Τα δύσκολα φαίνεται ότι πέρασαν

Οφείλω να ομολογήσω ότι μετράω τις ημέρες μία – μία μέχρι να κάνουμε επιτέλους το εμβόλιο η σύζυγός μου κι εγώ. Σχεδόν ανυπομονώ, ελπίζοντας ότι θα αποτελέσει και για εμάς το τέλος μίας περιπέτειας που ξεκίνησε πριν από 15 μήνες περίπου, και η αρχή μίας προσπάθειας να επαναφέρουμε τη ζωή μας σε συνθήκες που να μην απέχουν πολύ από εκείνες που είχαμε γνωρίζει πριν την πανδημία. Νιώθω, νομίζω, εκείνο το συναίσθημα της ανυπομονησίας και του άγχους που ένιωθαν οι στρατιώτες λίγο πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, όταν γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος θα λήξει τις επόμενες ημέρες – εβδομάδες, δεν ήθελαν φυσικά να χάσουν ή να δώσουν τη ζωή τους λίγο πριν το τέλος, κι αυτή η έννοια μείωνε εν τέλει την προσπάθειά τους στις μάχες.

 

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

 

Αντίστοιχο με το συναίσθημα του ήρωα στο «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον», του νεαρού Γερμανού στρατιώτη, Πάουλ Μπόυμερ, όταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωνε και η Γερμανία έχανε τον ανθό της νεολαίας της και άπαντες προσδοκούσαν επιτέλους το τέλος. 

 

Ήδη αρκετά έχουν μερικώς αποκατασταθεί. Μόλις πρόσφατα ξαναείδα τους γονείς μου μετά από σχεδόν έξι μήνες, καθώς έχουν πια εμβολιασθεί και με τις δύο δόσεις και αφού προηγουμένως είχαμε εμείς υποβληθεί προληπτικώς σε rapid test, φορώντας φυσικά τις μάσκες μας. Φυσικά δεν ήταν η τέλεια συνάντηση, έτσι όπως είχαμε μάθει, αλλά ήταν πολύ περισσότερα από εκείνα που μπορούσα να φανταστώ μετά την έναρξη του τελευταίου lock down. Το πιο σημαντικό ήταν ότι καταφέραμε ξανά να συναντηθούμε. Οι κανόνες προστασίας είναι μεν κουραστικοί, αλλά είναι εκείνοι – όπως και το εμβόλιο – που μας επέτρεψαν να νιώσουμε και πάλι οικογένεια. 

 

Είναι σαφές ότι θα αργήσουμε αρκετά να επανέλθουμε στις αρχές του 2020 λίγο πριν την πανδημία. Ίσως μάλιστα δεν θα καταφέρουμε και ποτέ. Να πετάξουμε δηλαδή τον φόβο που μας προκάλεσε αφενός μεν ο χαμός τόσων ανθρώπων, πολλές φορές και οικείων μας, αφετέρου ότι θα νοσήσουμε κι εμείς, και άφοβα να ταξιδέψουμε φερ’ ειπείν σε μία ευρωπαϊκή πόλη για αναψυχή ή για εργασία. Ή να πάμε στο γήπεδο και να πανηγυρίσουμε ένα τέρμα της ομάδος μας με έναν άγνωστο που τυχαία κάθισε δίπλα μας. Θα πρέπει να περάσει αρκετός καιρός και η πρόοδος της επιστήμης να έχει συντελεστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που θα μας επιτρέψει να αποβάλλουμε πλήρως το συναίσθημα του φόβου στην καθημερινότητά μας. 

 

Είναι πολύ δύσκολο να αγκαλιάσουμε και πάλι έναν οικείο μας όταν συναντιόμαστε, ή όταν τον δούμε ξανά στον δρόμο να του δώσουμε έστω το χέρι, αλλά αυτό πια είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι θα τον δούμε και ότι θα είναι αυτός κι εμείς καλά. Με τον καιρό θα ξεπεράσουμε κι αυτά. Ας τον χαιρετήσουμε προς το παρόν με το βλέμμα μας.

 

Βέβαια είναι αλήθεια ότι πλείστοι όσοι συμπολίτες μας, άμα τη ανακοίνωση της άρσης των περιορισμών, σχεδόν μονομιάς απέβαλαν τα αρνητικά συναισθήματα (αν είχαν) και ξεχύθηκαν παντού λες και δεν πέρασε μία ημέρα από πέρσι, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, αδιαφορώντας να λάβουν και τα στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας (αν ποτέ τα τηρούσαν). Είναι κι αυτοί. Πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί και πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Μία κοινωνία, ένα σύνολο πολιτών, περιλαμβάνει και άτομα λιγότερο ευαισθητοποιημένα, με μικρότερη δυνατότητα αντίληψης και κατανόησης δύσκολων εννοιών και καταστάσεων. Ενίοτε όμως αυτοί αποτελούν και την πλειοψηφία όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε πάντα.

 

Εννοείται ότι σε κάθε πάντως περίπτωση ευρισκόμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση συγκριτικά με πέρσι το Μάρτη όταν έγραφα το «Το τέλος του άνευ ορίων laissez faire et laissez passer» σε τούτη δω την φιλόξενη γωνιά. Η Επιστήμη έβαλε τα δυνατά της το διάστημα που μεσολάβησε, και μας επέτρεψε να μπορούμε πια να βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Πρόκειται για μία τρομακτική επιτυχία ιστορικών διαστάσεων. Και το εμβόλιο αποτελεί άνευ άλλου το διαβατήριο για μία νέα κανονικότητα. 

 

Έχουμε κάθε λόγο πια να αρχίσουμε να ξαναχαμογελάμε. Τα δύσκολα φαίνεται ότι πέρασαν. 

 

Ζωγραφική, Βαρλάμος Γιώργος