Ζωή…

«Η φωνή σου αντιστοιχεί στα κυπαρίσσια κι ο χαμός σου
σε μια γυμνή ερημονησίδα
Έλα να γονατίσουμε μαζί και να προσευχηθούμε
Η ζωή σε όλους ανήκει. Κόψε λουλούδι και θυμήσου το»

Ο. Ελύτης

 
Σαν τη γέννηση και τον θάνατο είναι η φιλία. Έρχεται και φεύγει απρόοπτα. Από μόνη της. Πεντάρφανη. Αφήνοντας μετέωρες τις γεφυρώσεις ανάμεσα σε δύο εξαιρετικούς κόσμους. Έτσι είναι η Δημιουργία. Η Γενεσιουργία. Έχει πάντοτε πέρας∙ αφετηρία και τερματισμό, σ’ ένα ασύγκριτο δοξαστικό ή θυσιαστικό του εαυτού μας στα επίγεια βήματά του.

Αυτή είναι η ζωή. Τι είναι ζωή; Μια επαναλαμβανόμενη κυκλική περιφορά, μάλλον υποχρεωτική, σχεδόν βαριεστημένη, στο περιορισμένο αλωνάκι μας∙ όπου ανερώτητα, ακατάπαυστα, ολημερίς και ολονυχτίς σερνόμαστε μοναχικά πάνω σε ιδρωμένες σοδειές. Σοδειές πότε γλυκές, πότε πικρές, ανάκατες, ακατέργαστες και αγίνωτες.

Σ’ εμάς τους καταδικασμένους ακάματους ανήκει αείποτε η κοπιώδης συνέχεια. Η κατεργασία του μουσκεμένου μόχθου. Η αναμέτρηση της σάρκας και της ύλης, του πνεύματος και της ψυχής. Μιας ιερουργίας μπροστά στον δισυπόστατο βωμό της ψυχρής ανάγκης και των φλογερών ερώτων. Στιγμές απαράμιλλες, γαληνές, ιερές, σχεδόν μοναστικές. Στιγμές κατάφορτες με θλίψεις και χαρές, με αποκαρδιώσεις και αναθαρρήσεις. Έως ότου, εκεί ψηλά, να λιχνιστούν στον άπιαστο αγέρα οι συσσωρευμένες σοδειές των βασάνων και των κόπων. Μήπως και μας αποδοθεί ο επί γης καρπός, καθάριος, μεστωμένος και μελίρρυτος. Μήπως…

Τι είναι ζωή; Σκορπισμένες στιγμούλες και σταγονίτσες. Τετράφυλλα δάκρυα χαράς, ριγμένα εδώ και εκεί στην απεραντοσύνη του χαμένου μας χρόνου. Χυμένα στις άηχες τύρβες των κούφιων κοινωνιών, των κενών ανθρώπων. Διασκορπισμένα εδώ και εκεί σαν τα πάλλευκα βότσαλα στις στεγνές αμμούδες των ευρύπορων θαλασσών…

Στιγμούλες και σταγονίτσες απειροελάχιστες μεν, αλλά ιδιόκτητες. Κατάδικές μας. Μοναδικές. Ευτυχισμένες και –γιατί όχι;– αιώνιες∙ που θα (καθ)ορίσουν εν τέλει τη ζωή μας. Το πεπρωμένο ενός εκάστου. Πριν μας κρίνει ο Θεός. Πριν στο αλώνι εισέλθουν οι νέοι δουλευτάδες, στη θέση ημών των παλιών. Για τη νέα κυκλική πορεία της ζωής, στη νεόκοπη λιτανεία της στο διηνεκές…

Υ.Γ.: Το κείμενο γράφτηκε στη μνήμη ενός παιδιού, ανεπανάληπτου φίλου μου, ένα γλυκό απόβραδο του περασμένου Αυγούστου στη Σίφνο. Το αργυρό σεληνόφως και οι ευωδιές των γιασεμιών έσπρωξαν τη σκέψη μου πολύ προς τα πίσω∙ στα μετόπισθεν. Στα ένανθα χρόνια της πρωτόβγαλτης εφηβείας.