Πύρρος Δήμας: Ελλάδα είναι η ζωή μου ολόκληρη

Ο Πύρρος Δήμας θα έπρεπε να είναι το πρότυπο για όλα τα Ελληνόπουλα. Είναι; Για κάποια παιδιά, σίγουρα ναι. Για τα περισσότερα, ποιος ξέρει. Και ως πρότυπο, ο Πύρρος συμβολίζει πολλά. Τον αγώνα του Έλληνα να επιβιώσει, την θέληση να προκόψει και να διακριθεί, την απόφαση να προσφέρει, την επιθυμία να δοξάσει τη χώρα. Ο ίδιος τα κατάφερε όλα, ξεκινώντας παλικαράκι -μόλις 20 ετών- μόνος και ξένος, μέσα σε μια πατρίδα, την Ελλάδα, που από τότε που γεννήθηκε την είχε χαραγμένη στην καρδιά του. Και φεύγοντας από την Βόρειο Ήπειρο, κίνησε την νέα του ζωή από ένα μικρό ημιυπόγειο διαμέρισμα της οδού Σόλωνος στην Αθήνα, έχοντας όλα κι όλα ένα σακ βουαγιάζ με ρούχα και την πολύτιμη παρέα του γάτου του, τον οποίο δεν τον αποχωρίστηκε από την Χειμάρρα και τον έφερε μαζί του.

 

Και τα βίωσε όλα, από τις στερήσεις μέχρι τον ρατσισμό. Δεν πτοήθηκε όμως, η αποφασιστικότητά του ήταν ισχυρότερη από τις κάθε λογής κακίες και πεζότητες του μικρόκοσμου της πρωτεύουσας, και από το ανήλιαγο ημιυπόγειο της Σόλωνος σήκωσε τη ζωή του στα ύψη και ανύψωσε την Ελλάδα στους πιο φωτεινούς ήλιους της οικουμένης. Και ο εθνικός μας ύμνος ακούστηκε στα πέρατα της υφηλίου, με την γαλανόλευκη να κυματίζει υπερήφανη στους ουρανούς του κόσμου, καμαρώνοντας κι αυτή για το πανάξιο τέκνο της Ελλάδας. Και ποιος Έλληνας στο τέλος δεν καμάρωσε αυτόν τον ολύμπιο αθλητή της άρσης βαρών, ποιος Έλληνας δεν δάκρυσε στον εθνικό ύμνο που παιάνιζε τα χρυσά μετάλλια του Πύρρου σε τρεις Ολυμπιάδες και ποιος Έλληνας δεν αισθάνθηκε υπερήφανος για αυτή την ευλογημένη χώρα που τον γέννησε. Ακόμη κι αυτοί που κάποτε αποκαλούσαν τον Πύρρο «Αλβανό»! Και ο Πύρρος με τα όσα προσέφερε στην πατρίδα του απέδειξε ότι είναι πιο Έλληνας από τους Έλληνες.

 

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί αναγνώστες, ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών, στην Boulevard. 

 

-Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια; Τι κρατήσατε απ’ αυτά; Με ποιες αξίες γαλουχηθήκατε; Και φαντάζομαι πως τα παιδικά σας χρόνια θα ήταν πολύ δύσκολα λόγω του καθεστώτος την Αλβανία. 

 

Ναι, τα παιδικά χρόνια δεν ήταν και τόσο εύκολα ή, τέλος πάντων, δεν είχαν καμία σχέση με τον τρόπο που τα φανταζόμαστε σήμερα. Ζούσαμε σε ένα αυταρχικό καθεστώς με τη γλώσσα μας υπό διωγμό. Αναπόφευκτα εγώ μεγάλωσα έχοντας μέσα μου τον πόθο για την Ελλάδα, έτσι όπως καλλιεργήθηκε στο σπίτι, από τους γονείς και τη γιαγιά μου. Ειδικά η γιαγιά, ήταν μάνας και πατέρας μαζί. Τον παππού δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Τον σκότωσαν οι Ιταλοί και τον πέταξαν σε ένα πηγάδι.

 

 

-Πολλοί συμπατριώτες σας, και νέα παιδιά, είχαν δραπετεύσει από το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα και με περιπετειώδη τρόπο είχαν καταφέρει να φτάσουν στην Ελλάδα. Εσείς δεν σκεφθήκατε ποτέ να δραπετεύσετε; 

 

Για μένα δεν ήταν τόσο εύκολο να δραπετεύσω, όπως λέτε, καθώς ήμουν αθλητής και γνώριζα ότι θα έθετα σε κίνδυνο την οικογένεια μου. Αλλά και πάλι, ο τρόπος με τον οποίο ήρθα στην Ελλάδα είχε και αυτός τα ρίσκα του. 

