Σάββατο, 9 Νοέμβρη, 2024 - 09:25

Περισσότερο φως

Μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ’ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο, που έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη
Ο. Ελύτης

Πικραίνομαι για τη χώρα μου. Δεν άξιζε της σημερινής απόληξής της. Απογοητεύομαι με τους περισσότερους, πολιτικούς και πολίτες, που απώλεσαν τη φλόγα τους. Τη φλόγα εκείνη της ψυχής που σε ευκλεείς καιρούς μετατρεπόταν σε πανανθρώπινο φως. Φως Ελληνισμού, φως πατριωτισμού, φως καλοσύνης, φως δικαιοσύνης, φως δημιουργίας…

Χάσαμε το έρμα μας; Θυσιάσαμε τις αξίες του πολιτισμού μας στο βωμό ενός ηδονιστικού καταναλωτισμού; Απομακρυνθήκαμε από την πίστη και τη γλώσσα μας; Μετασχηματιστήκαμε σε παχύδερμες μηχανές βρώσης και πόσης; Αποστερηθήκαμε του άλλοτε κραταιού φιλότιμού μας; Παύσαμε την κάποτε -κοινό κτήμα- αστική ευγένειά μας; Συμμαχήσαμε με την ήττα και τη χαμηλή αισθητική; Υποταχθήκαμε άνευ όρων και αντιστάσεων στα συμβατικά σχήματα της τρέχουσας κοινωνίας; Βαρεθήκαμε να είμαστε Έλληνες; Δυσκολεύομαι να απαντήσω. Δεν έχω βεβαιότητες. Απλώς, χωρίς να αισιοδοξώ ή να απαισιοδοξώ, προβληματίζομαι όπως κι εσείς. Απλώς, έχω την εντύπωση ότι ανά πάσα στιγμή είμαστε πανέτοιμοι στη βλακεία∙ πρόθυμοι να αγοράσουμε (με ή χωρίς εκλογές) εξόφθαλμα ψέματα, πεποιημένους πατριωτισμούς, κίβδηλες κοινωνικές ευαισθησίες, ψεύτικες ελπίδες. Αρεσκόμαστε, νομίζω, στο σημειωτόν αντί της φυγής προς τα μπροστά∙ στο ρευστό αντί στο διαρκές∙ στο φθαρτό αντί στο ακατάλυτο. Δυσκολευόμαστε, όπως περιέγραφε ο Ελύτης, να διατρέξουμε την ελάχιστη απόσταση, ένα χιλιοστό από την τρέχουσα λογική…

Όμως, ας μην κατατεθεί η ιστορική αγιοσύνη αυτής της τρισεύγενης πατρίδας, ετούτου του πολυδακρυσμένου λαού. Και μιας και ο λόγος στον ποιητή του Αιγαίου, μπορεί το θαύμα να είναι απρόσιτο στις μέρες μας, ωστόσο δεν έχουν εκλείψει τα στοιχεία που το συντελούν. Τίποτε δεν είναι καταδικασμένο να χαθεί. Μια σπίθα αυτογνωσίας χρειάζεται. Μια φλόγα φιλοπατρίας. Περισσότερο φως δικαίου. Μια απότομη σπαθιά, κατά τον Αξελό. Μια μετουσίωση της σάρκας σε πνεύμα, κατά τον Καζαντζάκη. Ας κοιτάξουμε ένα κομμάτι γαλανού ουρανού, να γαληνέψουμε. Να γεμίσουν τα μάτια μας Ελλάδα. Να εγκαρδιωθούμε. Ας αφεθούμε, καλοκαίρι γαρ, στα λιοπερίχυτα απομεσήμερα∙ στα δροσάτα απόβραδα∙ στους γαληνούς αστερισμούς∙ στα ακύμαντα πέλαγα∙ στα θαλασσοπούλια στις γλαυκές τους περιπολίες∙ στους δροσοβόλους μαΐστρους∙ στις πολύβουες γιορτές των τζιτζικιών∙ στα ήρεμα γενέθλια των γιασεμιών∙ στον μυστηριακό χορό των άλικων γερανιών και των ιβίσκων. Ας παραδοθούμε στην πατροπρογονική γη μας, «πρωτόχωμα και τιτάνια ζύμη του κορμιού μας και του ίδιου μας του ακοίμητου μυαλού» (Σικελιανός). Να πάρουμε αλκή για την πατρίδα μας. Να προλάβουμε τη γαλάζια Ελλάδα πριν είναι πολύ αργά…

Σας καλωσορίζω στον ανήφορο. Στην Boulevard. Στη λεωφόρο της σκέψης, των ιδεών και της αδέσμευτης έκφρασης. Καλή μας οδοιπορία!

ΦΩΤΟ:ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