Ας πιστέψουμε στο ασύλληπτο!

 

Σαν άμμος στα δάκτυλα μας γλίστρησε ο χρόνος. Και τι χρόνος; Βαρύς, εναγώνιος και αβέβαιος για τους περισσότερους πολίτες -όπως όλοι οι προηγούμενοι. Μια κυβερνητική παρέα, ως επί το πλείστον γνησίως εξουσιομανών υπουργών, μια αντιπολιτευτική ομάδα, ουσιαστικώς συνηθισμένων κενόδοξων πολιτικών και μια κοινωνία υπηκόων, αληθώς προδομένων και ηττημένων, είναι η γενική εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Μια Ελλάδα, κατά το μάλλον ή ήττον, εν κενώ -εν μέσω σκανδάλων, φτηνού πολιτικού λόγου και τυχοδιωκτικού λαϊκισμού. Μια Ελλάδα άνευ πεφωτισμένου και στιβαρού πολιτικού συστήματος… 

 

Παρά τα σημαντικά βήματα των τελευταίων χρόνων, τα οποία όμως δεν μας έβγαλαν από την φθορά, η Ελλάδα σήμερα εξακολουθεί να πληρώνει τα «καλά» της Μεταπολίτευσης. Δεν αμφισβητείται, αλλοίμονο, ότι η Μεταπολίτευση του ’74  επέφερε την πιο καλή δημοκρατία που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Ταυτόχρονα, όμως, δημιούργησε -με τον ξεδιάντροπο λαϊκισμό ( αριστερής κοπής), με το πολυδάπανο πελατειακό κράτος (της εξουσίας) και με τον αδιάντροπο κομματισμό (όλου του κομματικού φάσματος)-, μια κοινωνία…αρπαχτής και σκανδάλων. Μια Μεταπολίτευση, που παρήγαγε μόνο «νεόπλουτους του χρήματος και νεόπλουτους της μάθησης», με την ίδια αναμεταξύ τους –κατά τον Σεφέρη- κίβδηλη ευγένεια. Με μια Βουλή των Ελλήνων, να έχει καταλήξει, με το Σώμα της, τις δήθεν Εξεταστικές Επιτροπές της και τα άλλα όργανά της, σε «πλυντήριο» ευθυνών του κάθε πρωθυπουργού και της κάθε είδους ανομίας.  Και από κέντρο λήψεων αποφάσεων, η Βουλή κατέληξε σε κέντρο επικυρώσεων συνήθως αυθαίρετων αποφάσεων.

 

Δεν είναι τυχαίο, ούτε είναι γεγονός για το οποίο πρέπει κανείς να απορεί, ότι ο περισσότερος κόσμος δεν προσέρχεται στις κάλπες, ότι δεν εμπνέεται και πολύ από την δημοκρατία -ή, στην καλύτερη περίπτωση, στρέφεται σε αντι – συστημικές επιλογές (αν και δικαιολογημένα, άλλη τρέλα κι αυτή). Αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα, και το είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις πριν από κάποια χρόνια (και μάλλον δικαιώνεται), είναι «μια βιτρίνα – επίφαση μιας δήθεν Δημοκρατίας». Και το ερώτημα του σύγχρονου Γάλλου διανοητή,

Πασκάλ Μπρυκνέρ, «μήπως τελικά οι δημοκρατίες θα μετανιώσουν για τη νίκη τους;», εξακολουθεί να επιζητά απάντηση. 

 

Ας είναι! Κουτσά στραβά, μετά από την χρεοκοπία της χώρας μας, κι ύστερα από μια κυβέρνηση αριστερών τυχοδιωκτών, πήραμε την ψυχή μας στα χέρια και σταθήκαμε όρθιοι. Με τους χτύπους της καρδιάς μας επουλώσαμε κάποιες πληγές και ελπίζουμε (;). Κι ας πιστέψουμε στο ασύλληπτο, ότι κάποια στιγμή θα πετάξουμε από πάνω μας όλες τις γερασμένες αρρώστιες που μας φόρτωσαν και θα ξαναρχίσουν τα μάτια μας να χορταίνουν έτσι όπως πρέπει το γαλάζιο του ουρανού μας. Ν’ αρχίσει, επιτέλους, ο υπολογισμός της ζωής και της αξιοπρέπειας. Της αισθητικής και της ευγένειας. «Να λογαριάσουμε πως προχωρούμε, να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε», που έλεγε ο Σεφέρης. 

