Επειγόντως ρήξη με το παρελθόν

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2023 - 17:58
Κακά τα ψέματα. Ήταν τόσο μεγάλη η σφοδρότητα της κακοκαιρίας Daniel που έπληξε την χώρα μας ώστε κανένα έργο δεν θα ήταν σε θέση να την αναχαιτίσει -να αποτρέψει την απώλεια ανθρώπινων ζωών και να προλάβει τις ανυπολόγιστες ζημιές. Κανείς και ποτέ δεν τα έβαλε με την φύση και να βγήκε κερδισμένος. Είναι να μην σου τύχει το κακό. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ένα οργανωμένο Κράτος πρέπει να παραμένει παθητικός θεατής στα ακραία καιρικά φαινόμενα, ότι δεν πρέπει να προετοιμάζεται και να μην λαμβάνει μέτρα -όχι βέβαια για να αποτρέψει την καταστροφή, αλλά για να μετριάσει τις ζημιές και ασφαλώς να σώσει όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους.
Βέβαια όλα αυτά σε ένα οργανωμένο Κράτος, όχι στο δικό μας -το οποίο μονίμως βρίσκεται ανοχύρωτο είτε σε φωτιές είτε σε πλημμύρες. Και η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης είναι μεγάλη, τόσο για την καταστροφή του Έβρου και του δάσους της Δαδιάς, όσο και για τη Θεσσαλία. Και η κριτική που της ασκείται δεν είναι γιατί δεν έχει γκρεμίσει ένα σάπιο κράτος, δομημένο σε δομικές παθογένειες δεκαετιών -αν και θα έπρεπε να είχε ήδη ξεκινήσει η κατεδάφιση-, αλλά στο ότι δεν έκανε αυτά που έπρεπε να είχε κάνει.
Όλα αυτά που είχε υποσχεθεί η ίδια στους πολίτες.
Και αυτή την φορά, σε αυτή την καταστροφή στη Θεσσαλία, δεν φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση και το ότι παρελήφθη «καμένη γη». Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν η σημερινή της ΝΔ, η οποία στις πρόσφατες εκλογές του Ιουνίου επανεξελέγη θριαμβευτικά -αποθέτοντας σε αυτήν οι ψηφοφόροι τις προσδοκίες τους προκειμένου να εκσυγχρονιστεί το Κράτος και να αλλάξει επιτέλους πρόσωπο αυτή η χώρα. Τρεις μήνες τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει πείσει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στη βούληση των πολιτών.
Δείχνει αδύναμη. Κατώτερη των καταστάσεων. Το επιβεβαιώνει η αποπομπή μέσα σε τρείς μήνες δύο υπουργών, κι αυτές που ενδεχομένως έπονται. Που αποδεικνύει αν μη τι άλλο, ότι η πολυπληθής κυβέρνηση που σχηματίστηκε δεν ήταν τόσο των αρίστων για να αναμετρηθεί με τις απαιτήσεις των καιρών, όσο το προϊόν πολιτικών ισορροπιών, αναγνώρισης κομματικών βαρονιών και επιβράβευσης οικείων προσώπων. Είναι πολύ νωρίς να πούμε ότι η ΝΔ θριάμβευσε επειδή έχασαν οι αντίπαλοί της. Διαθέτει ακόμη αυξημένο πολιτικό κεφάλαιο, με τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη να είναι από τους πιο ισχυρούς πρωθυπουργούς της Ευρώπης. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα γεγονότα, όχι μόνο τα τραγικά στον Έβρο και τη Θεσσαλία, αλλά και αυτά της καθημερινότητας. Τους Κροάτες χούλιγκαν που διέσχισαν ανενόχλητοι ολόκληρη την Ελλάδα και απλώς η Αστυνομία…τους συνόδευσε στον τόπο του εγκλήματος, στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου και δολοφόνησαν έναν νεαρό Έλληνα οπαδό της ΑΕΚ. Τον πνιγμό στο λιμάνι της ανομίας του Πειραιά ενός επιβάτη, σπρωγμένου στη θάλασσα από το πλήρωμα ενός επιβατηγού πλοίου. Την πρωτοφανή εκτέλεση των έξι Τούρκων στη Λούτσα, μέλη της διεθνούς του εγκλήματος στη διακίνηση των