Δεν γίνεται τίποτε σ’ αυτό το Ρωμαίικο!

Η Ελλάδα ήταν μια χώρα με ψυχή και το έδειχνε με δύναμη όταν χρειαζόταν ν’ αντιδράσει εναντίον του εαυτού της, σε ώρες μεγάλης απελπισίας. Σήμερα τι;

Η Ελλάδα φαίνεται πως έχασε τα νερά της. Μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε παραίτηση, μια Αριστερά θαλασσοδέρνεται στις ιδεοληπτικές ουτοπίες της, μια Δεξιά παραδέρνεται με το παρελθόν της κι ένα στενόμυαλο κράτος πελαγοδρομεί στα αυτονόητα. Οκτώ σχεδόν χρόνια κλυδωνιζόμαστε στην κρίση και κανείς δεν ξέρει να μας πει –και να μας πείσει, πώς και πότε θα βγούμε απ’ αυτή τη θαλασσοταραχή.

Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας υποδεικνύουν τον «εχθρό», δηλαδή τον δικό τους εχθρό, ο οποίος από περίοδο σε περίοδο ποικίλλει• ανάλογα με τις εμμονές, τις ψυχώσεις, τους τυχοδιωκτισμούς και τα… αριστερά φεγγάρια του καθενός. Το πώς θα νικηθεί ο «εχθρός», κουβέντα. Και κάθε φορά που μας περιζώνουν τα φίδια, δηλαδή ο κακός εαυτός μας και οι ολέθριοι χειρισμοί τους, ο «εχθρός» είναι πάντα ένας• το νόμισμα• το ευρώ! Λες και η Ελλάδα όταν είχε τη δραχμή δεν είχε πτωχεύσει ποτέ. Λες και αυτό το καταραμένο ευρώ, που ήταν καλό όταν το ρουφάγαμε σαν καταβόθρες, είναι που εμποδίζει να γίνουν επενδύσεις και να συμμαζευτούν οι κρατικές σπατάλες.

Να σας φέρω ένα παράδειγμα και σας παρακαλώ να μου πείτε πού φταίει το ευρώ: στην εποχή της… τρελής καταβόθρας ο ΟΣΕ με εκατό εκατομμύρια έσοδα ετησίως είχε μισθολογικό κόστος τετρακόσια εκατομμύρια ευρώ και επιπλέον λειτουργικές δαπάνες ύψους τριακοσίων εκατομμυρίων ευρώ (το ότι ο οργανισμός έμπαινε χοντρά μέσα αυτό δεν ενοχοποιούσε το ευρώ, αρκεί που ο μέσος υπάλληλος των κρατικών σιδηροδρόμων εισέπραττε ετησίως 65.000 τέτοια νομίσματα). Πώς μετά αυτή η ταλαίπωρη χώρα να μη χρεωκοπήσει…

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω. Τα έχω χαμένα, όπως κι εσείς πιστεύω. Έρχονται στιγμές απελπισίας, που λες «δεν γίνεται τίποτε σ’ αυτό το Ρωμαίικο»! Δεν είναι όμως έτσι. Δεν πρέπει να είναι έτσι. Ποτέ η Ελλάδα και οι Έλληνες, σε δυσκολότερες εποχές – με όλες τις παθογένειες του Γένους– δεν το έβαζαν κάτω. Έβρισκαν τον τρόπο να φύγουν μπροστά. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα με ψυχή και το έδειχνε με δύναμη όταν χρειαζόταν ν’ αντιδράσει εναντίον του εαυτού της, σε ώρες μεγάλης απελπισίας. Σήμερα τι;

«Ένας λαός που έχει μέσα του μια ψυχή», έλεγε ο Θεοτοκάς, «όταν φτάσει στον τελευταίο βυθό της απογοήτευσης, βρίσκει τη δύναμη να αντιδράσει. Αντιδρά ξαφνικά χωρίς καμιά προειδοποίηση και καμιά προετοιμασία εδάφους. Μια ανόρθωση της ψυχής δεν είναι μια βαθμιαία εξέλιξη αλλά ένα απότομο ξύπνημα δυνάμεων που κοιμούνταν, μια βίαιη επιστροφή από τον μαρασμό στη ζωή. Μερικοί άνθρωποι, απρόσκλητοι και ανεπιθύμητοι, κόβουν όλους τους δεσμούς με το άρρωστο παρελθόν και τραβούν μπροστά. Αρπάζουν τις αδέσποτες δυνάμεις, τις δίνουν συνείδηση του εαυτού τους, τις ωθούν προς νέες κατευθύνσεις. Αρχίζουν μια εποχή». Είθε! Αλλά, μπας και χάθηκε η ψυχή;
 

Φωτό: Χαρά Γάτσιου