Η ένδεια των ελπίδων μας

Την ώρα που πάνω από 420.000 νοικοκυριά με «κόκκινα» δάνεια κρατάνε την ανάσα τους σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι με την πρώτη κατοικία και χιλιάδες συνταξιούχοι θα βρεθούν τέλος του μήνα, στον γκισέ των τραπεζών, μετρώντας τις νέες απώλειες στην σύνταξή τους, κάποιοι δηλητηριάζουν τις εναπομείνασες σταγόνες ηθικής μιας ολόκληρης κοινωνίας. Στήνουν στο ένα μέτρο τα λιγοστά αποθέματα ελπίδας και χαράς ενός ολόκληρου λαού. Συντηρούν και αυξάνουν όλες εκείνες τις παθογένειες που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Οι ίδιοι ως πολιτικό σύστημα, είναι κλεισμένοι στον γυάλινο κόσμος τους χωρίς να αντιλαμβάνονται τα τραγικά αποτελέσματα που θα επέλθουν από τις αποφάσεις τους.

Τι εννοούμε, δεν χρειάζεται να το ψάχνουμε με το μικροσκόπιο. Η σημερινή συγκυβέρνηση ακολουθεί την πεπατημένη χαϊδεύοντας τα αυτιά των μελών της και όσων πλαισιώνουν το σύστημά της. Πρόσφατο παράδειγμα, η απόφαση της κυβέρνησης να τεθεί στο αρχείο η σκανδαλώδης δανειοδότηση από την ΑΤΕ στα πολιτικά κόμματα -ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- ύψους 220εκατ. ευρώ. Την σχετική αποκάλυψη έκανε ο στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, ο οποίος απαντώντας σε ερώτηση βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, υπογράμμισε πως η υπόθεση μπήκε στο αρχείο εξαιτίας της διάταξης του άρθρου 78 του ν. 4146/2013, η οποία στην ουσία παρέχει ασυλία στους προέδρους, στα μέλη διοικητικών συμβουλίων και στα τραπεζικά στελέχη για μια κατηγορία δανείων. Καμία ευθύνη, λοιπόν, για όσους έδωσαν τα θαλασσοδάνεια και για εκείνους που δεν θα τα επιστρέψουν ποτέ!

Ας αναλογιστούμε όμως το αυτονόητο.

Γιατί ακόμη και σήμερα ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα νομιμοποιεί το έγκλημα της κλοπής; Γιατί ουδείς, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν φώναξε δυνατά πως πρόκειται για αυτοκτονία; Όχι μόνο ενός σάπιου πολιτικού συστήματος αλλά μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γιατί παραβλέπουν ότι με ανάλογες αποφάσεις παραμένουμε αγκιστρωμένοι και πειθαρχημένοι στην ανηθικότητα και στην μη κανονικότητα. Σε ένα σπιράλ που μας οδηγεί στον θάνατο.

Το πολιτικό μας σύστημα και μαζί του μια ολόκληρη κοινωνία έχει σωριαστεί τα τελευταία χρόνια από το βόλι του ψεύδους. Οι τυχοδιώκτες της εξουσίας και ένας λαός, έπαιξαν στα ζάρια τις ζωές της επόμενης γενιάς. Και οι δυο πλευρές (στην πλειονότητά τους) κατάντησαν μοιραίοι χειροκροτητές του εαυτού τους.

Δυστυχώς η πολυετής κρίση και ο τρόπος που τη διαχειρίζεται το πολιτικό μας σύστημα, στερεί από έναν λαό να δει το μέλλον με αισιοδοξία. Του κρύβει την αλήθεια και τον βυθίζει πιο βαθιά στον λάκκο της δυστυχίας. Από την πλευρά μας δεν επαναστατούμε για τίποτα ούτε ακόμη όταν γνωρίζουμε ότι οι «αλήθειες» που μας λένε είναι ψέματα.

Έχουμε όμως ανάγκη από μια νέα συμφωνία. Να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Θα καταφέρουμε, άραγε μέσα από μια άτολμη κοινωνία να κινητοποιηθούμε, να βγούμε από το σκοτάδι ώστε να υπάρχει έστω και μια μικρή προσμονή να μην φτωχύνουν ακόμη περισσότερο οι ελπίδες μας;