ναρκωτικών. Γεγονότα που αποδεικνύουν ότι τίποτα από το κακό παρελθόν μας δεν έχει αλλάξει, ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της κρατικής αδιαφορίας. Είναι εν πολλοίς η χώρα της τύχης, του «πάμε και όπου βγει» -με τους πολίτες να εύχονται «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Στο φύλλο της Boulevard του Ιουνίου, σχολιάζοντας τις εκλογές, είχα επισημάνει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι «είναι κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής, έχει στο πλευρό του άμεσα ή έμμεσα ολόκληρο τον αστικό χώρο. Στο χέρι του είναι, ανάλογα με το πως θα πορευτεί, να χαράξει νέα εποχή. Να προχωρήσει τολμηρά, ριζοσπαστικά και μεταρρυθμιστικά στη νέα Μεταπολίτευση. Αν το θελήσει μπορεί να καταφέρει να γυρίσει σελίδα στην Ελλάδα -ας προέρχεται ο ίδιος από παλιό και μεγάλο ΄΄τζάκι΄΄. Αν προχωρήσει με όρους οικογενειοκρατίας (ευνοιοκρατία, πελατειακές σχέσεις, διαπλοκή, ρουσφέτι), θα αποτύχει παταγωδώς. Και μαζί με αυτόν η χώρα μας». Δεν έχω απομακρυνθεί από αυτές τις θέσεις / ελπίδες -αν και οι έως τώρα πράξεις της σημερινής κυβέρνησης καθώς και τα γεγονότα με έχουν κάπως απογοητεύσει. Εάν κάποιος για παράδειγμα έγινε υπουργός καθ’ υπόδειξη ισχυρών οικονομικών παραγόντων ή από το γεγονός και μόνο ότι βρίσκεται κοντά στο πρωθυπουργικό περιβάλλον ή από το ότι προέρχεται από πολιτική οικογένεια -και όχι χάρις των εγνωσμένων ικανοτήτων του-, αυτό δεν συνιστά ριζοσπαστική πολιτική. Δεν συνιστά ρήξη με το παρελθόν. Με τέτοιες πολιτικές νοοτροπίες (που μας οδήγησαν σε μια χρεοκοπία, ας μην το ξεχνάμε) τίποτα προς το καλύτερο δεν πρόκειται να αλλάξει για την Ελλάδα. Κι αν κάτι ελάχιστο συντελείται, αυτό θα είναι ένα μικρό βήμα μπροστά στο μεγάλο άλμα, μεγαλύτερο από τη φθορά, που απαιτείται και χρειάζεται η Ελλάδα.
Και κάποτε πρέπει να τελειώνει το παραμύθι, ότι ο πολίτης με την ψήφο του καθορίζει και το ποιος θέλει να ασκήσει εξουσία. Πρωθυπουργία ναι, αλλά όχι υποχρεωτικά και απαραίτητα η ψήφος να καθορίζει και την σύνθεση της Εκτελεστικής Εξουσίας. Διαφορετικά είναι τα κριτήρια που ψηφίζει ο πολίτης έναν υποψήφιο βουλευτή -και διαφορετικά πρέπει να είναι τα κριτήρια του πρωθυπουργού για έναν υποψήφιο υπουργό του (για να μην πω και υποψήφιο του κόμματος του). Φυσικά και θα εκλεγεί βουλευτής στην περιφέρειά του ένας υποψήφιος που έχει κάνει του κόσμου τα ρουσφέτια, τις κουμπαριές και έχει μοιράσει αφειδώς ψεύτικες υποσχέσεις, χειραψίες και φιλοφρονήσεις. Πόσο μάλλον κι αν προέρχεται από πολιτική οικογένεια ή είναι αναγνωρίσιμος από την επαγγελματική του ενασχόληση. Αυτή καθαυτή η εκλογή του αποτελεί επαρκές στοιχείο για να αναλάβει υπουργικό θώκο; Κι αν είναι ανεπαρκής προσόντων και άλλων δεξιοτήτων, δεν θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη από τον πρωθυπουργό; Κάποτε θα πρέπει οι βουλευτές να περιοριστούν (έστω σε μεγάλο βαθμό) στο νομοθετικό τους έργο στη Βουλή, και στην Εκτελεστική Εξουσία να ανοίξει ο δρόμος για τους τεχνοκράτες, τους ανθρώπους που ξέρουν και κατέχουν το αντικείμενο τους -και εξ αντικειμένου θα πετύχουν. Διαφορετικά θα βλέπουμε το φαινόμενο (ακόμη και στις μέρες μας) υπουργός που απομακρύνθηκε ως αποτυχημένος, να υπουργοποιείται και πάλι σ’ έναν νέο ανασχηματισμό.
