Ψευδεπίγραφος ριζοσπαστισμός

Από καταβολής του ανθρωπίνου γένους, εκείνο που ώθησε τον κόσμο προς τα μπρος ήταν οι αγώνες, οι εξεγέρσεις και οι θυσίες. Από τις εθνικές επαναστάσεις μέχρι την κατάργηση της δουλείας, την κατάκτηση του οκταώρου, τα ευεργετήματα του κοινωνικού κράτους και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εν γένει.

Βήματα προόδου έχουν επισυμβεί και αναίμακτα. Αλλά πάντοτε υπό την πίεση διεκδικήσεων. Αυτές ανοίγουν την πόρτα των παραχωρήσεων και όχι η μακροθυμία των εχόντων. Οι περισσότεροι από τους αφέντες του κόσμου νοιάζονται για την ισχύ της εξουσίας τους, οικονομικής και πολιτικής, και για τον ρόλο τους. Λίγες οι εξαιρέσεις των πεφωτισμένων που δεν είχαν κατά νου το χρήμα και το άρχειν, αλλά την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Ζωτικός και αναγκαίος, λοιπόν, ο ριζοσπαστισμός. Δηλαδή, ο διαρκής αγώνας για τομές ή/και για τολμηρές ρήξεις και επαναστάσεις. Κάπως έτσι άνθισε ο καινούργιος κόσμος. Και κάπως έτσι συνεχίζουν οι άνθρωποι να μάχονται όταν υποτροπιάζει η κερδώα λογική των αρχόντων της υφηλίου και βυθίζονται οι κοινωνίες πάλι στη στέρηση και στην αγωνία της επιβίωσης.

Όμως, υπάρχει «κάτι» που εκτρέπει τον ρου του ριζοσπαστισμού στον ωκεανό του συντηρητισμού και της αδράνειας. Δηλαδή, στη συντήρηση των παθογενών και στη διατήρηση τοξικών στερεοτύπων, που φρενάρουν την πρόοδο. Κι αυτό το κάτι είναι ο μανιχαϊσμός (η λογική του άσπρου-μαύρου) και η ιδεοληψία.

Προσφάτως, εγκαινιάστηκε στη Νέα Ευκαρπία της Θεσσαλονίκης ο Σταθμός Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων. Το πολύτιμο αυτό έργο το είχε πολεμήσει λυσσωδώς ο ΣΥΡΙΖΑ, επιστρατεύοντας χλωμά και άσαρκα επιχειρήματα, χωρίς να καταθέτει εναλλακτική πρόταση. Τώρα, το εγκαινίασε εκπρόσωπος της κυβέρνησης, η οποία κατάλαβε κάπως όψιμα πόσο ο προεκλογικός ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ ζημίωνε εν τέλει την περιοχή και αναχαίτιζε κάθε προσπάθεια προόδου(και) στο συγκεκριμένο πεδίο.

Αλλά μήπως δεν παρατηρείται και σε άλλους τομείς η εκτροπή του ριζοσπαστισμού σε κακοήθη συντηρητισμό; Μήπως, επί παραδείγματι, δεν ταυτίζουν κάποιοι ριζοσπάστες και προοδευτικοί την άδολη αγάπη για την πατρίδα με τη βαρβαρότητα του βρυχώμενου εθνικισμού; Δεν είναι οι ίδιοι, που εν ονόματι της προόδου, δεν αρκούνται στη γόνιμη αναθεώρηση σημείων της Ιστορίας μας, αλλά επιχειρούν λυσσαλέα να την αποδομήσουν;

Στον τομέα της ανάπτυξης, είναι γεγονός ότι ο ριζοσπαστισμός προφύλαξε σε αρκετές περιπτώσεις το περιβάλλον από την ισοπεδωτική μανία του κέρδους. Οι κινητοποιήσεις πολιτών και φορέων δεν επέτρεψαν την καταστροφή αξιόλογων οικοσυστημάτων και περιοχών ιδιαιτέρου κάλλους. Όμως, η ευαισθησία και η έγνοια εξελίχθηκαν βαθμηδόν -με αξιοδάκρυτα επιχειρήματα και επινοημένους κινδύνους- σε ανασχετικό τείχος που εμποδίζει ακόμη και μελετημένες επενδύσεις που σέβονται το περιβάλλον.

Τέλος, μιά ματιά στα ελληνικά Πανεπιστήμια πείθει για τις επιπτώσεις του κακοχυμένου ριζοσπαστισμού. Πέρα από τη δεδομένη αβελτερία κράτους και πανεπιστημιακών, κυριαρχούν οι αδιανόητες καταλήψεις, η κατάχρηση του ασύλου, το αισθητικό χάλι, οι προπηλακισμοί και οι ξυλοδαρμοί αλλοδόξων και χίλια δυό παθογενή που έχουν ιδρύσει δυναστικό καθεστώς στα ελληνικά πανεπιστήμια, ευένδοτα στην ψευδώνυμη «κινηματική λογική» που μετατρέπει την άψη και το πάθος της νεότητος για αλλαγές σε καρικατούρα οραμάτων και τομών.

Εν τέλει, ο ψευδεπίγραφος ριζοσπαστισμός είναι χειρότερος από τον βαθύ συντηρητισμό.
 
Φωτό: Πλατεία Ομονοίας 1930/H.Larsen