Η «ανθρωπότητα αποτυγχάνει»

Από το Λουτρό αίματος στην Ουκρανία, στην φρίκη του Ισραήλ και της Γάζας. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ζούμε στιγμές μιας παγκόσμιας τραγωδίας με 

τα θύματα της νέας κρίσης να αυξάνονται κατά χιλιάδες και το ανθρώπινο δράμα να γιγαντώνεται ώρα με την ώρα.

 

Η «ανθρωπότητα αποτυγχάνει» είπε πολύ ορθά ο Μάρτιν Γκρίφιθς, αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, με τα χειρότερα να είναι μπροστά μας, αλλά και να επαληθεύεται ο Τζον Κένεντι όταν έλεγε ότι «είτε η ανθρωπότητα θα τελειώσει τους πολέμους είτε οι πόλεμοι θα αποτελειώσουν την ανθρωπότητα».

 

Χωρίς, λοιπόν, να είμαστε πολιτικοί αναλυτές και ειδικοί διεθνολόγοι στη Μέση Ανατολή θα ήθελα να σας μεταφέρω κάποιους απλούς αλλά κρίσιμους προβληματισμούς. Τι τελικά κατάφερε η Χαμάς με την σφαγή που πραγματοποίησε το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, μια μέρα που αποτελεί ισάξιο σταθμό με αυτόν της 11ης Σεπτεμβρίου αλλά και την φονικότερη επίθεση κατά των Εβραίων μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;

 

Την απάντηση έδωσε πολύ εύστοχα η Dahlia Scheindlin,  πολιτική αναλύτρια με έδρα το Τελ Αβίβ. «Η κληρονομιά του Νετανιάχου καταστρέφεται οριστικά. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η Χαμάς μπορεί να ώθησε ήδη τους Ισραηλινούς σε ένα πολύ πιο σκοτεινό μέρος από ό,τι ο ίδιος ο Νετανιάχου ονειρευόταν ποτέ». Και αυτό το μέρος δεν είναι άλλο όπως φαίνεται από το να προχωρά σε μια εθνοκάθαρση όταν για παράδειγμα ζητάει να φύγουν 1 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι από τα βόρεια τμήματα της Γάζας.

 

Οι φρικαλεότητες της Χαμάς είναι δεδομένες -θυμίζουν άλλες εποχές- ενώ συμπληρώνοντας τον προβληματισμό της Dahlia Scheindlin θα λέγαμε ότι η τρομοκρατική οργάνωση κατάφερε να παρασύρει όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και τις υπερδυνάμεις στο σκοτάδι. Με έναν πόλεμο που φαίνεται πως θα είναι ατελείωτος, με την αλήθεια να εκτελείται από όλες τις πλευρές και τους κατατρεγμένους πολίτες να μην έχουν όχι απλά μέλλον, αλλά ούτε και παρόν.

 

Και μέσα σε όλα αυτά, με γνωστό τον ρόλο των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Ιράν και της Ρωσίας, η Ευρώπη αποτυγχάνει συνεχώς στην διπλωματική σκακιέρα χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες και μάλιστα τη μια πίσω από την άλλη. Εχασε την δυναμική της και αυτόμαστιγώθηκε μη μπορώντας να παίξει ουσιαστικό ρόλο τόσο στον πόλεμο της Ουκρανίας, στην πρόσφατη κρίση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στην Αρμενία, στα Δυτικά Βαλκάνια

(εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Σερβίας και Κοσσυφοπεδίου) και φυσικά στη Μέση Ανατολή.  

 

Όλο αυτό το τοπίο στα δικά μου μάτια μοιάζει με μια πυρκαγιά που οι πύρινες φλόγες κάνουν στάχτη ολόκληρα κράτη και λαούς. Τις πλημμύρες που όταν εμφανίζονται εξαφανίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Βλέπετε, όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή δεν είναι μακριά. Η σπίθα που σιγοκαίει στο Ιράν, στην Τουρκία, στο Λίβανο και τη Συρία, αλλά και στις μεγάλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις μπορεί να γίνει κόλαση εμφανίζοντας το εξτρεμισμό στην… πόρτα μας.

 

Δυστυχώς, οι στιγμές που ζούμε θα γραφτούν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας και οι νεότεροι θα τις θυμούνται ως μια ακόμη σκοτεινή περίοδο του ανθρώπινου είδους.

 

Όλοι μας, λοιπόν, θα πρέπει να έχουμε μια θέση για ένα παιδί από την Παλαιστίνη, αλλά και μια θέση για ένα παιδί από το Ισραήλ που οι παππούδες του έζησαν τον τρόμο των βασανιστηρίων και όλοι μας πιστεύαμε ότι δεν θα δει τα αδέρφια του χωρίς κεφάλι.

 

Όλα τα παραπάνω (οι σκέψεις και τα σχόλια) είναι δωρεάν, αλλά «τα γεγονότα είναι ιερά» είχε πει ο εκδότης του Guardian, CP Scott, τo 1921 και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Κάποιοι θα θελήσουν να γίνουν οι σύγχρονοι απόγονοι του Λεωνίδα και κάποιοι άλλοι του Εφιάλτη. Εμείς όμως, οι Ελληνες, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την ιστορία μας και την πίστη μας.