Τα Άνθη του Κακού και η επικίνδυνη πολιτικοποίησή τους

Το Κακό υπάρχει μέσα μας, είναι εδώ δίπλα μας. Η εγκληματικότητα και η παραβατική συμπεριφορά είναι τόσο πολυδαίδαλη όσο και η ανθρώπινη ψυχή. Και αυτό είναι ένας από τους βασικούς νόμους που πρέπει να γνωρίζει ο οποιοσδήποτε διεκδικεί ρόλο διαχειριστή των κοινών.

 

Για την αστυνομική λογοτεχνία έχουν γραφτεί εκατομμύρια τόμοι σε ολόκληρο τον κόσμο. Και από πραγματικούς ειδικούς και από άλλους που συστήνονται ως τέτοιοι, ένα φρούτο που ευδοκιμεί πολύ εδώ στα μέρη μας. Είναι ένα λογοτεχνικό είδος που εκπαιδεύει τον αναγνώστη και στον πιο μεγάλο του ρόλο, αυτόν του πολίτη. Στον ρόλο του κατόχου συνείδησης και άρα  αυτού που διαθέτει εργαλεία για την εξήγηση του κόσμου στον οποίον ζει.  

 

Η αστυνομική λογοτεχνία πετυχαίνει πολλά πράγματα στον αναγνώστη. Μεταξύ άλλων, κατορθώνει να του φανερώσει όλες τις πλευρές της ζωής  μέσα από τον φακό της. Βάζει στο μάτι του το πολύχρωμο καλειδοσκόπιο της πραγματικότητας και  τον κάνει να κοιτάξει μέσα από αυτό, τις σκοτεινές πλευρές της ζωής. Και τότε θα διαπιστώσει ότι αυτό που συνήθιζε να ονομάζει «κανονικό» δεν είναι και τόσο έτσι όπως το φαντάζεται. Αυτό που είχε συνηθίσει να ονομάζει «ρουτίνα» ίσως και να είναι εξαίρεση. Αυτό που συνήθιζε να ονομάζει «αλήθεια» ίσως και να είναι μια απλή αντανάκλαση ενός άλλου κόσμου που δεν γνωρίζει, που για κάποιους ανθρώπους είναι απλώς η πεπατημένη μέσα από την αιώνια κατάρα του Κακού.

 

Αν, λοιπόν, η αστυνομική λογοτεχνία είναι η αξονική τομογραφία στα σαπισμένα ζωτικά όργανα μιας κοινωνίας, το αστυνομικό ρεπορτάζ είναι η δημοσίευση της απεικόνισής της με όρους καθημερινότητας. Με όρους που γίνονται αντιληπτοί από όλους μας για πολλούς λόγους. Ένας είναι ότι όσα περιγράφει έχουν γίνει δίπλα μας. Από ανθρώπους που πιθανώς να τους είπαμε “καλημέρα” το πρωί, τους δώσαμε τη θέση μας στην ουρά του σούπερ μάρκετ επειδή μας παρακάλεσαν ευγενικά με το πρόσχημα ότι βιάζονται, τους κάναμε παρατήρηση γιατί μας έκλεισαν με το αυτοκίνητό τους, κάθονταν δίπλα μας στις πλαστικές καρέκλες στα εξωτερικά ιατρεία κάποιου νοσοκομείου, περιμέναμε μαζί έξω από το γραφείο καθηγητών στο σχολείο να ενημερωθούμε για τα παιδιά μας που μπορεί να ήταν συνομήλικα με το κορίτσι που πιθανώς το προηγούμενο βράδυ είχαν βιάσει μέσα σε αυτοκίνητο σε κάποιο σκοτεινό σημείο της πόλης. 

 

Σε αυτήν την αχανή κατηγορία ανθρώπων ανήκουν και όσοι εμπλέκονται σε όλη αυτή τη βορβορώδη υπόθεση του κατά συρροή βιασμού του 12άχρονου παιδιού στον Κολωνό. Ένα παιδί που μέτρησε το Κακό πάνω του, μέσα του, στη σχισμένη σάρκα του, στη σμπαραλιασμένη ψυχή του. Και να, μια άλλη διάσταση του ολέθρου έρχεται να μπει στην καθημερινότητά μας. Η έντονη, μάλλον λυσσαλέα, προσπάθεια πολιτικοποίησης αυτής της τραγωδίας. Η προσπάθεια να ξεκοκαλίσει κανείς τα κομμάτια κρέατος που κρέμονται στάζοντας αίμα με σκοπό να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Όσο και αν η προσπάθεια ντύνεται με πολιτικοειδείς βολικές φορεσιές δεν διαφέρει από τον στυγνό κυνισμό, την πλήρη απαξίωση της τραγωδίας, την παντελή άγνοια για τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, την ύπαρξη των απάνθρωπων πτυχών της. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Το Κακό υπάρχει μέσα μας, είναι εδώ δίπλα μας. Η εγκληματικότητα και η παραβατική συμπεριφορά είναι τόσο πολυδαίδαλη όσο και η ανθρώπινη ψυχή. Και αυτό είναι ένας από τους βασικούς νόμους που πρέπει να γνωρίζει ο οποιοσδήποτε διεκδικεί ρόλο διαχειριστή των κοινών. Το να προσπαθεί κανείς να κερδίσει ταπεινά πολιτικά μπαξίσια από τέτοιες τραγωδίες είναι μια άλλη όψη του νομίσματος. Εξίσου αιματηρή και επικίνδυνη. Και αυτό δεν είναι λογοτεχνία. Είναι κανονική ζωή…