21η Ιουνίου: Το Καλό, το Κακό και η Δύναμη της Υπόσχεσης

 

Γράφει ο Μάριος Νόττας*

 

Αυτό που ο μόδιστρος γνωρίζει, αλλά καμια φορά (ως εκτυφλωτικά προφανές) μας διαφεύγει, είναι πως κάθε τι, άνθρωπος, εποχή, κατάσταση, φάση, υπάρχει μόνο μέσα από την υπόσχεση του αντιθέτου του. 

Είναι αυτό το ‘επερχόμενο’ που καθορίζει το τώρα, άλλωστε όπως γνωρίζουμε από τις αρχές του Δυϊσμού και από την απαράμιλλη (και συνυφασμένη με το Ελληνικό διανοητικό dna)  Διαλεκτική, το “άλλο” είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει το “τρέχον” ή το “οικείο”.

 

Στην πιο ακραία θεώρηση (εξαιρετικά διατυπωμένη στις δογματικά συστήματα όλων των συνανθρώπων μας) το Καλό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το Κακό. Όχι λίγοι διανοητές, θεολόγοι αλλά και σκεπτικιστές-επικριτικοί προς τις Θρησκείες, τονίζουν τον ‘άχαρο’ αλλά και άγιο λόγο ύπαρξης τόσο του Ιούδα (χωρίς τον οποίο δεν θα τελεσφορούσε η Θεία αποστολή του Ιησού), όσο και του έκπτωτου Άγγελου (και μάλιστα αγαπημένου του Θεού) που νοηματοδοτεί τον ‘απέναντι’ πόλο της καλοσύνης, δηλαδή εκείνον της αχρειότητας, της απληστίας και της μοχθηρίας.

 

Αν λοιπόν όλα αυτά ισχύουν κατ’ αναλογία με φυσικά φαινόμενα όπως είναι για παράδειγμα ο Ηλεκτρισμός με την έκδηλη δυαδική του φύση (θετικός - αρνητικός), 

τότε η επαγωγική μας σκέψη, θέτει ένα αμείλικτο ερώτημα:

 

Σκέψου το: Ο ηλεκτρισμός (που από μόνος του, σύμφωνα με αρχαιότατες δοξασίες αποτελεί “τη φύση του Θεού” - αναλογίσου και τη σχέση Δία - κεραυνού) παράγει Έργο όταν διαδράσουν υπό τις ‘ορθές’ συνθήκες οι δύο αντίθετοι πόλοι. Τότε ανάβει η λάμπα, κινείται ο κινητήρας, ‘σκέπτεται’ ο υπολογιστής.

Επομένως, με μία απλή προβολή στις ανθρώπινες κοινωνίες -ή και απλά στη καθημερινότητά μας- απαιτείται η συνθήκη της ‘κακότητας’ για να “παραχθεί Έργο”, δηλαδή να υπάρξουν (μάλλον να ‘γεννηθούν’) οι συνθήκες εκείνες που θα προάγουν την αυτοθεώρηση, την ανθρώπινη κρίση, τις διορθώσεις στη πορεία και -εν τέλει- το εξελικτικό έργο. Στην Αρχαία Γραμματεία το συναντάμε συχνά, αναλογίσου και μία απαισία (όχι αίσια) αλλά βασισμένη στην ιστορία παρατήρηση, πως ‘Πάντων Πατήρ Πόλεμος’.

 

Λίγες μέρες πριν την 21η Ιουνίου, μένουμε έκθαμβοι παρατηρώντας απλά την κίνηση του Ηλίου στον Ορίζοντα (διάβασε πιο κάτω ‘γιατί’) σε σχέση με τον Φυσικό Νόμο της δυαδικότητας - και την κοινωνική προβολή του.

Απλά δώσε προσοχή πως για λίγες ακόμα μέρες ο Ήλιος θα βγαίνει κάθε μέρα ‘λίγο πιο αριστερά’ στον ορίζοντα. Στην συνέχεια θα διαγράφει ένα όλο και πιο μεγάλο τόξο στον ουρανό, φωτίζοντας τις μέρες μας και περιορίζοντας το σκοτάδι (εδώ, στη Μεσόγειο) σε ελάχιστες μόνο ώρες.

Στην ‘κορύφωση του φωτός’ (αλλά και θεωρητικά της ζέστης) αρχίζει η αντίστροφη πορεία. Τότε που νομίζουμε πως το καλοκαίρι μόλις αρχίζει, έχει δοθεί το μετεωρολογικό σήμα για να μικραίνει η μέρα (περίπου 1 λεπτό καθημερινά, εις όφελος της νύχτας), συνεπακόλουθα να ψύχεται σταδιακά η περιοχή μας (κάπου στον αντίποδα του πλανήτη θα συμβαίνει το αντίστροφο) …για να φτάσει στην ισορροπία της φθινοπωρινής Ισημερίας στις 21 Σεπτεμβρίου και να μπούμε στη κατηφόρα της μυστηριακής διαδρομής που ολοκληρώνεται τα Χριστούγεννα, δηλαδή με την συμβολική αναγέννηση -σε κάθε επίπεδο- μίας Νέας Περιόδου.

 

Σε λίγες μέρες, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, σε όλο τον πλανήτη θα γίνουν εμφανείς, παραδοσιακές, αλλά και κάποιες λιγότερο προβεβλημένες τελετές. Η ρίζα όλων τους, χάνεται βαθιά στο ανθρώπινο παρελθόν, σε εποχές που η τεχνολογία υποτίθεται πως δεν είχε τα μέσα να ερμηνεύσει τέτοιου συμπαντικού χαρακτήρα φαινόμενα. Αυτό συμβαίνει καθώς στα πλαίσια της Δυαδικότητας που αγγίξαμε πιο πάνω, η 21η Ιουνίου και η 21η Δεκεμβρίου καθορίζουν το δίπολο στον μικρόκοσμό μας (άτομο, κύτταρο, εγώ, εμείς, οικογένεια, γειτονιά, κοινωνία, ανθρωπότητα) ενώ αντίστοιχα αλλά πολύ πιο σύνθετα φαινόμενα, καθορίζουν την πολυπλοκότητα του μακρόκοσμου που μας καθορίζει  (πλανήτης, γαλαξίας, σύμπαν, Συνέχον μη-Ον). 

 

Κοινή αναφορά:

Σε λίγες μέρες ‘γιορτάζουμε’ το Φως, που επικρατεί του σκότους, διότι αυτό υπάρχει. Σε λίγους μήνες, υποκείμενοι στην επικράτηση του σκότους, θα υποκλιθούμε στην υπόσχεση Φωτός, που νομοτελειακά θα ξανα-επιβληθεί, γεμίζοντάς μας με ελπίδα. Η περιοδικότητα, η δυαδικότητα το συναμφότερον (Κ.Ζ.) και η ‘Υπόσχεση του επερχόμενου’ ας αποτελέσουν γνώση και οδηγό μας.

 

Για να βοηθήσουμε την λαμπρή πλευρά του Έργου.