Πάμε για πόλεμο;

Πολύ γρήγορα ελπίσαμε; Ότι η καθολική ευρωπαϊκή καταδίκη του αναθεωρητισμού της Ρωσίας, με την απάνθρωπη εισβολή στην Ουκρανία, θα έβαζε «φρένο» στις αναθεωρητικές ορέξεις της γείτονος χώρας; Προσώρας έτσι φάνηκε, ότι ο Νταγίπ Ερντογάν θα εγκατέλειπε την επιθετική του πολιτική εναντίον της Ελλάδος με  επιχειρηματολογία όμοιας με εκείνης που χρησιμοποίησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατά της Ουκρανίας. Ότι θα μαζεύονταν εντός του νέου πλαισίου της ευρωπαϊκής / Δυτικής τάξης, που δεν επιθυμεί περαιτέρω συγκρούσεις στο Αιγαίο / Αν. Μεσόγειο -πέραν του υπάρχοντος ανοικτού μετώπου με την Ανατολή (Ρωσία). Και αυτό ενισχύθηκε από την συνάντηση, σε πολύ καλό κλίμα, του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο. Αμ δε, ο λύκος τρίχα δεν αλλάζει…

 

Πάμε για πόλεμο; Λογικά όχι. Κανέναν δεν συμφέρει. Όμως η «λογική» και το «δίκαιο» ουδέποτε στην Ιστορία καθόρισαν την πορεία της ανθρωπότητας και τις σχέσεις μεταξύ των κρατών. Συνεπώς, θεωρώ, ότι κάποια στιγμή δεν θα αποφύγουμε την σύγκρουση με την Τουρκία. Μάλλον αναπόφευκτα. Η Ιστορία, ξέρετε, μας «καταδίκασε» να έχουμε γείτονα έναν πρώην δυνάστη μας, ο οποίος ποτέ δεν έδωσε συγχώρεση  στον εαυτό του ότι, η Ελλάδα του αποστέρησε την οθωμανική του αυτοκρατορία. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με εμάς, ότι, ποτέ δεν ξεχάσαμε την απώλεια της δικής μας ελληνικής χριστιανικής αυτοκρατορίας της Ανατολής (Βυζάντιο) από το σπαθί των Τούρκων. Η Επανάσταση του 1821 και η Σμύρνη του 1922, πέφτουν -παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν- βαριές σκιές στις σχέσεις των δύο χωρών. Η εθνική εορτή της κάθε χώρας ισοδυναμεί με την τραγωδία της άλλης…

 

Δεν είναι μόνο ιστορικοί οι λόγοι που ενδεχομένως θα οδηγήσουν σε έναν πόλεμο με την Τουρκία -και βέβαια ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν που θεωρεί τον εαυτό του ως νεο – σουλτάνο. Είναι οι εδαφικές και θαλάσσιες διεκδικήσεις που προβάλλονται, που φυσικά πίσω απ’ αυτές βρίσκονται συμφέροντα ενεργειακού ενδιαφέροντος.

 

Όταν μια χώρα διεκδικεί τα πάντα (Τουρκία) και η άλλη απολύτως τίποτε (Ελλάδα), τρεις μόνο δρόμοι υπάρχουν: Της διπλωματίας (διαπραγμάτευση), της διαιτησίας (Διεθνές Δικαστήριο) και της ρήξης (πόλεμος). Τι διαπραγμάτευση όμως να γίνει όταν οι διαφορές που προβάλλονται είναι χαώδεις; Τι να συζητήσει κανείς επί αγεφύρωτων

διαφωνιών; Όταν η Τουρκία αμφισβητεί κυριαρχία εδαφών σου, όταν αρνείται ότι τα νησιά σου έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (αρνούμενη ακόμη και την μέση γραμμή) και δέχεται οριοθέτηση θάλασσας μόνο μεταξύ χερσαίων / ηπειρωτικών εδαφών -όχι μεταξύ των ανατολικών ακτών των νησιών του Αιγαίου και της ακτογραμμής της Μικράς Ασίας- δηλαδή θεωρεί ότι στο μισό Αιγαίο πέλαγος έχει κυριαρχικό δικαίωμα, τότε τι είδους διαπραγμάτευση να κάνεις; Υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα βάλει την υπογραφή της σε παραχώρηση του Αιγαίου; Το Διεθνές Δικαστήριο είναι μια ειρηνική λύση -όχι η καλύτερη, αλλά πολύ προτιμότερη απ’ όλες τις άλλες- αλλά εάν πάνε «πακέτο» οι διαφορές όλο και κάτι θα χάσει η Ελλάδα. Η Τουρκία δεν συμφωνεί σε επίλυση διαφοράς μόνο επί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Επομένως ποιος δρόμος απομένει; Ας το απευχηθούμε…

 

Ας ετοιμαζόμαστε, καλού κακού, για πόλεμο. Άριστα πράττει η ελληνική κυβέρνηση και εξοπλίζει τη χώρα. Καλώς συνάπτει διακρατικές συμφωνίες, παρά τις παραφωνίες της αντιπολίτευσης. Μικρή χώρα είμαστε, μόνοι μας και χωρίς συμμάχους δεν μπορούμε να πορευτούμε. Σωστά «παίζει» δυνατά το δυτικό χαρτί, αλλά δεν θα έβλαπτε να είναι λιγότερο αφοσιωμένη -και περισσότερο επιφυλακτική. Ας μην ξεχνάμε ότι η Σμύρνη  χάθηκε το 1922 γιατί μας πρόδωσαν οι Σύμμαχοι. Και δεν θα έβλαπτε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος να αποφεύγει τις μονομερείς αποφάσεις -και να συναποφασίζει επί εθνικών θεμάτων με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με «μισή» Ελλάδα δεν κερδίζονται οι πόλεμοι.

 

Καλό καλοκαίρι και ο Θεός βοηθός!