Ένα δάκρυ…

Οδηγούμεθα σε κάποιου είδους αναμέτρηση με την Τουρκία; Το πιθανότερο. Τουλάχιστον αυτό απορρέεται από την αλαζονική συμπεριφορά όχι μόνο του προέδρου κ. Ερντογάν, αλλά κι από ολόκληρη την πολιτική τάξη - κατεστημένο της γείτονος χώρας. Τα τελευταία γεγονότα σε Ίμια και Έβρο, αλλά και στην Κύπρο, αν μη τι άλλο σηματοδοτούν τις εξελίξεις. Τις περιπετειώδεις έως δραματικές εξελίξεις.

Μακάρι η διεθνής έννομη τάξη και οι γεωπολιτικές ισορροπίες να καταφέρουν να συγκρατήσουν την Τουρκία και η χώρα μας να διατηρηθεί στην σταθερότητά της. Προσωπικά το βλέπω πολύ δύσκολο. Αυτή την ώρα, από την βαλκανική μέχρι το Αιγαίο, από την Μέση Ανατολή μέχρι την νοτιοανατολική Μεσόγειο γίνεται ένας επανακαθορισμός συμφερόντων, με επίκεντρο είτε τον ενεργειακό πλούτο και την διακίνησή του είτε την μεγέθυνση των ζωνών επιρροών των διαφόρων ισχυρών. Ισχυροί παίκτες σ’ αυτό το γεωπολιτικό παιγνίδι συμφερόντων είναι η Αμερική και ο δυτικός κόσμος, η Ρωσία και ως περιφερειακή δύναμη η Τουρκία. Η τελευταία εκμεταλλευόμενη το μουσουλμανικό στοιχείο διεισδύει στα Βαλκάνια, και διεκδικεί μερίδιο στους υδρογονάνθρακες και το φυσικό αέριο του Αιγαίου – νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η πατρίδα μας, εν μέσω αυτού του γεωπολιτικού κυκλώνα, βρίσκεται τραυματισμένη  σε πολλά επίπεδα, έχοντας απέναντί της μια χώρα με οικονομική και στρατιωτική ισχύ. Μια Τουρκία η οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται να επιφυλάξει για τον εαυτό της τον ρόλο του παρατηρητή, αρκούμενη στα σημερινά της όρια. Την ώρα μάλιστα που διαμορφώνεται δίπλα της κουρδικό κράτος και αναπτύσσεται ταυτόχρονα στον θαλάσσιο περίγυρο της ένα τρίγωνο ενεργειακού πλούτου μεταξύ Αιγύπτου – Ισραήλ – Κύπρου και Ελλάδος.

Η Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη σε όλα τα γεωπολιτικά δρώμενα θα δηλώσει «παρών». Προφανώς και αναλαμβάνει υψηλό γεωπολιτικό ρίσκο, το οποίο δεν είναι σίγουρο a priori ότι θα της βγει. Για την περίπτωση της Ελλάδος καταστρώνει το μοντέλο της «φινλανδοποίησης». Δηλαδή την πλήρη ουδετεροποίηση μεγάλου μέρους της ελληνικής επικράτειας μέσω της οποίας θα προωθήσει - επιβάλλει τα συμφέροντά της. Το επιχειρεί: χερσαία στη Δυτική Θράκη της Ελλάδος με «όχημα» την μουσουλμανική μειονότητα της περιοχής· στη θαλάσσια επικράτεια της Κύπρου στηριζόμενη στη de facto στρατιωτική κατοχή και στους Τουρκοκυπρίους. Και βέβαια το μοντέλο «φινλανδοποίησης» το έχει προωθήσει σε ύψιστο βαθμό στο Αιγαίο «γκριζάροντας» δεκάδες ελληνικά νησιά.

Τι κάνει η Ελλάδα στην επερχόμενη όπως όλα δείχνουν αναμέτρηση; Προφανώς το ευνόητο: θα πρέπει να υπερασπίσει τα εθνικά δίκαια της. Λέω «θα πρέπει» γιατί πάντα ελλοχεύει η λύση του συμβιβασμού – παραχωρήσεως, στην αμφίσημη λογική προηγούμενων πρωθυπουργών της Ελλάδος οι οποίοι είτε δήλωναν «Η Κύπρος κείται μακράν» είτε αναγνώριζαν στην Τουρκία, επισήμως και εγγράφως, ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.

Ο ελληνικός λαός δεν είναι στα καλύτερα του. Έχει συσσωρεύσει πολλές παθογένειες στον εαυτό του. Το φρόνημα του ελληνισμού είναι εξασθενημένο. Αδύναμες είναι σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Κατώτερες των περιστάσεων. Έχει όμως, μέσα στα μειονεκτήματά του (θέλω να πιστεύω), ένα χάρισμα ετούτος ο λαός.  Μεταμορφώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Γίνεται αγνώριστος από τον παλιό του κακό εαυτό. Αποδεικνύει ότι είναι Έλληνας. Ας σφυρηλατήσουμε την (χαμένη) εθνική συνεννόηση και το (χαμένο) ηθικό. Είναι ώρες που πρέπει να σταλάζει από τη ψυχή ένα δάκρυ αγάπης για την Ελλάδα…

Φωτό: Μαθητής σε εθνική εορτή, 2005/Στέλιος Παρασκευόπουλος