«Που είσαι, Κύριε, που είσαι;»

Είναι να μαζεύεται η καρδιά σου με τα όσα συμβαίνουν στη διπλανή γειτονιά μας. Αίμα και πόλεμος στη Μ. Ανατολή. Σφαγές. Προς τι; Οι αντιμαχόμενες πλευρές επικαλούνται την έννοια της πατρίδας. Οι μεν για να την αποκτήσουν, οι δε για να την κατοχυρώσουν.

 

Οι μεν αποκαλούνται τρομοκράτες, οι δε υπέρμαχοι της νομιμότητας. Έτσι μας λένε. Που είναι η αλήθεια, και που είναι το ψέμα; Σίγουρα το ξέρουν οι «Μεγάλοι» και το κατέχουν καταπώς είναι τα συμφέροντά τους. Και καλά αυτοί, οι «Μικροί» τι φταίνε; Όλος αυτός ο άμαχος πληθυσμός που σφαγιάζεται, βιάζεται και από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται στο δρόμο – πεταμένος στο πουθενά. Μέχρι και μωρά αποκεφαλίζονται! Τόσο μίσος; Τόση ευτελή αξία απέκτησε η ζωή, ίση με το αντίτιμο μιας σφαίρας;

 

Τι ρωτάω τώρα, τι ψάχνουμε τώρα; Έλα μου ντε! Λες και δεν ξέρουμε πως είναι ο κόσμος μας. Χρόνια τώρα. Ότι μας διευθύνει η μισαλλοδοξία και τα αρρωστημένα «εγώ» ματαιόδοξων ηγετίσκων, οι οποίοι αποβλέπουν την επιβράβευσή τους πάνω στο ανθρώπινο αίμα και τον πόνο. Λες και δεν ξέρουμε ότι καθένας ισχυρός κοιτάει να βγάλει το μάτι του άλλου, ότι ο καθένας κοιτάει να καταπιεί τον διπλανό του, αυξάνοντας την επικυριαρχία του.

 

Αφού είναι έτσι η ζωή και τα πράγματα, ας βράσω τον πολιτισμό μας και τα λόγια τα μεγάλα, αφού οι «Μεγάλοι» δεν διασφαλίζουν ειρήνη, δεν μοιράζουν δίκαια το ψωμί και δεν αφήνουν τον κοσμάκη στην ησυχία του -να χαρεί την ζωή και την οικογένειά του.

 

Θυμήθηκα ένα κείμενο του Γιώργου Θεοτοκά, γραμμένο πριν από εξήντα χρόνια, το οποίο, ωστόσο, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο. Το αντιγράφω από το βιβλίο του «Ασθενείς και Οδοιπόροι», εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ: «Πως έγινε, Κύριε, και ξεχάσαμε, σε τέτοιο σημείο, την αξία, τη μοναδικότητα, την ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου; Πως μπόρεσε τούτος ο αιώνας και το μεταχειρίστηκε έτσι; Πως τη διπλή ανθρώπινη υπόσταση -αυτήν που μεταφράσαμε στην απαίσια διάλεκτο της τεχνολογίας ως ΄΄έμψυχο υλικό΄΄-πως καταφέραμε και τη σπαταλήσαμε, τη λυώσαμε με τέτοιαν ανήκουστη ευκολία, τέτοια διαβολική απλοχεριά; Ποια τρισκότεινη δύναμη μας αδράχνει και δεν μας αφήνει ν’ ανοίξουμε διάπλατα την αγκάλη και να φιληθούμε, κλαίοντας και γελώντας, να αναγνωριστούμε και να αγαπηθούμε, καθώς το καλεί, επίμονα, αιώνια, η πιο βαθιά, η πιο γνήσια φύση μας, όλοι οι λαοί, όλα τα χρώματα, όλες οι γλώσσες, όλες οι κοινωνίες, σε μια πάγκοινη, ζεστή αδελφοσύνη; Και ποια άλλη δύναμη, από ποια βάθη του ανθρώπου άραγε βγαλμένη, θα σπάσει την κρούστα που σκεπάζει την καρδιά μας και θ’ αφήσει λεύτερα την πραγματική μας φύση να έρθει στο φως; Που είσαι, Κύριε, που είσαι;»

