Η χαμένη Αστική Ευγένεια και ο Εθισμός στην Ασχήμια

Σε παλιότερα Μπουλβάρδα, σου έγραφα για το χειρότερο είδος Ασχήμιας. Αυτό που συνήθισες. Δεν υπάρχει φευγιό από αυτό που θεωρείς ‘φυσικό’, κάθε ελπίδα απόδρασης έχει χαθεί.  Έχεις γίνει μέρος του και το να το αποτινάξεις ισοδυναμεί με υπαρξιακή τραγωδία, καθώς θα πρέπει να δεχθείς την δικιά σου ασχήμια ως συναποτελούν τμήμα του τέρατος.

Από τον Μάριο Νόττα*

Η λαϊκή μας παράδοση το προσεγγίζει ως «το Δισάκι».. («κάθε άνθρωπος  κουβαλάει ένα δισάκι, στο μπροστινό σακούλι είναι τα ελαττώματα των άλλων, στο πίσω είναι τα δικά του»), ενώ οι συστηματικές θεωρήσεις του Υπερβατικού («θρησκείες») μιλούν για τον ‘εσωτερικό’ δρόμο ως  την ασφαλέστερη οδό για την βελτίωση του εξωτερικού κόσμου. Πάμε ξανά, αυτό το τελευταίο, και δώσε προσοχή καθώς μοιάζει να είναι Τόπος («τόπος» = η κοινή περιοχή δύο επικαλυπτόμενων γεω-οντοτήτων) σε όλα τα κοινωνικό-ηθικά συστήματα που εμπεριέχουν κάποιου είδους ‘Αποκάλυψη’ ή ‘Λύτρωση’:  Ως είδος, μία ειδοποιός διαφορά (μας) από κάθε άλλη «έμβια» μορφή, είναι πως πασχίζουμε να «βελτιώσουμε τον κόσμο μας». Κάθε άλλος τύπος ‘ζωής’, ενδιαφέρεται για την συντήρηση και αναπαραγωγή του.  Εμείς πάμε λίγο μακρύτερα: Επεμβαίνουμε στο ίδιο το ‘’παιχνίδι”, αναζητούμε και ‘πειράζουμε’ τους κανόνες του και (γενικά) υποφέρουμε αποδεχόμενοι πως από το ‘δαγκωμένο μήλο’ και μετά, το ατελείωτο ταξίδι της «διόρθωσης» (π.χ. του ‘προπατορικού αμαρτήματος’) εμπεριέχει πόνο. Φυσικά ο μεγαλύτερος πόνος προέρχεται από την «εκ των ένδον» απόρριψη. Αλλά εκεί φωλιάζει και η με αξιώσεις πιθανότητα να αλλάξει κάτι γύρω μας. Π.χ. πόση σημασία έχει να απορρίπτεις την άτιμη κενωνία, ή το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, αν βασανίζεις ένα ζώο ή εκμεταλλεύεσαι έναν άνθρωπο που η ζωή του συναρτάται με την δική σου ;

Ο «πόνος» λοιπόν, και η απέκδυση του χειρότερου εαυτού είναι ένα (αυταπόδεικτο, εκτός από ‘ηθικό’) βήμα για τις ‘καλύτερες μέρες’. Το άλλο είναι ο Ορίζοντας. Τι είναι ‘Ορίζοντας’ ; Μα φυσικά αυτός που Ορίζει. Τον ξέρεις καλύτερα ως το απώτατο ορατό σύνολο σημείων.  ..Και όποιος ‘βλέπει’ αυτή την μακρινή «οντότητα», καθοδηγείται απ’αυτήν. Οι υπόλοιποι εμποδίζονται από τα δέντρα (τους κρύβουν το δάσος.. και -βεβαίως- τον ορίζοντα).  ..Αυτό ίσως εξηγεί (και) τους τόσο συχνούς εμπρησμούς των δρυμώνων μας.. :-).

Πάμε τώρα στην Πολιτική. Η οποία αντί να είναι η «Επιστήμη του Πολίτη», την γνωρίζουμε ως  ευτελισμένη έννοια του Διαγκωνισμού για Εξουσία. (..Πόσο αστείοι πρέπει αλήθεια να φαινόμαστε σε έναν εξωγήινο πολιτισμό..). Ο τόπος αυτός γνωρίζει στο πετσί του πόσο ακριβά πληρώνεται ο ανεύθυνος προσπορισμός βραχυπρόθεσμων «πολιτικών» οφελών, όταν παραλλήλως (εθελοτυφλώντας, αγνοώντας οποιονδήποτε ‘Ορίζοντα’) οι Ταγοί ενδιαφέρονται είτε α) να μαγκωθούν στα τρυφηλά ανάκλιντρα της Εξουσίας, ή β) να διεκδικήσουν πάση θυσία και με κάθε κόστος την πολυπόθητη. (…Σελιδοδείκτης 1: Οι παραπάνω Ταγοί, δεν  είναι εξωγήϊνοι. Είναι σαρξ εκ της σαρκός μας και ‘υπάρχουν’ γιατί μας καθρεπτίζουν. Άρα η ίδια τους η ύπαρξη, είναι καθαρώς υπόθεση των ..εκλογέων τους, ημών). Αμφότερες οι παραπάνω «πολιτικές φυλές» (η «δεν πάω πουθενά» και η «σήκω να κάτσω ‘γω») αναρριχώνται στο ‘τιμόνι’ της κοινωνίας και της οικονομίας με έναν τρόπο εκτυφλωτικά απλό και αποτελεσματικό. «Χαϊδεύοντας» αυτιά, ίσως και άλλα σημεία του (εκλογικού) ..σώματος.  (Bookmark 2: μην τις συνδέεις με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κλπ, ας είμαστε λιγότερο επαρχιώτες, εδώ μιλάμε για ..πλανητικά φαινόμενα, ρίξε μια ματιά στην May, άξια επίγονο της Thutcher. Και γκούγκλαρε τις νήσους Falkland αντιπαραβάλλοντας τον τότε χρονισμό, με τον νυν των ‘χειρουργικών’ χτυπημάτων στην Συρία. Ενδιαφέρον κλειδί – συμφωνείς..;).

