Μικροί και ανίκανοι…

Αν και το αποποιούμαι, οι γνωστοί μου με χαρακτηρίζουν απαισιόδοξο. Εγώ ισχυρίζομαι ότι δεν είμαι ούτε πεσιμιστής ούτε οπτιμιστής, απλώς ένας προβληματισμένος και ρεαλιστής άνθρωπος, με ισχυρή δόση ρομαντισμού στη σκέψη μου (κατά καιρούς). Τώρα πώς θεώνται και τα τρία μαζί, τι να σας πω; Ούτε εγώ μπορώ να το μεθερμηνέψω! Όμως –φαίνεται, δεν έχει σημασία τι διατείνομαι εγώ, αν και ξέρω τον εαυτό μου καλύτερα από όλους τους άλλους, αλλά το πώς κατοπτρίζομαι στα μάτια των τρίτων.

Μιας, λοιπόν, και είναι έτσι κατασκευασμένες οι φόρμες, αν και ασύνταχτος στις διαθλάσεις του καθενός, αλαμπείς ή στιλπνές, στη σημερινή επικοινωνία μας σκέφτηκα να συμπεριφερθώ κατά το είδωλό μου και να δώσω στους γνωστούς μου τη χαρά της δικαιώσεως! Θα είμαι πέρα ως πέρα απαισιόδοξος…

Το πράγμα, αγαπητοί μου, δεν θα έχει καλή κατάληξη. Εννοώ την πορεία της Ελλάδας μας. Αυτή η χώρα είχε (με ελάχιστα διαλείμματα) και εξακολουθεί να έχει την ατυχία (ιδίως σήμερα) να κατευθύνεται -κατά τον Σεφέρη- από μικρούς, ανίκανους και τυφλούς κυβερνήτες. Και τι μπορεί, αλήθεια, να περιμένουμε από μια χώρα χρεωμένη μέχρι τον λαιμό, με μισό εκατομμύριο νέους να την έχουν εγκαταλείψει την τελευταία οκταετία, με τους μισούς κατοίκους να ζουν μεταξύ στέρησης και απόλυτης ένδειας, με τους σχεδόν υπόλοιπους μισούς να υπαμείβονται, με τους μισούς νέους να βρίσκονται στην ανεργία και μ’ έναν ολόκληρο πληθυσμό λόγω υπογεννητικότητας να γηράσκει;

Αυτή η χώρα, δυστυχώς, δεν μπόρεσε τελικά, παρά τα φωτεινά άλματά της σε ορισμένες περιόδους, να ξεπεράσει τον νεο – οθωμανικό της εαυτό. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι ως φάρσα, αλλά ως ζώσα πραγματικότητα. Τον υπερδανεισμό των χρόνων της Μεταπολίτευσης θα τον πληρώνουμε -με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή μας- μέχρι το 2060. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία περί αυτού. Ανέκαθεν, από γεννησιμιού της, η Ελλάδα βρισκόταν υπό καθεστώς επιτροπείας. Στα μισά από τα σχεδόν διακόσια χρόνια της «ανεξαρτησίας» της, η Ελλάδα βρισκόταν και βρίσκεται σε κατάσταση πτώχευσης. Τα δάνεια του 1824 – 25, τα λεγόμενα «δάνεια της ανεξαρτησίας», ξέρετε πότε αποπληρώθηκαν; Μετά από 53 χρόνια, το 1878! Για να επακολουθήσει η νέα πτώχευση του 1893, η οποία έθεσε την πατρίδα υπό διεθνή έλεγχο και αποπληρωμή δανείων μέχρι το 1978!

Αυτό το κράτος, αυτοί οι πολίτες (στην πλειονότητά τους) ζούσαν με «αέρα». Μόνο με δανεικό χρήμα και μαύρες «αρπαχτές». Οι μισοί έκλεβαν τους άλλους μισούς, οι υπόλοιποι μισοί σκέπτονταν τρόπους να κλέψουν και όλοι μαζί δανείζονταν ασυστόλως. Το κομματικό κράτος μάζευε ψήφους για να κυβερνά, ο Έλληνας μάζευε χρήματα για να καλοπερνά, κι όλοι μαζί φυσικά έτριβαν τα χέρια τους από χαρά. Κράτος, πολίτες, επιχειρήσεις, το διάστημα 2000 – 2009, δανείστηκαν 500 δισεκατομμύρια ευρώ, κάπου δύο φορές το ΑΕΠ της χώρας! Επιπλέον, άλλο ένα ΑΕΠ, κάπου 162 δισεκατομμύρια ευρώ προερχόμενα από κοινοτικά κονδύλια, καρπώθηκε ένας Θεός ξέρει από ποιους. Αυτή, λοιπόν, η κλεπτοκρατία ονομάστηκε «ανάπτυξη», «μεγέθυνση της οικονομίας» και «ισχυρή Ελλάδα»! Αυτή, λοιπόν, η χώρα, που έκλεψε τρεις φορές την περιουσία και τα υπάρχοντά της, τον ίδιο της δηλαδή τον εαυτό, που εξακολουθεί να σκέπτεται τον δανεισμό της από τις «αγορές», μην περιμένετε να έχει προοπτική. Και τίποτε πιο πικρό από το «να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου».

Φωτό: Γιάννης Μάνος