Δυστοπικό μέλλον

 

Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό μετά τις ευρωεκλογές. Τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για το σύνολο της Κεντροαριστεράς το αποτέλεσμα της κάλπης των Ευρωεκλογών έκρυβε πολλές (δυσάρεστες) εκπλήξεις και το επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται κυριολεκτικά «καυτό». Όχι τόσο για τις πρόωρες εκλογές, που κατά τη γνώμη μου -αλλά και αρκετών βουλευτών της κυβέρνησης- είναι δεδομένες, ούτε για όσα θα δούμε μέχρι το Φθινόπωρο στο χώρο των προοδευτικών δυνάμεων ξεκινώντας από την εκλογή του νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ.

 

Η μεγαλύτερη ανησυχία μου έγκειται στο γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν αντέχει άλλη τοξικότητα. Κοιτάξτε δίπλα σας, στρέψτε τα μάτια σας γύρω σας και θα διαπιστώσετε ότι μας περιτριγυρίζει η τοξικότητα, σαν την… αφρικανική σκόνη που ήρθε για να μείνει. Σαν τα μυρμήγκια τα οποία σε απόλυτη συστοιχία πλημμυρίζουν μια κοινωνία που δεν μπορεί να αντισταθεί.  

 

Τα κρούσματα τοξικότητας αυξάνονται συνεχώς και μιλάμε φυσικά για την ηθική κατάπτωση, τον ρατσισμό, τις εικόνες βίας και τις δολοφονίες οι οποίες ενώ συγκλονίζουν τους πάντες, δύο ώρες μετά μας βρίσκουν να απολαμβάνουμε τις ποτάρες μας λες και δεν σκότωσε με κατσαβίδι ένας καταδικασμένος, πλην ελεύθερος συμπολίτης μας ενα 11χρονο παιδί. Και η λίστα της τοξικότητας δεν σταματά εδώ. Η ίδια η Δικαιοσύνη αντί να αναγνωρίζει τα σφάλματά της δικαιολογεί τις λάθος αποφάσεις τις που οδηγούν -δυστυχώς- κάποιες φορές ακόμη και στο θάνατο.

 

Η ξενοφοβία που μας έρχεται σαν κύμα από την Ευρώπη (και τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία με την ακροδεξιά) γιγαντώνεται, ενώ ακόμη και στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, Έλληνας που κατάφερε να εκλεγεί έζησε έναν προεκλογικό αγώνα (ο ίδιος μας το εκμηστηρεύτηκε) γεμάτο τρικλοποδιές, νάρκες και τοξικότητα πρωτίστως από τους συνυποψήφιους συναδέλφους του μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Δύο μόνο λόγια από όσα μας είπε την ώρα που προσγειώθηκε στις Βρυξέλλες (Τρίτη 11/6) για να προετοιμάσει τα γραφειοκρατικά ως νέος ευρωβουλευτής. «Δεν πιστεύω ακόμη ότι τα κατάφερα μετά από τόσο πόλεμο που δέχτηκα».    

 

Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες, αλλά αλήθεια το ήθος μιας κοινωνίας ή ακόμη και του διπλανού μας, δεν φαίνεται από τον προσηνή λόγο που εκφράζει; Υπάρχει ή όχι «ένας αόρατος μανδύας», όπως έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Ζιρωντού, «που μας περιβάλλει, από τα πιο μικρά μας χρόνια και δεν είναι άλλος από τον τρόπο που τρώμε, τον τρόπο που βαδίζουμε και τον τρόπο που χαιρετάμε τους ανθρώπους;».

 

Το μέλλον μας μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, προδιαγράφεται δυστοπικό με όσα μας διδάσκει το «πείραμα του βατράχου» και αν ως κοινωνία και ως μονάδες δεν αντισταθούμε τότε αυτό που μας μένει είναι να «απολαύσουμε» έναν σκοτεινό μονόδρομο.

 

Και κάτι τελευταίο. Πρόσφατα ο Ηλίας Μαγκλίνης «αποχαιρέτησε» μέσα από την Καθημερινή, τον Πολ Οστερ, μέσα από ένα εξαιρετικό κείμενο για τις δύο συναντήσεις που είχε μαζί του. Μια στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ και μια δεύτερη εδώ στην Αθήνα, με τον κορυφαίο Αμερικανό συγγραφέα να του δηλώνει:  «Κανείς δεν πιστεύει στο μέλλον πια», με τον ίδιο, ωστόσο, μέχρι και το τέλος της ζωής του να μην σταματάει να είναι μαχητικός και επίμονος κόντρα στο ρεύμα και στην τοξικότητα που μας πνίγει.