Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 06:30

Μοναρχία κομμάτων

Υπό την πίεση των καταστάσεων και των αδιεξόδων η συζήτηση «άνοιξε». Μόνο που ξεκίνησε για κομματικούς λόγους και όχι από λόγους εθνικής ανάγκης. Για αυτό και θα «κλείσει». Απλώς, σε κουβέντες να βρισκόμαστε. Γνώρισμα αποτυχημένων κοινωνιών και πολιτικών συστημάτων. Αναφέρομαι στην συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος που θα απασχολήσει την σημερινή και την επόμενη Βουλή. Και λοιπόν;
 
Αυτό που θα γίνει, στο βαθμό που θα γίνει, θα είναι μία ανακαίνιση της σημερινής βιτρίνας του Συντάγματος ώστε, αφενός να ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες της πολιτικής εποχής ή, καλύτερα στις νέες συνθήκες της κομματικής αγοράς και αφετέρου στο να καταστεί το πολιτικό μας σύστημα -κατά κάποιο τρόπο- πιο ελκυστικό στα μάτια των …πελατών, δηλαδή ημών των πολιτών και ψηφοφόρων. Νομίζω πως μας κοροϊδεύουν χοντρά…
 
Αφήνω στην άκρη, το ποιοι θα επιχειρήσουν την αναθεώρηση. Παρακάμπτω επίσης το πολύ σοβαρό γεγονός -για να μην παρεξηγηθώ, ότι η χώρα χρειάζεται ριζική θεσμική ανασυγκρότηση, συνεπώς όχι αναθεώρηση αλλά σύνταξη νέου Συντάγματος. Απλώς επισημαίνω: Εάν οι προθέσεις τους ήταν πραγματικά ειλικρινείς θα ξεκινούσαν τον διάλογο από την μείωση των βουλευτών. Ολόκληρη Αμερική και η Βουλή των Αντιπροσώπων αριθμεί 435 μέλη και η Γερουσία 100. Προς τι εμείς 300 βουλευτές; Θα ξεκινούσαν τον διάλογο από τον αυστηρώς διακριτό ρόλο της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία. Τουτέστιν, απαγόρευση υπουργοποιήσεως των βουλευτών. Θα ξεκινούσαν από τον αυστηρό καθορισμό της χρονικής διάρκειας μιας υπουργικής θητείας. Ακούσατε τίποτε απ’ όλα αυτά; Εγώ δεν άκουσα τίποτα. Μακάρι να τα ακούσουμε και να τα δούμε…
 
Στην Ελλάδα το σύστημα είναι αυτό της ολιγαρχίας. Των ελίτ της πολιτικής, του χρήματος, των Μέσων Ενημερώσεως και ούτω καθ’ εξής. Στην Ελλάδα το σύστημα είναι εν πολλοίς αυτό της εκλόγιμης μοναρχίας ή της αυτοκρατορικής Βουλής. Ει δυνατόν, εσαεί να εκλέγονται οι ίδιοι βουλευτές, ει δυνατόν εσαεί οι ίδιοι και οι ίδιοι να είναι υπουργοί, ει δυνατόν οι ίδιοι και οι ίδιοι να ελέγχουν το Κράτος, δηλαδή την νομή της εξουσίας. Πως αλλιώς θα μοναρχούν εάν στην ιδιοκτησία τους δεν ανήκει το Κράτος;
 
Πότε θα καταλάβουμε, πολίτες και πολιτικοί, ότι αυτό το είδος του συστήματος των υπερεξουσιών απέτυχε; Ό,τι αυτό το σύστημα χρεοκόπησε την χώρα; Ό,τι το είδος του Πολιτεύματος μας, όχι η μορφή του, ατύχησε; Ό,τι η εξουσία ασκείται πλέον ερήμην της κοινωνίας; Ότι στις Δημοκρατίες τα κόμματα δεν είναι παντοκράτορες; Ότι στις υγιείς Δημοκρατίες το κράτος – εξουσία διοικείται και ελέγχεται από θεσμούς, δομές, μηχανισμούς;
 
Κακά τα ψέματα, το δικό μας σύστημα, Κράτος – Εξουσία, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κομμάτων. Σε ποιο σημείο; Σε σημείο τέτοιο όπου ένα κόμμα με 35% των ψήφων στις εκλογές, και με αποχή της τάξεως του 40 έως 50 τοις εκατό, να μπορεί να καθίσταται αυτοδύναμη κυβέρνηση! Άραγε, με ποια δημοκρατική νομιμοποίηση; Και αναρωτιέμαι ακόμη: Πως οι ΗΠΑ κυβερνιόνται μέχρι σήμερα μ’ ένα Σύνταγμα του 1787 με μόλις 36 άρθρα (+ 27 τροπολογίες) και η πολυσύνθετη Ελβετία (με καντόνια και θρησκευτικές – γλωσσολογικές ιδιαιτερότητες) διοικείται μ’ ένα Σύνταγμα 88 άρθρων, αναθεωρημένο μεν το 1999 αλλά με κορμό αυτό του 1874; Εμείς γιατί χρειαζόμαστε 120 άρθρα τα οποία, συν τοις άλλοις, απέτυχαν; Ας προβληματιστούμε.