλά με διαχειριστές και διεκπεραιωτές. Δυστυχώς για την Ελλάδα και για εμάς «αυτόν τον θίασο έχουμε, μ’ αυτόν θα παίξουμε» (Γ. Σεφέρης).

 

Δεν ανατρέπεται αυτή η κατάσταση; Όχι σήμερα! Μόνο όταν αλλάξει η παρούσα γενιά κι ότι νοσογόνο μαζί της κουβαλάει. Μια αγγλική παροιμία λέει, μάλλον σοφά: «Χρειάζονται τρεις γενιές για να βγει ένας τζέντλεμαν». Ωστόσο, σε μια γωνίτσα της καρδιάς μας ας κρατήσουμε ζωντανή την αισιοδοξία μας, «υπάρχουν ακόμα ψυχές που τολμούν και σηκώνουν κεφάλι στην υποκρισία, στην αδικία και στην αναίδεια». Πάντα υπάρχει η μαγιά, κατά τον Μακρυγιάννη και η σπίθα του Καζαντζάκη: «Ευλογημένη η σπίθα αυτή που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής, κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του γκρεμού βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της». 

 

Ζωγραφική / Κ. Μαλάμος