Θανατηφόρος ευνουχισμός

Και η προδοσία υπήρξε χωρίς όρια. Από μεν την αριστερά παράταξη, θέλοντας ξεδιάντροπα να οικειοποιηθεί τους αγώνες όλου του ελληνικού λαού και αφήνοντας βορά στο στόμα των λεόντων ένα δυναμικό νέων της χώρας, μοναδικό σε ήθος, υγεία και φαντασία. Κι αυτό, στ’ όνομα μιας εκ των προτέρων αποτυχημένης κι αμφιλεγόμενης ζαχαριαδικής τακτικής. Μια προδοσία που έφερε αναπάντεχα κι απρόσμενα την παραδοσιακή Δεξιά πάλι επί των επάλξεων και με το πρόσχημα του «κινδύνου» από ένα αμετακίνητο 11% της Αριστεράς, χάρισε στον τόπο άγρια τρομοκρατία υπηρετώντας τα συμφέροντα μιας ύποπτης ντόπιας νομενκλατούρας, κυρίως βασιζόμενη στον δοσιλογισμό, στην προδοσία και στη μικροαστική ηθική των απερχομένων.
Έτσι, στ’ όνομα μιας ειδεχθούς εθνικοφροσύνης γνώρισε ο τόπος την πιο ξέφρενη επιβίωση των άρρωστων φασιστικών στοιχείων, που αντί να υποστούνε τιμωρία, ανακαλύψαν τους εαυτούς τους «εν δυνάμει», σχηματίζοντας μάλιστα και τα πρώτα έμβρυα της δικτατορίας και της ιωαννιδικής τρομοκρατίας του ’67. Μέσα σ’ ένα σκηνικό γραφικότητας και επερχόμενης ευμάρειας, η Ελλάδα ζούσε έναν θανατηφόρο ευνουχισμό των ζωντανών ικμάδων της.
Μάνος Χατζιδάκις