Μια μπουκιά ουρανό

Μια ακόμη κρίσιμη εκλογική μάχη θα ολοκληρωθεί και όπως όλα δείχνουν, οι εκλογές της 2ας Ιουλίου θα είναι αυτές που θα αναδείξουν την επόμενη κυβέρνηση, εκτός φυσικά άλλων εξελίξεων.

 

Αν πάντως ρωτούσαμε σήμερα πόσο σοφότεροι γίναμε σε κρίσιμους τομείς, όπως αυτόν της Υγείας και της Εξωτερικής Πολιτικής της χώρας μας, οι περισσότεροι πολίτες θα απαντούσαν «λιγότερο» έως «καθόλου».

 

Και φυσικά την ευθύνη δεν φέρουν μόνο όσοι ορίζουν την πολιτική ατζέντα μέχρι τις κάλπες, αλλά και εμείς οι δημοσιογράφοι που δεν είναι της παρούσης να αναπτύξουμε τους λόγους για τους οποίους αποτύχαμε.

 

Δεν υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία ότι η Υγεία και τα προγράμματα όλων των κομμάτων για το ΕΣΥ θα έπρεπε να αποτελούν πρώτη προτεραιότητα στην ενημέρωση των πολιτών. Να ξέραμε, δηλαδή, απ’ έξω και ανακατωτά τι μας περιμένει και πως θα πορευτούμε μέχρι την επόμενη πανδημία, που για κάποιους ειδικούς δεν πρόκειται να αργήσει να μας «επισκεφτεί».

 

Τι είναι όμως το ΕΣΥ και η Υγεία στην Ελλάδα. Θα σας το μεταφέρω όπως το έζησα, όπως το ζουν εκατομμύρια Έλληνες και ας αφήσουμε τις υψηλές αναλύσεις και τα οράματα για όσους ανίκανους μας έχουν κυβερνήσει.

 

Πρόσφατα χειρουργήθηκε ένας δικός μου άνθρωπος και επειδή οι καλύτεροι γιατροί είναι στα δημόσια νοσοκομεία αποφασίστηκε η επέμβαση να γίνει σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της πρωτεύουσας. Στην 4ωρη επέμβαση όλα πήγαν καλά, αλλά ο Γογλοθάς ξεκίνησε αμέσως μετά. Δεν υπήρχε τουαλέτα στο δωμάτιο, ενώ όσοι ασθενείς (όλοι χειρουργημένοι στην πτέρυγα) ήθελαν να πλυθούν ή να πάμε στο μπάνιο έπρεπε να πάρουν στο ένα χέρι τον ορό και στο άλλο να κρατάνε τις γάζες τους ώστε να βρεθούν στο τέλος του διαδρόμου όπου υπήρχαν οι κοινόχρηστες τουαλέτες(!).

 

Λίγους μήνες νωρίτερα σε ένα από τα μεγαλύτερα ορθοπεδικά νοσοκομεία της πρωτεύουσας η επίσκεψή μου σε ένα φιλικό πρόσωπο έκρυβε έντονη δυσοσμία. Ρώτησα μια νοσηλεύτρια γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα και η απάντησή της ήταν ότι «σπάνε οι καθετήρες γιατί είναι ελαττωματικοί και γι αυτό βλέπετε τις σφουγγαρίστρες στους διαδρόμους».

 

Συγχωρέστε με για τις εικόνες αυτές, αλλά ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες του το λιγότερο που θα πρέπει να κάνει είναι να προσφέρει τις καλύτερες συνθήκες σε ανθρώπους που νοσούν, που νοσηλεύονται και οι οποίοι ενδέχεται να μην συναντήσουν ξανά τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

 

Και φυσικά θα το ξαναπώ. Δεν εξαιρώ την ελληνική δημοσιογραφία που οι ευθύνες της είναι τεράστιες. Πλέον αντί να ελέγχει και να αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα διαπλέκεται με «χειρουργικό» τρόπο και προσπερνά ένα από τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και δεν είναι άλλο από τον τομέα της Υγείας.

