Χωρίς χαμόγελα

Η καρδιά μας να παραμείνει στις ρίζες μας και η ψυχή μας στην Ελλάδα μέσα από αγώνες σαν και αυτόν που καθημερινά δίνει ο δάσκαλος στο Σιδηρόκαστρο και οι συνάδελφοί του στις απομακρυσμένες κουκίδες της πατρίδας μας

Ύστερα από μια απότομη νεροποντή, ο ουρανός ήταν λες και τον είχες χαράξει με ένα μαχαίρι. Αντικρίζοντας προς Δυσμάς θαύμαζες έναν πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής. Μια μπερδεμένη φιγούρα, μεταξύ του κρυμμένου χρυσαφιού του ήλιου και της θολούρας που προκαλούσαν τα σύννεφα.

«Η δεύτερη άνοιξη», το φθινόπωρο, «όταν το κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι», όπως λέει ο Αλμπέρ Καμύ, μας έχει πλέον αγκαλιάσει και οι απανταχού κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου προετοιμάζονται για έναν ακόμη χειμώνα. Βαρύ, για ακόμη μια χρονιά, καθώς η κρίση έχει μετατρέψει τις ανάσες του κόσμου σε κεραυνούς προβλημάτων που η βουή τους αντηχεί σε όλο τον κάμπο. Σε αυτόν τον άλλοτε καρποφόρο κάμπο ο οποίος πλέον έχει μετατραπεί σε μια έρημο αγωνίας, καθημερινής πάλης και αναζήτησης ενός σκληρού όμως τόσο αναγκαίου τρόπου επιβίωσης.

Αυτές τις εικόνες, τις όχι και τόσο ελπιδοφόρες για τον τόπο μας, ήρθε να διακόψει ένας φάκελος που μόλις έφτασε στα γραφεία της εφημερίδας μας. Ήταν από τον κ. Στέργιο Λεβέντη. Δάσκαλο που γεμίζει με γνώσεις, αξίες και αλήθειες τα ελληνόπουλα στο Σιδηρόκαστρο.

Στον φάκελο υπήρχαν δυο βιβλία που έχει γράψει ο ίδιος. «Το δημοτικό σχολείο Νέου Πετριτσίου-Στο διάβα του χρόνου» και «Η εκπαίδευση στο Βαμβακόφυτο Σερρών (1894-2010)» καθώς και μια σύντομη μα τόσο ιδιαίτερη επιστολή, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε: «Η Ελλάδα σβήνει. Επιγραμματικά να σας αναφέρω πως το σχολικό έτος 1938-39 οι μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της περιφέρειας Σιδηροκάστρου ήταν 9.589 και σήμερα είναι περίπου 2.000. Το Δημοτικό Σχολείο Βαμβακοφύτου είχε το σχολικό έτος 1965-66 306 μαθητές και σήμερα μόνο 30! Ταρακουνήστε συνειδήσεις. Αν υπάρχουν».

Ακούει κανείς αυτόν τον δάσκαλο; Την αγωνία αυτών των εκπαιδευτικών στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια της χώρας; Γιατί δεν αφουγκράζονται τα καλέσματα αυτών των ανθρώπων, την ανησυχία τους, που τη βιώνουν μέσα από τα μάτια των μαθητών τους;

Όμως ο κ. Στέργιος Λεβέντης δεν σταματά εδώ. Στη σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μας είπε μονολεκτικά: «Δεν ακούγονται χαμόγελα», προκαλώντας μας ρίγη συγκίνησης για την κατάσταση που επικρατεί στον τόπο του. «Τελειώνουμε. Αν δεν σκύψουν στο τεράστιο πρόβλημα της υπογεννητικότητας, τελειώσαμε» συμπλήρωσε με τρεμάμενη φωνή, όμως η δύναμη της ψυχής του είναι αυτή που μας κάνει αισιόδοξους. Αυτός ο δάσκαλος και χιλιάδες ακόμη δεν το βάζουν κάτω. Ακόμη και με έναν μαθητή θα δίνουν την ψυχή τους, θα μεταγγίζουν την Ελλάδα σε κάθε άνθος σε όποιο άκρο της χώρας και αν βρίσκονται.

Αλήθεια, όμως, πότε διαβάσαμε ή ακούσαμε μια τεκμηριωμένη συζήτηση για τον εφιάλτη του δημογραφικού; Ποιος από τους πολιτικούς μας ταγούς έχει συνειδητοποιήσει ότι απλά σβήνουμε…  Ως λαός και κυρίως ως Έθνος.

Τα τελευταία στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Το πρώτο οκτάμηνο του 2015 (1/1/15 έως 17/8/15) οι θάνατοι ανήλθαν στους 83.018 και οι γεννήσεις μόλις στις 60.131! Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ σε γηράσκοντα πληθυσμό με ποσοστό 21,4% έναντι 17,2% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις τα άτομα άνω των 65 ετών το 2020 θα είναι άνω του 20% και το 2030 θα προσεγγίζουν το 30%. Το 2060 έξι στα δέκα άτομα του ενεργού πληθυσμού θα είναι άνω των 65 ετών και ένας στους τέσσερις Έλληνες ηλικίας από 65 έως 74 ετών θα εργάζεται (έρευνα της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής).

Είμαστε μια γηρασμένη χώρα και οι αδιέξοδες πολιτικές που οδηγούν στο απόλυτο μηδέν έναν ολόκληρο λαό πρέπει να τερματιστούν.

Διέξοδος από όλα αυτά; Η καρδιά μας να παραμείνει στις ρίζες μας και η ψυχή μας στην Ελλάδα μέσα από αγώνες σαν και αυτόν που καθημερινά δίνει ο δάσκαλος στο Σιδηρόκαστρο και οι συνάδελφοί του στις απομακρυσμένες κουκίδες της πατρίδας μας. Με αξίες και ιδεώδη όπως αυτά αποτυπώνονται από τους μαθητές του δημοτικού σχολείου Νέου Πετριτσίου στην εφημερίδα «Μαθητόκοσμος». Ένα εθνικό αφήγημα μέσα από τις ψυχές των παιδιών και τις αθώες πένες τους που αποτυπώνονται για δέκατη συνεχή χρονιά στη μαθητική τους εφημερίδα.

Άλλωστε, πώς έχουμε μείνει ακόμη όρθιοι; Δεν έχετε αναρωτηθεί; Την απάντηση δίνει ο δάσκαλος ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «Μαθητόκοσμος» προτρέπει να παιδιά να τολμήσουν. «Τολμήστε να προβάλετε τις αρετές σας. Τόλμησε, Βασίλη, να μας παίξεις μουσική με δικά σου γραμμένα τραγούδια. Τόλμησε, Χρυσή, να μας ζωγραφίσεις ένα υπέροχο τοπίο όπου θα κεντάμε σενάρια.  Τόλμησε, Γιώργο, να μας γράψεις μικρές ιστοριούλες κι εσύ, Μαρία, τα δικά σου παραμύθια. Τόλμησε Γιώργο και συ Δημήτρη να προβάλετε τις χειρωνακτικές σας δεινότητες. Τόλμησε, Κώστα, Μαρία, Χρήστο, Άννα. Τολμήστε να διεκδικήσετε τα όνειρά σας και ας φαντάζουν χίμαιρες».