Μετά την πρώτη κανονιά κρίνεται η κοινωνία ενός έθνους

Το Ισραήλ εθεωρείτο ότι ήταν το κράτος με τους περισσότερο πειθαρχημένους, εκπαιδευμένους και στρατιωτικοποιημένους πολίτες, ευρισκόμενους σε συνεχή πολεμική εγρήγορση, ώστε κατ’ αρχάς να αποτρέψουν και εν συνεχεία να απαντήσουν αποτελεσματικά κάθε επίθεση εναντίον του κράτους.

 

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

 

Αυτή η πεποίθηση αποτελούσε κοινή παραδοχή όχι μόνο εντός του Ισραήλ, αλλά και σε όλη την υφήλιο. Όλα αυτά μέχρι την 7η Οκτωβρίου, όταν η επίθεση της Χαμάς ουχί μόνο έπιασε εξ απήνης τον ισραηλινό στρατό με αποτέλεσμα να υποστεί ιστορικές απώλειες και ήττες, αλλά κυρίως τους Ισραηλινούς πολίτες που απεδείχθησαν ψυχολογικά ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν την βίαιη επίθεση των Παλαιστινίων, παρά τα χρόνια εκπαίδευσης και προετοιμασίας. Η ισραηλινή κοινωνία απεδείχθη ότι είχε χάσει την σκληράδα που είχε χαρακτηρίσει τις προηγούμενες γενιές, έχοντας αποκτήσει τα συνήθη χαρακτηριστικά τρυφηλότητας μίας κλασσικής δυτικής υλιστικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και άπαντες αιφνιδιάστηκαν. Βέβαια, μετά το πρώτο σοκ, οι Ισραηλινοί ανέκτησαν αρκετά από τα εθνικά χαρακτηριστικά που τους διέκριναν, προσήλθαν μαζικά κατά την επιστράτευση (πολλοί εξ αυτών ήταν κάτοικοι του εξωτερικού) και σχεδόν σύσσωμοι πια επιτίθενται χωρίς έλεος στην Γάζα.

 

Στην Ουκρανία, αμέσως μετά την εισβολή των Ρώσων στην χώρα, το σύνολο σχεδόν  της άρχουσας τάξης της έσπευσε να φύγει από την χώρα προκειμένου να απομακρυνθεί από τον κίνδυνο, και τα τέκνα της να αποφύγουν την επιστράτευση και την αποστολή τους στο μέτωπο. Κάπως έτσι γέμισε η Ευρώπη και η Ελλάδα πολυτελή αυτοκίνητα και SUV με ουκρανικές πινακίδες, ενώ η χώρα τους καταστρέφεται από τον πόλεμο. Μαζί όμως με την άρχουσα τάξη, άνω των τριών εκατομμυρίων Ουκρανοί επέλεξαν να φύγουν επίσης από την χώρα, προκειμένου να γλυτώσουν από τον πόλεμο, αφήνοντας τους συμπατριώτες τους να αντιμετωπίσουν την αγριότητα των Ρώσων. Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Ουκρανία είναι επί της ουσίας σε εμπόλεμη κατάσταση ήδη από το 2014 και προετοιμαζόταν στρατιωτικά και ψυχολογικά για έναν μαζικό πόλεμο με την Ρωσία, όσοι πολίτες της μπόρεσαν να την εγκαταλείψουν μετά την εισβολή, το έπραξαν δίχως δισταγμό με την πρώτη ευκαιρία. Αδιαφορώντας τοιουτοτρόπως για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και για τους συμπατριώτες τους που έμειναν πίσω, εκουσίως ή ακουσίως. 