 

-Η άρση βαρών πως μπήκε στη ζωή σας; Ήρθε τυχαία ή το επιδιώξατε; 

 

Η άρση βαρών μπήκε τυχαία στη ζωή μου. Ήμουν επτά χρονών και πίσω από το σχολείο μου ήταν ένα γυμναστήριο φοιτητικού συλλόγου όπου υπήρχαν βάρη. Και έτσι ξεκίνησα. Μέχρι τα 16 μου είχα σπάσει σχεδόν όλα τα αλβανικά ρεκόρ.

 

-Πότε ήρθατε στην Ελλάδα; Πως αισθανθήκατε όταν περάσατε τα σύνορα της Κακαβιάς και πατήσατε σε ελληνικό έδαφος; Περιγράψτε μου τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής. 

 

Στην Ελλάδα πέρασα στις 7 Φεβρουαρίου 1991. Με έναν αθλητικό σάκο, λίγα ρούχα και τον γάτο μου. Ήξερα τι έκανα. Αλλά όταν διέσχιζες τότε το φυλάκιο της Κακαβιάς, είχες πάντα τον φόβο του φρουρού που θα σου έλεγε να γυρίσεις πίσω. Ευτυχώς, σε μένα μου είπε να περάσω. Και από εκείνο το βράδυ ξεκίνησε η καινούργια περιπέτεια, μία νέα ζωή. 

 

 

-Πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση σας να περάσετε στην Ελλάδα αφήνοντας πίσω το σπίτι σας, τους γονείς σας, τη γιαγιά σας, τους φίλους σας, τις συνήθειες σας; Από την άλλη δεν θέλατε να αποχωριστείτε από τον γάτο σας και τον πήρατε μαζί σας… 

 

Δεν είναι εύκολο να φεύγεις, όσο και αν τα πράγματα στον τόπο σου ήταν άσχημα. Όμως μπροστά μου έβλεπα να ζωντανεύει το μεγάλο μου όνειρο, να αγωνιστώ για την Ελλάδα με το εθνόσημο στο στήθος. 

 

-Οι γονείς σας σάς παρότρυναν να έρθετε στην Ελλάδα ή όχι; Γιατί δεν σας ακολούθησαν; 

 

Οι γονείς πάντα θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Αλλά δεν ήταν εύκολο για τους ίδιους να φύγουν. Αναγκαστικά χωριστήκαμε…

 

-Στην Ελλάδα φαντάζομαι σας αντιμετώπισαν σαν Αλβανό κι όχι σαν Έλληνα. Σας πίκρανε αυτό; Υπήρξε κάποια στιγμή, εξαιτίας κάποιου περιστατικού, που μετανιώσατε που ήρθατε στην Ελλάδα; 

 

Εκείνα τα χρόνια τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα. Υπήρχε μεγάλη καχυποψία στους ανθρώπους και εμάς μας έβλεπαν γενικά σαν Αλβανούς. Οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι, ερχόμενος στην Ελλάδα, ήταν αρκετά δύσκολες. Απόρριψη, υποτίμηση, προσβολές, χλευασμοί, εξευτελισμοί και αντιπάθεια. Συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα ότι στην Αλβανία ήμουν ο Γκρέκο μασκαρά και στην Ελλάδα ο Αλβανός. Οι Βορειοηπειρώτες είμαστε Έλληνες, επομένως νιώθεις πίκρα όταν ο κόσμος σε αποκαλεί «Αλβανό».

 

-Ευτυχώς, απ’ ότι μπορώ να καταλάβω, διακριθήκατε νωρίς και αυτό άλλαξε άρδην τα δεδομένα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, το 1992, με τα ελληνικά χρώματα κατακτήσατε το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Εάν δεν είχατε διακριθεί, εάν δεν είχατε αυτή την εκπληκτική και δοξασμένη πορεία στην άρση βαρών, πως φαντάζεστε πως θα ήταν ο εαυτός σας στην Ελλάδα, κάτι σαν το σύνθημα «Αλβανέ – Αλβανέ, Έλληνας δεν γίνεσαι ποτέ»; 

 

Είμαι σίγουρος ότι αν δεν ήμουν ολυμπιονίκης, θα ήμουν Αλβανός ή, όπως έλεγε το σύνθημα των αναρχικών, «Αν ο Πύρρος Δήμας ήταν κλέφτης, θα ήταν Αλβανός». Ξέρω τι σημαίνει ρατσισμός, φυλετικό μίσος, λεκτική και ψυχολογική βία. Από τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα, που στο λεωφορείο έπιανα και με τα δύο χέρια τις χειρολαβές για να μην κινώ υποψίες, έως και πολλά χρόνια αργότερα, όταν πήγα στο Κολέγιο για να πάρω τα παιδιά μου και επιστρέφοντας βρήκα ένα σημείωμα στο αυτοκίνητό μου στο οποίο έγραφε: «Δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ». Τα χρόνια που έμεινα στην Αμερική έμαθα τι σημαίνει να είσαι πολίτης του κόσμου και να συνυπάρχεις χωρίς διαχωρισμούς ή οργή για τον διπλανό σου.