Στην πρόσφατη καταστροφή στη Θεσσαλία τα κανάλια επιστράτευσαν ειδικούς για να εκφράσουν την γνώμη τους. Οι περισσότεροι ήταν αξιόπιστοι άνθρωποι, έλεγαν σοβαρά πράγματα. Πράγματα που εάν είχαν εφαρμοστεί, η συμφορά θα είχε μετριαστεί. Οι απώλειες θα ήταν μικρότερες. Η απορία μου: Γιατί όλοι αυτοί οι σοβαροί άνθρωποι δεν αξιοποιούνται σε κυβερνήσεις; Υπάρχει βέβαια απάντηση: Το «σύστημα» αυτοτροφοδοτείται από τον εαυτό του. Έτσι συντηρείται και επιβιώνει. Εάν μπουν μέσα «ξένοι», θα αλλοιωθεί, θα καταργηθεί. Με λίγα λόγια το «σύστημα» θα χάσει …το ψωμάκι του. Κάλλιο να χάσει η Ελλάδα το τραίνο του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, παρά το «σύστημα» με τους ημέτερούς του να χάσει τη βολή του. Από την άλλη, και οι σοβαροί άνθρωποι δεν θέλουν να εμπλακούν με τα κοινά. Ξέρουν ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα με την δικτατορία των κομματικών μετριοτήτων, με τα οργανωμένα σε στρατό συμφέροντα, με την αδίστακτη διαπλοκή -και στο τέλος θα διαπομπευτούν ασύστολα. Έτσι προτιμούν να μείνουν στην ησυχία του σπιτιού τους και της ιδιωτικής επαγγελματικής ενασχόλησης τους. Μπορεί και να έχουν δίκιο.
Έτσι βέβαια δεν σώζεται η Ελλάδα -και θα καίγεται στον Έβρο και θα πνίγεται στη Θεσσαλία. Δείτε, λοιπόν, πως λειτουργεί το ελληνικό κράτος: Πριν από δύο χρόνια, λόγω της κλιματικής κρίσης, καταρτίστηκε το πρόγραμμα «ΑΙΓΙΣ», προϋπολογισμού 1,97 δισ. ευρώ. Μέχρι το 2027 προέβλεπε μεταξύ όλων των άλλων την προμήθεια δέκα ελικοπτέρων βαρέος τύπου Erickson, πέντε νέων πυροσβεστικών αεροσκαφών τύπου Canadair, τριάντα έξι αμφίβια μονοκινητήρια αεροσκάφη πυρόσβεσης για νησιωτικά συμπλέγματα, τρία ελικόπτερα μεσαίου τύπου για υγειονομικές αποστολές και αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, τρία δικινητήρια αεροσκάφη ως εναέρια Κέντρα Επιχειρήσεων, παρακολούθησης και καταγραφής δεδομένων, δέκα πλωτά μέσα διάσωσης και μεταφοράς ασθενών, είκοσι τρεις πτυσσόμενες μεταφερόμενες γέφυρες για αντιμετώπιση πλημμυρών και καταστροφών και Κινητά Κέντρα Επιχειρήσεων σε 13 Περιφέρειες. Δύο χρόνια μετά, από τον συνολικό προϋπολογισμό έχει απορροφηθεί μόλις το 1%!
Κάπου σε δύο αιώνες, με αυτόν το ρυθμό, θα έχει υλοποιηθεί το πρόγραμμα -αμφίβολο εάν μέχρι τότε θα υπάρχει άκαυτο ή απλημμύριστο κάποιο κομμάτι της Ελλάδας…
Μιας και αναφέρθηκα στο «σύστημα», θυμήθηκα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ένα φτωχόπαιδο από τις Σέρρες ήταν. Μάλιστα όταν γεννήθηκε, το χωριό του (η σημερινή Πρώτη) ήταν υπό οθωμανική κυριαρχία. Το Κιούπκιοϊ. Με τις σπουδές του και σιγά σιγά με τον τρόπο του έγινε αποδεκτός από το «σύστημα» της εποχής του. Κάποια στιγμή έγινε και ο ίδιος «σύστημα». Όταν πρόταξε το συμφέρον της χώρας του (ενίοτε και με λανθασμένο τρόπο, δεν έχει σημασία) δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ελλάδας. Με το «σύστημα». Εναντιώθηκε στο «Στέμμα» και τα έβαλε με τους ισχυρούς του χρήματος -σε βαθμό μάλιστα που κατηγορήθηκε για σοσιαλμανία. Πέτυχε όμως να βάλει τη χώρα σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σε ευρωπαϊκή τροχιά και την παρέδωσε με σχεδόν μηδενικά χρέη.
Μήπως θα έπρεπε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μιμηθεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή; Αντιλαμβάνομαι ότι του είναι δύσκολο να εναντιωθεί σ’ ένα «σύστημα» το οποίο σε μέγα βαθμό τον έχει αναδείξει και τον στηρίζει στην εξουσία. Άλλωστε, σάρκα εκ της σαρκός του είναι. Όμως, εάν πραγματικά τον πληγώνει η Ελλάδα, μήπως θα πρέπει να αναμετρηθεί πρώτα με τον εαυτό του; Να κάνει την μεγάλη Υπέρβαση -την μεγάλη Ανατροπή; Ο δεύτερος εκλογικός του θρίαμβος, με την πανωλεθρία των αντιπάλων του, του έλυσε τα χέρια. Ο καιρός θα δείξει.