Μια θαυμάσια ιδέα

Xάνεται μια τεράστια ευκαιρία να διεκδικήσει η χώρα μας την πιθανότητα για μόνιμη τέλεση Ολυμπιακών Αγώνων και να αντιστρέψει την οικονομικώς καθηλωτική πορεία της

Ξάφνιασε την υφήλιο προσφάτως η Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας για την Ελλάδα. Πρότεινε να διενεργούνται μονίμως στη χώρα μας οι Ολυμπιακοί Αγώνες! Θεωρεί ότι έτσι η Ελλάδα θα βγει οριστικά από την οικονομική κρίση. Αφενός διότι θα βελτιώσει εντυπωσιακά τις υποδομές της και αφετέρου γιατί θα βρίσκεται μονίμως στο προσκήνιο αυξάνοντας κατακόρυφα τον τουρισμό της, αλλά και την προσέλκυση επενδυτών.

Δυστυχώς, η Αθήνα εκώφευσε. Κανένας δεν έδωσε σημασία στη σημαντική αυτή πρόταση. Το ράθυμο πολιτικό σύστημα τυρβάζει περί άλλα, όπως άλλωστε και τα ΜΜΕ, τα οποία διυλίζουν τον κώνωπα της μικροπολιτικής, εγκλωβισμένα –ή αναγκασμένα να λειτουργούν– στη σημερινή δύσκολη μελαγχολική συνθήκη… Κι έτσι χάνεται μια τεράστια ευκαιρία να διεκδικήσει η χώρα μας την πιθανότητα για μόνιμη τέλεση Ολυμπιακών Αγώνων και να αντιστρέψει την οικονομικώς καθηλωτική πορεία της.

Μα το «2004» μας κατέστρεψε, φορτώνοντας τη χώρα χρέη και άχρηστες εγκαταστάσεις, θα σπεύσει να πει ο αντίλογος. Ισχύει μερικώς αυτό το επιχείρημα. Και αποδυναμώνεται εντελώς, αν μιλήσουμε σοβαρά όχι μόνο για το τι έγινε, αλλά για το τι θα μπορούσε να γίνει, αν υπήρχε μια στιβαρή και ευφάνταστη εξουσία, η οποία θα αξιοποιούσε τη θαυμάσια ευκαιρία των Αγώνων. Η Ελλάδα θα ήταν σήμερα άλλη. Και ιδού γιατί: Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν μόνο στάδια και λοιπές αθλητικές εγκαταστάσεις. Δρόμοι, σιδηροδρομικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια, μαρίνες, διαχείριση σκουπιδιών κ.λπ. συνδέονται απολύτως με το μεγάλο concept των Αγώνων. Ειδικά για την Ελλάδα, που υστερούσε τραγικά σε υποδομές, ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τις βελτιώσει εντυπωσιακά, ώστε να αποτελέσουν σταθερό υπόβαθρο για την οικονομική της ανάπτυξη. Ο δανεισμός ήταν εύκολος και το χρήμα φθηνό. Άρα, η συνολική επένδυση θα γινόταν στην πλέον κατάλληλη στιγμή, λόγω των Αγώνων.

Ξεχνούν οι επικριτές ότι η σημερινή Αθήνα στέκεται κάπως στα πόδια της λόγω των μεγάλων έργων που είχαν τεθεί ως προϋπόθεση για να πάρει τους Αγώνες (Αεροδρόμιο, Αττική Οδός, Μετρό και παρεμβάσεις στην οδό Κηφισίας). Όμως τα έργα αυτά είναι το ελάχιστον εκείνων που θα μπορούσαν να γίνουν, αν υπήρχε σχέδιο και βούληση. Συγκεκριμένα, στην Αθήνα –συνολικά στην Αττική– πλήθος εφικτών παρεμβάσεων θα την καθιστούσαν απολύτως λειτουργική και ελκτική. Παραδείγματος χάριν: Βύθιση κεντρικών λεωφόρων, ανισόπεδοι κόμβοι, περιφερειακός Υμηττού (υπόγειος δρόμος και σήραγγα στο ύψος της Ηλιούπολης προς τα Μεσόγεια), οριστική λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών και φυσικά μονορέιλ, ένας εκπληκτικός συνδυασμός επίγειου και εναέριου τραμ.

Όμως τίποτε δεν είχαν καταλάβει οι τότε ιθύνοντες. Και φτάσαμε στο σημείο να γίνουν οι Ολυμπιακοί και να μην υπάρχει ένας δρόμος της προκοπής προς την Ολυμπία (!), αλλά και προς τους Δελφούς, τη Δωδώνη, τα Μετέωρα κ.λπ. Βαριά, εγκληματική ευθύνη που βαρύνει πρωτίστως τον Κ. Σημίτη. Ο έμφοβος αυτός πολιτικός δεν τους ήθελε τους Αγώνες, διότι, όπως έλεγε, θα δημιουργούσαν προβλήματα στην προσπάθεια της χώρας να μπει στην ΟΝΕ. Αυταπόδεικτα αστείο επιχείρημα, καθώς όλοι ξέρουμε πώς –με ποιες αλχημείες– μπήκε η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ. Ο αρνητισμός του Σημίτη αφενός δεν επέτρεψε να γίνουν περισσότερα έργα και αφετέρου όσα έγιναν κόστισαν πανάκριβα. Η εξήγηση απλή: τρία χρόνια δεν είχε γίνει απολύτως τίποτε. Ο χρόνος έτρεχε, οι επικεφαλής του «2004» άλλαξαν δυο φορές και μόνο όταν ανέλαβε η φιλόδοξη Αγγελοπούλου άρχισε να κινείται κάτι. Όμως ήταν πλέον αργά. Ούτε τη Μαραθώνια διαδρομή δεν προλάβαιναν να ετοιμάσουν. Και καθώς υπήρχε σημαντική καθυστέρηση, το κόστος ανέβηκε στα ύψη.

Ταυτόχρονα η άφρων αυτή αντιμετώπιση, πρώτον, έσπειρε σταθερές Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, αντί για λυόμενες, και, δεύτερον, δεν υπήρξε ουδεμία πρόβλεψη για τη μεταολυμπιακή χρήση… Θλιβερός εν τέλει ο απολογισμός: υψηλότατο κόστος, ελάχιστη υποδομή. Κατά τούτο, έχουν δίκιο όσοι μιλούν για βλαπτικούς Αγώνες. Αλλά τελούν εν αδίκω, όταν αφήνουν κατά μέρος το τι θα μπορούσε να γίνει, αν υπήρχε μελετημένο και ευφάνταστο σχέδιο για την υποδομή της χώρας και όχι απλώς της Αττικής.

Η Κριστίν Λαγκάρντ δεν πρωτοτύπησε. Την ίδια ιδέα είχε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αλλά ούτε τότε ούτε –φευ– σήμερα φαίνεται να καταλαβαίνουν τη σημασία της οι πολιτικοί οργανισμοί της χώρας.