 

Αλλά και στην Ρωσία, οι πολίτες της δεν επέδειξαν ιδιαίτερη ζέση να πάνε στο μέτωπο για να σκοτωθούν για χάρη του Πούτιν. Όταν μάλιστα ο τελευταίος, πέρσι το φθινόπωρο, διάταξε μερική επιστράτευση, εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι σε στρατεύσιμη ηλικία, έσπευσαν να φύγουν μαζικά από την χώρα, αδιαφορώντας που θα άφηναν πίσω τις οικογένειές τους, γυναίκες και παιδιά. Ήταν τόσο μαζική η φυγή τους που η ρωσική κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει κακήν κακώς τα αεροδρόμια και τα σύνορα για να ανακόψει το κύμα. Κάπως έτσι, ο ρωσικός στρατός υποχρεώθηκε να καταφύγει σε επιστράτευση ποινικών κρατουμένων για να αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες που υφίστατο στο μέτωπο.

 

Παρατηρούμε λοιπόν ότι ακόμη και οι πολίτες δυτικών ή δυτικότροπων κοινωνιών, παρόλο που ευρίσκονταν επί σειρά ετών σε πολεμική προετοιμασία ή/και εμπλοκή, ουδεμία διάθεση έχουν να πάνε στο μέτωπο να σκοτωθούν για την πατρίδα τους, ακόμη και αν αυτή κινδυνεύει και έχει δεχθεί επίθεση. Ούτε είναι δυνατή πια η συνεχής πολεμική εγρήγορση και ετοιμότητα τις εποχές αυτές, όταν έχει επικρατήσει πλήρως ο δυτικός τρόπος ζωής. 

 

Και η Ελλάδα; Κατ’ αρχάς, ας ελπίσουμε να μην χρειαστεί να διαπιστώσουμε διά ζώσης την αντίδραση των Ελλήνων στην περίπτωση εκτεταμένης πολεμικής συγκρούσεως. Οφείλω να ομολογήσω, ότι κρίνοντας την αντίδραση πολύ μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας σε κρίσιμες περιόδους έντασης στο παρελθόν, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Ας μην ξεχνάμε τις δημοσκοπήσεις μετά την τραγωδία (αλλά και στρατιωτικό φιάσκο) των Ιμίων, όταν οι περισσότεροι Έλληνες δεν επιθυμούσαν πολεμική εμπλοκή για ένα «κομμάτι βράχου» στο Αιγαίο. Η ελληνική κοινωνία έχει εμποτιστεί με αντεθνική προπαγάνδα ήδη από τα σχολικά βιβλία, ενώ ένα πολύ μεγάλο μέρος των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, είτε εκ ιδεολογικής πεποιθήσεως, είτε για λόγους προσωπικού συμφέροντος και αργυρώνητης συνεργασίας με τους εχθρούς της χώρας, σε κάθε εθνική κρίση ή ζήτημα, έχουν σπεύσει να υπερασπιστούν την άτακτη υποχώρηση της χώρας από τα εθνικά δικαιώματά της. Φαίνεται ότι είναι προτιμητέα η με κάθε κόστος υποχώρηση, από τη στρατιωτική εμπλοκή, την οποία όμως εμπλοκή δεν προκύπτει πως θα καταφέρουμε να αποφύγουμε στο τέλος. 

 

Και πως θα αντιδράσει τότε η ελληνική κοινωνία; Η ελπίδα είναι να αντιδράσει όπως το 1940, όταν παρόλες τις τότε τεράστιες διαφορές της και τις εντάσεις στους κόλπους της, σχεδόν σύσσωμη, έσπευσε να συστρατευθεί εναντίον της ιταλικής επίθεσης. Σε αντίθετη περίπτωση, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια της χώρας θα γεμίσουν με Έλληνες ριψάσπιδες που θα προτιμήσουν την ατίμωση προκειμένου να αποφύγουν στη στράτευση για να γλυτώσουν το τομάρι τους. Όσο για την άρχουσα τάξη, τα «εκλεκτά» μέλη της θα έχουν φύγει σαν λαγοί, πολύ πριν καν ξεκινήσει η κρίση. Για να επιστρέψουν μετά τον τερματισμό της κρίσης ως φερέλπιδες σωτήρες της χώρας.