 

 

-Υπάρχει κάποια «συνταγή» στην επιτυχία σας; Ήταν μόνο το φυσικό σας ταλέντο που σας ανέδειξε ή και πολλά άλλα πράγματα; 

 

Χωρίς ταλέντο δεν μπορείς να πας πουθενά, είναι αλήθεια. Εγώ είχα την τεχνική και τα γερά πόδια, ήμουν, ας πούμε, ευλογημένος από τη φύση. Μόνο που αυτά δεν αρκούν αν δεν ματώσεις στην προπόνηση, αν δεν πατήσεις πολλή δουλειά, δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό παγκοσμίου επιπέδου.

 

-Η κατάκτηση τεσσάρων ολυμπιακών μεταλλίων δεν είναι λίγο πράγμα. Και σίγουρα αυτή η δόξα σάς έκανε πολύ αγαπητό στον κόσμο. Όμως, ξέρετε, όταν κανείς είναι επιτυχημένος, αποκτά  -ας πούμε από ζηλοφθονία- και εχθρούς. Εσάς δεν σας εχθρεύθηκε κανείς; Δεν σας πολέμησαν στην αθλητική σας πορεία; 

 

Εντάξει, δεν μπορείς να γλιτώσεις από διάφορες μικρότητες, αυτά ξεφυτρώνουν πάντα στον δρόμο σου. Θα σταθώ όμως στον πόλεμο που δέχθηκα εγώ προσωπικά και η άρση βαρών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επειδή συντάχθηκα με το «Μένουμε Ευρώπη». Κόντεψαν να μας κλείσουν την Ομοσπονδία εκείνη την περίοδο…

 

-Από μικρός εσείς είχατε βάλει στόχους, πασχίσατε αφάνταστα και τελικά τους κατορθώσατε. Η σημερινή νεολαία βάζει στόχους, έχει οράματα, αγωνίζεται για αυτά ή,…να ναι καλά το χαρτζιλίκι των γονιών; Ποια είναι η άποψή σας; Και θα ήθελα την γνώμη σας για την εφηβική βία καθώς βλέπουμε ότι τα κρούσματα όλο και περισσότερο πληθαίνουν. 

 

Νομίζω ότι είναι άδικο να συγκρίνουμε τα σημερινά παιδιά με τη δική μου γενιά. Και ευτυχώς, αν θέλετε, μεγαλώνουν καλύτερα από μας και έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από τη ζωή. Η σημερινή γενιά των νέων παιδιών μεγαλώνει σε έναν κόσμο που είναι πολύ πιεστικός ως προς τις απαιτήσεις, γεμάτος πληροφορία που πρέπει να επεξεργαστούν, με αρκετές ευκαιρίες, αλλά και πολύ πιο σκληρός. Είναι η γενιά μίας νέας εποχής σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Και δεν μπορούμε να φανταστούμε τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουν. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπω και την εφηβική βία. Ο κόσμος έγινε σκληρότερος, το ίδιο και τα παιδιά. Πιστεύω, λοιπόν, ότι χρειάζεται περισσότερη δουλειά μέσα στην οικογένεια.

 

-Ζήσατε πολλά στη ζωή σας. Λίγο πολύ τα γνωρίσατε όλα, πίκρες, στεναχώριες, αγωνίες, επιτυχίες, δόξες κ.ο.κ. Το συμπέρασμά σας για τη ζωή; 

 

Όλα στη ζωή τα έχω κερδίσει με την ψυχή στο στόμα. Γι’ αυτό και η φράση που θα με ακολουθεί για πάντα είναι: «Κάτσε κάτω από την μπάρα». Άλλωστε, τι είναι η ζωή μας; Μια διαδρομή στην οποία συναντάμε διαρκώς εμπόδια, αντιξοότητες και δυσκολίες. Επιτυχίες, χαρές αλλά και αγωνίες, απογοητεύσεις, λύπες και μεγάλες απώλειες. Κι εμείς να παλεύουμε διαρκώς με όση δύναμη και κουράγιο έχουμε, να μείνουμε κάτω από την μπάρα.

 

-Έχετε βιώσει και τον θάνατο. Τον θάνατο των αγαπημένων γονιών σας, της αγαπημένης σας γιαγιάς -και με τραγικό τρόπο την απώλεια της συζύγου σας. Τι «μαθήματα» σας έδωσε ο θάνατος; Προσωπικά, τον φοβάστε; 

 

Ο θάνατος σε μαθαίνει να εκτιμάς περισσότερο τη ζωή, αυτό το φωτεινό διάλειμμα στο σκοτάδι της ανυπαρξίας. 