Σε αυτό το ..Ολυμπιακών επιδόσεων σπορ, έχουμε βεβαίως και τους (σχετικά πρόσφατους) Έλληνες μεταλλιούχους. Π.χ. το απολύτως αγκυρωμένο στις απόψεις του ΚΚΕ, τον ανεπανάληπτο Ανδρέα Παπανδρέου, τον ΣΥΡΙΖΑ που απέρριπτε ως αντιπολίτευση κάθε πιθανότητα συναίνεσης, λειτουργών  ως μία αφοριστικά απορριπτική κυβέρνηση εν αναμονή, και μία ιδιότυπη λαϊκή δεξιά  στο πλαίσιο της ΝΔ, που ‘κρατούσε’ ανέκαθεν τα εμφυλιο-πολεμικά ‘μπόσικα’. (Μην ξεχνιέσαι: Είσαι, είμαι , είμαστε μέρος τους και συναυτουργοί..)

..Και καθώς έγραφα όλα αυτά, χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η Χριστίνα: Η παρουσίαση της στο Stanford, στις γλωσσικές δημοσιογραφικές τεχνολογίες,  πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε ως κορυφαία του παγκοσμίου κύρους ετήσιου σχετικού συνεδρίου. ..Ωστόσο ο γνωστός χοντρός γάτος της, είχε άλλη άποψη. Αναγκάζοντας την Χριστίνα να απαντήσει στην ..απορριπτική συμπεριφορά του, λέγοντάς (στον Μάκη – τον γάτο) «Δεν Θέλω (Χ)ού».  

Η παραπάνω αντίδραση της Χριστίνας, αποδίδεται στον Ευπατρίδη πολιτικό Γιώργο Ράλλη, ο οποίος, «έβαλε χέρι» στους οργανωμένους (ή και αυθόρμητους) «οπαδούς»  πολιτικής του συγκέντρωσης, παραμονές εκλογών του ’81, που αποδοκίμαζαν (Ουουου..!! Ουουου!!) το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου, με κάθε αναφορά του πολιτικού του αντιπάλου.

..Και εκεί συνέβη το μαγικό, ανήκουστο και (έως σήμερα) ανεπανάληπτο για τα πολιτικά μας ήθη (και την αστική μας ευγένεια  (σελιδοδείκτης 3 à σου τάζω να επανέλθουμε σ’αυτήν). Ο Ράλλης σταμάτησε την ομιλία του. Αγρίεψε, έβαλε χέρι στο ‘κοινό του’, και ..ξεκαθάρισε την θέση του: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΥ..!!».

..Βλέπεις, υπάρχει μια ράτσα ‘Πολιτικών’ (με όποια έννοια κι αν δίνουμε στην λέξη) που έχει «αίσθηση Ορίζοντα». Ο ΓΡ, «έβλεπε» πως μια ανούσια αντιπαράθεση πυροτεχνικών εντυπώσεων, θα κράταγε την κοινωνία πίσω. Μολονότι οι δημοσκοπήσεις ‘έδιναν’ κραυγαλέα και λογαριθμική γιγάντωση του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που θα δικαιολογούσε το ‘χαμήλωμα του πήχη’, εκείνος προτίμησε την οδό μιας αξιοπρεπούς, ψύχραιμης αναμέτρησης , μολονότι νομοτελειακώς θα οδηγούσε (όπως και έγινε) σε μία «αστικής ευγένειας» ομαλή παράδοση της εξουσίας, σε έναν αριστερότροπο οργανισμό. Δίδοντας παραλλήλως τον τόνο για μία 40ετία (την διανύουμε) ομαλής πολιτικής ζωής και σταθερότητας, ανήκουστων για τα μέχρι τότε δεδομένα.

..Και το ότι σήμερα, εμείς οι λίγοι και καλοί περιπατητές του Μπουλβάρδου, καταπιανόμαστε με μία υπολεπτομέρεια, της υποσελίδας του υποκεφαλαίου της πρόσφατης ‘πολιτικής’ ιστορίας μας, ως δείγμα πολιτισμού και εξέλιξης, δεν μπορεί, κάτι σημαίνει..  Εδώ είμαστε, θα τα ξαναπούμε..

*Ο Μ.Ν. όταν δεν αυτοαναιρείται επιχειρών πολιτικές αποτιμήσεις, διευθύνει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Επικοινωνίας (ΕCI – European Communication Institute).

**ΦΩΤΟ: H Ακρόπολη και ο Ιλισσός, 1860/ Francis Frith