 

Όμως η κατάσταση και στην Εξωτερική πολιτική δεν φαίνεται να είναι και τόσο ξεκάθαρη όπως τουλάχιστον ήταν, στο πρόσφατο παρελθόν, επί πρωθυπουργίας Κ.Καραμανλή και Α.Τσίπρα. Και αυτό, καθώς ακούγονται φωνές, πρώην πράσινες και νυν γαλάζιες, λες και είναι παράσιτα που επιθυμούν να αλλάξουν το DNA και την ιστορία του τόπου μας. Που ο εγωκεντρισμός και ο αναθεωρητισμός τους δεν τους επιτρέπει να δουν το πραγματικό συμφέρον της χώρας και λειτουργούν θάβοντας διαχρονικές εθνικές αξιώσεις και απαιτήσεις.

 

Πρόσφατα, μάθαμε για παράδειγμα, δια στόματος Άκη Σκέρτσου ότι «αν αναλωνόμαστε σε ζητήματα που αφορούν το παρελθόν (σσ η συζήτηση ήταν για τις γερμανικές αποζημιώσεις), χάνουμε τη μάχη για το μέλλον. Εμείς είμαστε κυβέρνηση που κοιτάμε προς τα εμπρός», ενώ την ώρα που εξελίσσεται μια πολιτική μάχη στην Τουρκία μεταξύ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου χύνονται τόνοι μελανιού, επιτρέψτε μου, για άσχετα πράγματα.

 

Αν δηλαδή μας συμφέρει να εκλεγεί ο φιλο-δυτικός ή ο φιλο-ρωσικός ηγεμόνας και όχι τι θα κάνει και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα με ξεκάθαρες, πάγιες και ακλόνητες θέσεις ανεξαρτήτως αν απέναντι θα έχουμε τον Ερντογάν ή δίπλα μας τον Ράμα.

 

Φτάνοντας, λοιπόν, στην ώρα που θα δώσουμε την ταυτότητά μας και να σταθούμε μπροστά από την κάλπη, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όση αξία έχει στον πόλεμο το σίδερο, άλλο τόσο έχει και η ψήφο μας για την Δημοκρατία μας και την Ελλάδα των επόμενων ετών. Μάθαμε άλλωστε, όπως λέει στη Ρωμιοσύνη ο Γιάννης Ρίτσος, να μασάμε μια μπουκιά ουρανό πάνω απ᾿ την πίκρα μας και οφείλουμε με τις επιλογές μας να απαιτήσουμε μια νέα αρχή για την χώρα μας.

 

Να μπει επιτέλους ο πολίτης σε πρώτη προτεραιότητα, να νιώσει ότι τον υπολογίζουν και είναι σημαντικός στην χώρα του και κυρίως να στείλει το μήνυμα ότι στο τέλος της ζωής του θα πρέπει να έχει μια αξιοπρεπεί κατάληξη, αλλά και να είναι σίγουρος ότι θα τηρηθεί το τελευταίο ψήφισμα της Βουλής (2019) με το οποίο συνεχίζουμε και διεκδικούμε τις γερμανικές αποζημιώσεις στη μνήμη των εκτελεσθέντων της κατοχής.

 

Χρέος όλων των πολιτών είναι όταν έρθει η ώρα να ψηφίσουν -όποιο κόμμα και αν είναι αυτό- επιλέγοντας ανθρώπους με ήθος, άφθαρτους και ευσυνείδητους, ώστε από τον φόβο να περάσουμε στην ελπίδα και από την διχόνοια να βγούμε ενωμένοι προκειμένου να ανταπεξέλθουμε όρθιοι και όχι γονατισμένοι στις προκλήσεις του μέλλοντος.

 

Ο δρόμος θα είναι ανηφορικός, τον ξέρουμε. Αλλά τα καταφέραμε και σε δυσκολότερες καταστάσεις. Γιατί όχι, λοιπόν, και σήμερα.

 

Καλή μας ψήφο και καλή τύχη.