Ομιλείτε την Αγγλικήν;

Γράφει ο Μάριος Νόττας*

 

Ώστε η “ειδησεογραφική ΕΡΤ” είναι τώρα ERT News.

 

E, λοιπόν, νομίσαμε πως το ‘εφεύρημα’ και ο εξαγγλισμός του εμβληματικού (και μεγαλύτερου στην Ελλάδα) ειδησεογραφικού φορέα, ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός που (ίσως) οφειλόταν στον “διεθνή” χαρακτήρα της Ενημέρωσης που αφορά το παγκόσμιο χωριό. Δεν χτύπησε άσχημα στα αυτιά μας - ομολογώ πως σίγουρα όχι στα δικά μου.

 

Μετά ήρθε το ERTFlix. Άλλο ένα ‘επικοινώνημα’, με λόγο ύπαρξης: Να συνδέσει την (εξαιρετική) πλατφορμα ροής της ΕΡΤ με την εικόνα του περιώνυμου ΝΕΤFlix, δίνοντας έτσι τον συντομότερο ορισμό ως προς το περιεχόμενο του (τότε) πειράματος.

 

Και μετά ξεκίνησε το Κακό: Σε μία επιληπτική κρίση Επαρχιωτισμού, ο κρατικός μας (καλύτερα: Δημόσιος) ραδιοτηλεοπτικός (και όχι μόνο) φορέας απαξίωσε κάθε προσπάθεια δημιουργικής αλλά και νοήμονος ονοματοδοσίας και άρχισε να (αυτο)προσδιορίζει τα προγράμματά του στα …Αγγλικά ! 

 

Και εγεννήθησαν (και μάλιστα στην εμβληματική Ενημερωτική ΕΡΤ)…

 

 

(Φταίω εγώ αν νομίζω πως παρακολουθώ το αμερικάνικο PBS και όχι την ΕΡΤ;)

 

Σε αποφυγή Αφορισμών, οφείλω να εικάσω πως η κάθε μία (παραπάνω) ομάδα δημιουργών των προγραμμάτων αυτών, ΔΕΝ μοιάζει πως είχε εικόνα της “τάσης”. Ο κάθε ένας επικεφαλής, (πιστεύω πως) απλώς θεώρησε πως η ‘τσαχπινιά’ και ευρηματικότητα της ονομασίας, δικαιολογούσε την αποφυγή της Ελληνικής γλώσσας.

Ομως ελπίζω να αντιλαμβάνονται (και ίσως να συμφωνούν) πως όταν αυτό συμβαίνει ‘μαζικά’, όταν τόσες πολλές εκπομπές συνηχούν σε μία ξένη γλώσσα, το συμβάν αρχίζει να αποκτά μία τελείως διαφορετική σημειολογική αξία.

 

Βλέπεις, ο Δημόσιος Ελληνικός Ρ/Τ φορέας είναι ακριβώς αυτό: Δημόσιος και Ελληνικός. Κανείς δεν θα ελέγξει ένα ιδιωτικό ΜΜΕ (π.χ. φαινόμενα σαν τον ANT1 της δεκαετίας του ‘90) αν μιλάει περισσότερο αγγλικά από Ελληνικά. Η ΕΡΤ όμως δεν είναι το ίδιο. Λόγω της επιδραστικότητάς της (που είναι κοινό μυστικό πως είναι κατα πολύ μεγαλύτερη των μετρήσεων που της αποδίδονται με αδιαφανείς διαδικασίες) πρέπει να λειτουργεί ως αντίβαρο στις “τάσεις” και να αναδεικνύει τον εκφραστικό πλούτο του τόπου, εκεί ακριβώς που όλοι οι άλλοι τον αποφεύγουν.

 

Αξίζει να δούμε το θέμα μακροσκοπικά:

 

Η Ελληνική κοινωνία του 21ου, έχει δεχτεί μία πρωτοφανή εισβολή δυτικότροπου πρωτοκόλλου επικοινωνίας (Ο ποιητής Σαββόπουλος λέει ωστόσο “παλιά κι απ το ‘30). Ολοι είμαστε συνένοχοι σε αυτό. 

 

Δεν συζητώ για τις μικρές ηλικίες, ας τις ξεχάσουμε, οι ώρες μπροστά στις οθόνες συνευθύνονται τόσο για όσα μιλάμε, όσο και για την υψίσυχνη αφομοίωση φαινομένων (μανιέρας, υποδειγμάτων, εν-τυπώσεων) που στην λαμπρή τους πλευρά συνέχουν έναν χρήσιμο κοσμοπολιτισμό και στην σκοτεινή τους αποτελούν τα φέροντα νήματα πάνω από την κατάπτυστη εφηβική βία. 

 

Συζητώ όμως για την ευρεία αποδοχή μίας ‘δεύτερης γλώσσας’ που έχει αναπτυχθεί στην εταιρική καθημερινότητα, στην τεχνολογική κοινότητα αλλά και στην κοινωνική καθημερινότητα, σε μία απόπειρα επαύξησης των νοημάτων και ομογενοποίησης των αργκό (“ιδιολεξίας”) των ομάδων που κοινωνικοποιούνται ή συλλειτουργούν μέσω διαδικτύου.

 

Θα είναι αυτό σε όφελος της εκφραστικότητας ή της παραγωγικότητας; Το δεύτερο μάλλον ισχύει. Για το πρώτο, δυστυχώς (εικάζω πως) λειτουργούμε ως τεμπέληδες, παπαγαλιζοντας αυτό που ο γνωσιακός επεξεργαστής μας εντοπίζει ως ‘πρόχειρο’.

 

…Βλέπεις για να εντοπίσεις την αντίστοιχη ελληνική απόδοση για το ‘business as usual” (συνήθης πρακτική), ή το ‘wishful thinking’ (ευσεβείς πόθοι)  ή το ‘holy grail’ (χρυσόμαλλο δέρας) χρειάζεται κόπος, ανάλωση φαιάς ουσίας και “να‘χεις την πετριά” . (Α, ναι: Και να ανέχεσαι να σε λοξοκοιτάζουν).

 

Αν όχι, δεν βαριέσαι, “το είπε η Τηλεόραση”, που λέγανε οι παλαιότεροι, τώρα αρκεί το “Κάντο σαν την ΕΡΤ”. 

 

…Όμως γίνεται και καλύτερα. Γένοιτο.

 

Υ.γ. Θα ήμουν άδικος αν δεν ανέφερα το παρακάτω: Σε αναζήτηση του φαινομένου, μπήκα στο ERT Echo και αναζήτησα τις λίστες με τα προγράμματα του Ραδιοφώνου. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από αυτό που περιγράφω. Και μπράβο τους.

 

*Ο Μάριος Νόττας θυμώνει με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται αόρατη και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την 'τάξη' του και τους φίλους του ως μέρος του προβλήματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας, διευθύνει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Επικοινωνίας.