Οι «αλεπούδες» της Κουμουνδούρου

Θα ήταν ευχής έργον -όχι μόνο για την ισορροπία των ιδεών, αλλά και για την αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος- να υπάρξει στον τόπο μας μια σύγχρονη και δημοκρατική Αριστερά, η οποία με τις ιδέες και τις προτάσεις της να είναι ωφέλιμη στο πολίτευμα. Όπως, φυσικά, χρήσιμες είναι και οι απόψεις και οι τοποθετήσεις των αστικών κομμάτων (συντηρητικών και φιλελεύθερων). Και όταν κάνω λόγο στον όρο «σύγχρονη Αριστερά», αναφέρομαι, όπως τουλάχιστον εγώ το εννοώ, στον χώρο εκείνο του κομματικού φάσματος το οποίο πέραν της προοδευτικής θεώρησης των πραγμάτων, θα πρέπει πρωτίστως να ακολουθεί τις εποχές, να προσαρμόζεται σ’ αυτές και ο ίδιος να εκσυγχρονίζει διαρκώς τις θέσεις του. Προφανώς, χωρίς να αποστερείται του ριζοσπαστικού χαρακτήρα του, αλλά αφήνοντας «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας» το όποιο ξεπερασμένο παρελθόν. Μια Αριστερά, με λίγα λόγια, που θα αφουγκράζεται τις τάσεις της κοινωνίας, που θα μπορεί να τις εξηγεί σωστά -και που βέβαια θα ακούει με προσοχή τα προβλήματα του σύγχρονου εργαζόμενου πολίτη.

 

Τέτοια Αριστερά, παρά τις κάποιες σοβαρές προσπάθειες παλαιότερα, δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Δυστυχώς. Αφήστε στην άκρη το ΚΚΕ, που παρά την εκλογική του άνοδο, και παρά την όποια χρησιμότητα του πολιτικού του λόγου στον δημόσιο διάλογο, είναι από μόνο του μια ολόκληρη κατηγορία «σκονισμένου μουσειακού εκθέματος», έχοντας μείνει στην εποχή της ντουντούκας και εγκλωβισμένο -όχι από ρομαντισμό αλλά από δογματισμό- σε επαναστατικές φαντασιώσεις τύπου «κόκκινου Δεκέμβρη» -με την κοινωνία να επιζητά / απαιτεί σήμερα όχι επαναστάσεις και ανταρσίες, αλλά ριζικές μεταρρυθμίσεις. 

 

Σύγχρονη, λοιπόν, Αριστερά, που θα κινείται στα δεξιά του ΚΚΕ και τελείως στα αριστερά της ΝΔ, δεν υφίσταται με σοβαρούς όρους. Θα μπορούσε τον ρόλο αυτό να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν οι συγκυρίες του έδωσαν την ευκαιρία, ο ηγέτης του φάνηκε πολύ λίγος. Αν και είχε πολιτικά χαρίσματα, φοβήθηκε την εσωτερική αναμέτρηση μέχρι τέλους; Τροχοπέδησε μπροστά στις κληρονομικές παθογένειες της Κουμουνδούρου, ενδίδοντας σ’ αυτές; Πίστεψε ότι η συγκυριακή άσκηση της εξουσίας θα αρκούσε από μόνη της στο να διαμορφώσει τις συνθήκες αναμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σ’ ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα; Και τελικά, προϊόντος του χρόνου, να προτίμησε τον πιο εύκολο δρόμο -αυτόν του να καταστεί μέλος του συστήματος και να αποτελέσει μια ακόμη μνημονιακή κυβέρνηση; Δεν ξέρω εάν έχουν δίκιο κάποιοι βετεράνοι πολιτικοί, οι οποίοι έλεγαν παλαιότερα, ότι «η Αριστερά είναι χρήσιμη και καλή όταν βρίσκεται στο πεζοδρόμιο και στην αντιπολίτευση, και άμα της δοθεί εξουσία παύει να είναι και Αριστερά και χρήσιμη». 

 

Να, όμως, που ήρθαν οι τριπλές εκλογικές αποτυχίες, του 2019 και του 2023 (όχι τυχαία), και φάνηκε η γύμνια του κόμματος και…του βασιλέως του! Και η γύμνια του καμένου πλέον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται σε όλα τα επίπεδα, στη νέα του περίοδο με την εκλογή του νέου αρχηγού του, του Στέφανου Κασσελάκη. Την επομένη κιόλας της εκλογής του, οι ιδιοκτησιακής αντίληψης σκληροπυρηνικοί του χώρου της…προοδευτικής Αριστεράς, δεν τον αναγνώρισαν -και έριξαν το σύνθημα «ραντεβού στα γουναράδικα». Οι πεινασμένες «αλεπούδες» της Κουμουνδούρου βγήκαν αμέσως στο αντάρτικο προς αναζήτηση της χαμένης τους τροφής. Στο κυνήγι τους η ίδια η λαϊκή ετυμηγορία των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Θήραμά τους οι δημοκρατικές διαδικασίες. Αλήθεια, πόσο δημοκράτες μπορεί να είναι αυτές οι «αλεπούδες» όταν -και ενώ και οι ίδιοι / ες είχαν εκτεθεί στην κομματική κρίση- έσπευσαν να αμφισβητήσουν το νόμιμο αποτέλεσμα επειδή δεν τους ήταν ευνοϊκό; 

 

Να συμφωνήσουμε προς χάριν της έντυπης συζήτησης, ότι ο νέος αρχηγός του Σύριζα ως νέο πολιτικό πρόσωπο -και τελείως άγνωστος μέχρι πρόσφατα- είναι τελείως άπειρος στην πολιτική και εντελώς ανίδεος στα ζητήματα του χώρου της Αριστεράς. Όμως, η δημοκρατική και νόμιμη εκλογή του δεν του παρέχει έστω το δικαίωμα στο χρόνο προκειμένου να δοκιμαστεί; Να αποδείξει εάν αξίζει ή όχι; Αυτοί, σίγουρα, που δεν του επιτρέπουν αυτό το δικαίωμα, είναι οι Ηρακλείς του ΣΥΡΙΖΑϊκού στέμματος. Που αν διαβάσει κανείς τα σχοινοτενή μανιφέστα τους, ξέχωρα που θα χάσει τον δρόμο ανάμεσα στις διάφορες «πλατφόρμες» και «τάσεις», δεν θα καταλάβει γρι τι εστί προοδευτική Αριστερά. Άντε τώρα, ο πολίτης να σκεφτεί να εναποθέσει σ’ αυτές τις φωνακλάδικες «αλεπούδες» την φύλαξη του σπιτιού του, να χειριστούν θέματα εξωτερικής πολιτικής και οικονομίας. Όταν πρώτα απ’ όλα θα έχουν γκρεμίσει το δικό τους σπίτι -και έτσι που το πάνε όχι τον Μητσοτάκη θα κερδίσουν όπως υποσχέθηκαν, αλλά στο τέλος θα χάσουν και από την άλλη μετριότητα, τον Ανδρουλάκη, που κι αυτός την είδε President! 

 

Κάπως έτσι, ο εκσυγχρονισμός περνάει στην αντιπέρα πολιτική όχθη, η οποία μονοπωλεί  την εξουσία εν είδει μονοπρόσωπου καθεστώτος. Και μεταξύ μας, όχι άδικα.