 

-Με τον αθλητισμό προσφέρατε τα μέγιστα στην Ελλάδα. Την σηκώσατε ψηλά και την πήγατε πολύ μακριά. Την δοξάσατε όσο κανένας άλλος Έλληνας αθλητής. Με την ενασχόλησή σας στην πολιτική, τι προσδοκάτε να προσφέρετε στην πατρίδα; Ξέρετε, ζούμε σε μια εποχή, που ο πολύς κόσμος δεν έχει και μεγάλη εμπιστοσύνη στη πολιτική, και δεν περιμένει πολλά από τους πολιτικούς… 

 

Το να αγωνίζομαι είναι αυτό που έχω μάθει να κάνω στη ζωή μου από παιδί. Και, ξέρετε, η πολιτική έχει πολλά κοινά σημείο με τον αθλητισμό. Θέλει επιμονή, σκληρή δουλειά, σχέδιο και στόχους. Και χρειάζεται πάντα να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν δεν έρχεται το αποτέλεσμα που θέλεις. Αποφάσισα, λοιπόν, να επιστρέψω στο στίβο της πολιτικής για να διεκδικήσω μία καλύτερη καθημερινότητα για την πατρίδα μου και ένα πιο φωτεινό μέλλον για τα παιδιά μας. Αλλά και για να αγωνιστώ για το δίκιο των συμπατριωτών μας στη Βόρεια Ήπειρο. Βλέπετε με θρέφουν τα δύσκολα και ο συνεχής αγώνας είναι κάτι που μου δίνει κίνητρο για μεγαλύτερη προσπάθεια σε όποιο τομέα και αν δοκιμάζω τις δυνάμεις μου. 

 

-Γιατί υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία; 

 

Γιατί η Νέα Δημοκρατία είναι αυτή τη στιγμή η μεγάλη παράταξη που καλύπτει τον μεσαίο χώρο στον οποίο ανήκω. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρεσβεύει τη μοναδική αξιόπιστη λύση διακυβέρνησης, πάντα με γνώμονα την κοινή λογική και το εθνικό συμφέρον. Γιατί, εν τέλει, η Νέα

Δημοκρατία αντιπροσωπεύει την πραγματική πρόοδο και διασφαλίζει την αταλάντευτη πορεία της χώρας σε ένα περιβάλλον σταθερό και ασφαλές. 

 

 

-Βόρειος Ήπειρος ή νότια Αλβανία; Τι σας εκφράζει περισσότερο; 

 

Βόρειος Ήπειρος, φυσικά!

 

-Ποια η γνώμη σας για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία; Καταπιέζεται; Στερείται δικαιωμάτων; 

 

Η εθνική μας μειονότητα στην Αλβανία βρίσκεται υπό ένα καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων όπως η ελευθερία και η ιδιοκτησία. Τα μέρη μας είναι τα πιο όμορφα στην Αλβανία και έτσι διάφορα συμφέροντα, που σήμερα έχουν πρόσβαση και στην αλβανική κυβέρνηση, θέλουν να αρπάξουν ελληνικές περιουσίες. Ο Φρέντι Μπελέρης αυτή τη στιγμή είναι ένα σύμβολο της καταπίεσης που υφίστανται οι Έλληνες στη Βόρειο Ήπειρο. Αλλά και ένα κίνητρο για τον αδιάκοπο αγώνα μας υπέρ του ελληνισμού. 

 

-Με τη θρησκεία πως τα πάτε; Πιστεύετε στον Θεό; Εκκλησιάζεστε; 

 

Όπως ξέρετε, τα υπαρξιακά θέματα και η πίστη κάθε ανθρώπου είναι αυστηρά προσωπικά. Ωστόσο αφού με ρωτάτε θα σας πω ότι ναι, έχω θρησκευτική πίστη που προτιμώ να την εκφράζω μακριά από μάτια και φακούς, όπως κάνουν τόσοι άλλοι. 

 

-Για τον γάμο των ομόφυλων και την αντίδραση της Εκκλησίας, τι λέτε; 

 

Ασφαλώς και συμφωνώ με την ισότητα στον γάμο, δεν χωράει συζήτηση σε αυτό. Οι αντιρρήσεις της Εκκλησίας ήταν αναμενόμενες και πρέπει να γίνουν σεβαστές. Μόνο που σε αυτά τα θέματα, ο αποκλειστικός λόγος ανήκει στην πολιτεία. 

 

-Ελλάδα τι είναι για εσάς;    

 

Ένας αναστεναγμός. Και ένα δάκρυ που έχει πότε γλυκιά και πότε πικρή γεύση. Η ζωή ολόκληρη. 

 

Φωτογραφίες: Γιάννης Μάνος/Πάρης Σαρρηκώστας