Καημένη πατρίδα…

Παρακολουθώ από πολύ κοντά, με όλους τους δυνατούς δημοσιογραφικούς τρόπους, το θέμα της πΓΔΜ. Θλίβομαι για τον χειρισμό του από το πολιτικό μας σύστημα. Δεν θα παρασυρθώ από το διαχωριστικό έως και το διχαστικό κλίμα των ημερών, με τους «προδότες» και τους «πατριώτες», ούτε φυσικά θα υποτιμήσω την εθνική σημασία του ζητήματος. Το οποίο όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ υποδεέστερο κινδύνου απώλειας εθνικής κυριαρχίας απ’ ότι στο  Αιγαίο και την Κύπρο, όπου, συν τοις άλλοις, κινδυνεύει άμεσα η οντότητα του Ελληνισμού μας. Και προφανώς, συγχρόνως, δεν υποτιμώ το γεγονός ότι ο εθνοτισμός -εάν πάρει διαστάσεις εθνικισμού- είναι (υπό προϋποθέσεις) εν δυνάμει ένα πολιτικό θερμοκήπιο αλυτρωτισμού. Άλλωστε, ας μην λησμονείται το γεγονός, καθώς βρισκόμαστε εν όψει της εθνικής επετείου του έπους του 40’, ότι λίγο πριν την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα η Ιταλία και η Αλβανία έθεσαν θέμα «Τσαμουριάς» στην χώρα μας.

Θλίβομαι για το γεγονός ότι ένα σοβαρό θέμα της εξωτερικής μας πολιτικής, που έχει σχέση όχι μόνο με το ιστορικό μέλλον της Ελλάδος αλλά ολόκληρης της περιοχής της Βαλκανικής, συνδέεται με την εσωτερική μας πολιτική. Για το ποιο κόμμα θα εκθέσει περισσότερο το άλλο. Ποιος πολιτικός θα εξοστρακίσει τον άλλον. Ενώ, το εθνικώς επιβαλλόμενο θα ήταν η Ελλάδα να έχει ενιαία εθνική γραμμή, διαμορφωμένη στους κόλπους των περισσοτέρων κομμάτων σε κλίμα συναινέσεως και προασπίσεως του εθνικού συμφέροντος. Και εδώ, θα μου επιτρέψετέ, να φέρω το ιστορικό παράδειγμα του ’40, όπου την ώρα που ο Γιώργος Σεφέρης -μετέπειτα νομπελίστας ποιητής μας- συνέτασσε το διάγγελμα του βασιλέως Γεωργίου Β΄, την ίδια στιγμή μέσα από τις φυλακές ο Γενικός Γραμματέας του παράνομου ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης δήλωνε με επιστολή την στήριξή του στο καθεστώς και στον δίκαιο πόλεμο της Ελλάδος εναντίον της φασιστικής Ιταλίας. Θα μου πείτε, ενδεχομένως, τι λέω και τι ψάχνω τώρα. Δεν θα έχετε άδικο. Εννέα χρόνια τώρα το πολιτικό μας σύστημα δεν συνεννοήθηκε για το πώς θα βγούμε από την κρίση, που έχει σχέση με την καθημερινότητά μας, θα συνεννοείτο πάνω σ’ ένα ζήτημα –έστω εθνικό- το οποίο εάν εγκυμονεί κινδύνους αυτοί αφορούν το μακρινό μέλλον;

Θλίβομαι και για κάτι ακόμη. Πάνω στο «Μακεδονικό» κάποια υποκείμενα –ο Θεός και η ψυχή τους ξέρουν εάν αγαπούν την πατρίδα- στήνουν μαγαζί πάνω στο συναισθηματισμό και τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Επικαλούνται την πατρίδα για να σταδιοδρομήσουν. Οικοδομούνται καριέρες ετούτην την ώρα, ερήμην της καημένης  πατρίδος. Την εποχή της Μεταπολιτεύσεως κάποιοι εμπορεύτηκαν το Πολυτεχνείο και την αντίσταση εναντίον της δικτατορίας και σταδιοδρόμησαν επιτυχώς επί πολλές δεκαετίες πάνω στο αίμα. Σήμερα, κάποιοι άλλοι, έμποροι και αυτοί, σταδιοδρομούν στα αισθήματα και στη φτώχεια του λαού. Κάπως έτσι, με τους πάσης φύσεως εμπόρους, χρεοκόπησε η Ελλάδα. Καημένη πατρίδα…

Ας κλείσω με μια φράση του συγγραφέα Κώστα Χατζηαντωνίου από το βιβλίο του «Ο κύκλος του χώματος», εκδόσεις ‘‘Καστανιώτη’’ (το συνιστώ ανεπιφύλακτα) : οι επιτήδειοι πάντα θα κερδίζουν, πότε με το έθνος, πότε με τον λαό, πότε με την εκκλησία και πότε με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Φωτό:Αίθουσα Δημοτικού Σχολείου (Χίος 1937)