 

Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, μπορεί να θρέψανε κάποιες πληγές -όχι βέβαια για όλους. Τα «σημάδια» έμειναν. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός τα φέρνει δύσκολα -αρκετοί δε συμπολίτες μας ζουν (η ψυχούλα τους το ξέρει πως ζουν) κάτω από το όριο της φτώχειας.

 

Από μπροστά μας ακόμη περνούν τα πλήθη του θανάτου. Ακόμη οι μαστροποί της πολιτικής μοιράζουν μερίσματα ντροπής (βλέπε ΟΠΕΚΕΠΕ) και διαλαλούν τα σάπια φιάσκα τους ως νεωτερικές φιλελεύθερες επιτυχίες. Ακόμη, οι μπαγιάτικοι μεταπωλητές των κομμάτων μάς υπόσχονται αυτά που δεν πρόκειται να μας δώσουν ποτέ. Ακόμη, και ο Αλέξης ξαναβγήκε στην γύρα για να μας πει ότι δεν μετάνιωσε για το εμπόρευμα που μας πούλησε -αλλά, μετάνιωσε για τους σκάρτους πραματευτάδες του (υπουργούς του) στους οποίους ο ίδιος ανέθεσε το πούλημα της πολιτικής του!   

 

Τα «σημάδια» έμειναν. Ατέλειωτα είναι, κάτι σαν ύπουλες σκουριές που κατατρώγουν τα σωθικά της πατρίδας. Τα συναντάς ως «βαποράκια» ύποπτων συμφερόντων και ως «γιουσουφάκια» ιδιοτελών πολιτικών ηδονών μέσα σε κυβερνήσεις και κόμματα, στην κρατική μηχανή, στον χώρο των επιχειρήσεων, στον θαυμαστό κόσμο των δημοσιογράφων (να μην αφήσω την …συντεχνία μου απέξω). Έναν σύγχρονο «δωσιλογισμό» βιώνουμε, έναν πολιτικό «δωσιλογισμό» που έπιασε γέννα στα χρόνια του σοσιαλισμού, τότε που Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες (!), που ανδρώθηκε στις χρηματιστηριακές εποχές του λαϊκού καπιταλισμού (της υπερήφανης Ελλάδας που ευχαριστούσε γονυπετώς τις Η.Π.Α.!) και που  περπάτησε στις μέρες μας ως Life Style, πότε με αριστερές και πότε με φιλελεύθερες προβιές –ανάλογα την περίοδο και εκλογική περίσταση.

 

«Δωσιλογισμός» και Αριστερά, απορήσατε; Ελάτε τώρα! «Ποια Αριστερά;», που αναρωτιόταν ο αριστερός διανοητής, Χρόνης Μίσσιος. «Δεν υπάρχει Αριστερά. Κι αυτοί που λένε ότι είναι Αριστερά δεν παράγουν ούτε πολιτική ούτε και πολιτισμό». Κάτι ανάλογο έλεγε πριν από τρεις περίπου δεκαετίες και ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Άγγελος Ελεφάντης, ότι, στο μέλλον μόνον δύο κόσμοι θα αναμετρώνται στην Ελλάδα, αυτοί της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελευθερισμού. Υπάρχει κανείς που δεν το διαπιστώνει σήμερα αυτό; Ότι κι αυτή η ίδια η «Αριστερά» είναι το αυθεντικό παρακολούθημα της διεθνούς των αγορών; Ότι είναι ο κύριος μέτοχος του συστήματος -ζώντας, αναπνέοντας και τρεφόμενος απ’ αυτό; 

Μέρες γιορτινές, ας μην απελπιζόμαστε. «Όσο θα υπάρχουν στον κόσμο παιδιά και πουλιά και λουλούδια, μην φοβάστε. Θα τα καταφέρουμε» (Νίκος Καζαντζάκης). 

 

Από καρδιάς σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα και ό,τι το καλύτερο στη ζωή σας.