 

 

Στα καθ’ ημάς τώρα. Κατ’ αρχάς ας κάνουμε το σταυρό μας που έχουμε την υγειά μας και η χώρα μας βρίσκεται σε ηρεμία. Κατά τ’ άλλα, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα! Με την μισή Αριστερά να ψάχνει τον λυτρωτή της στο πρόσωπο ενός νεαρού καπιταλιστή, άρτι αφιχθέντα εξ Αμερικής, και την άλλη μισή να επιζητά τον επαναπροσδιορισμό της ξαναδιαβάζοντας τίποτε σκονισμένα κιτάπια του Μαρξ. Με τον υπόλοιπο περισσότερο κόσμο να γυρίζει την πλάτη στις κάλπες, με την αποχή να φτάνει στην Αθήνα για την εκλογή δημάρχου κοντά στο 70%. Κάπως έτσι, μεταξύ αναζήτησης και  απαξίωσης, με ανυπαρξία αντιπολίτευσης, η μια και μοναδική πλευρά κυριαρχεί καθ’ ολοκληρίαν. Εννοώ την Νέα Δημοκρατία. Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής και μέχρις ότου οι άλλοι βρουν σε ποιο τελικά Θεό πιστεύουν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εν είδει αυτοκράτορος  θα απολαμβάνει την εξουσία του στο διηνεκές.  

 

Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι απλοϊκά όπως φαίνονται. Είναι σοβαρότερα όταν δεν υπάρχει πολιτικό αντίβαρο σε μια κυβέρνηση. Το σύστημα χάνει την ισορροπία του. Κι όταν ο πολύς κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς και την έμπνευσή του στη δημοκρατία, απέχοντας από εκλογές -τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Τότε, όλο και μια ανισόρροπη λύση ελλοχεύει να μας συμβεί. Την βιώσαμε στο πρόσφατο παρελθόν…

 

Και ο Στέφανος; Καλό παιδί δε λέω. Και νέος και όμορφος. Και ευγενής. Και θαρραλέος γνωστοποιώντας on camera την προσωπική του ζωή. Για όλα αυτά μπράβο του. Για τα υπόλοιπα δεν ξέρω. Μάλλον δεν…

 

Μακάρι να τα καταφέρει και να οδηγήσει την Αριστερά σε πιο κεντρώους πολιτικούς δρόμους -χωρίς βέβαια να χάσει τον προοδευτισμό της, θα είναι καλό για την αστική δημοκρατία. Αλλά, νομίζω, ότι ο άνθρωπος έμπλεξε (ή τον έμπλεξαν;) σ’ έναν τοξικό χώρο (και τον πιο συντηρητικό από όλους τους πολιτικούς χώρους) που δεν επιτρέπει νεωτερισμούς και άλλη γλώσσα πέραν της ξύλινης. Σ’ έναν χώρο με υπόγειες κομματικές φατρίες, σέχτες, κλίκες, συνιστώσες, που είναι όλες τους «μανούλες» στην ίντριγκα -και στην κατάλληλη στιγμή θα του τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια. Αν καταφέρει να τους ανατρέψει πριν τον ανατρέψουν, θα κάνει την έκπληξη.

 

Εάν αναρωτιέστε πως αίφνης προέκυψε Στέφανος Κασσελάκης, να σας πω ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Λανσαρίστηκε και υποστηρίζεται από το λόμπι των εξ Κρήτης μεγαλοεπιχειρηματιών ως αντιζύγιο στην μονοκρατορία του σημερινού πρωθυπουργού -προς καλύτερη προώθηση εννοείται των συμφερόντων τους. Πάντα το «κεφάλαιο» πατάει σε δύο βάρκες για να επιβιώνει στο οικονομικό στερέωμα. Θα δείξει εάν θα τους βγει η «επόμενη ημέρα» όπως την σχεδίασαν και όπως την φαντάζονται, ο Στέφανος και οι χορηγοί του…