Ευχές για περισσότερο Φως

 

Με μεγάλη ανακούφιση αποχαιρετούμε το 2023 καθώς, θα συμφωνήσετε, δεν ήταν και λίγα τα δεινά τα οποία μας βρήκαν.  Στη δύση του 2023 και σε μια σύντομη ανασκόπηση στα διεθνή πρακτορεία διαπιστώνει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο τη θλίψη, την τραγωδία, το αίμα και το κλάμα της μάνας που κρατάει στα χέρια της το σκοτωμένο της παιδί, είτε από την φύση είτε από ανθρώπινο παράγοντα.

 

Η δυστυχία γιγαντώθηκε, η πείνα εξαπλώθηκε και η οδύνη «στρώθηκε» σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ο πόλεμος δίχως τέλος στην Ουκρανία, η σφαγή στη Γάζα, οι σεισμοί στην Τουρκία και οι απώλειες από τα ακραία καιρικά φαινόμενα ήταν μόνο κάποια από τα γεγονότα που μας μαύρισαν την ψυχή.

 

Όμως η 23η Φεβρουαρίου 2023 ήταν για την χώρα μας μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της.

 

Στα Τέμπη, ο χρόνος σταμάτησε για 57 φοιτητές στις 23:22. Αγόρια και κορίτσια που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους χάθηκαν σε ένα δυστύχημα που ακόμη και σήμερα ψάχνει απαντήσεις.

 

Ναι, οι 28 νεκροί από τις φωτιές του 2023, δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεχαστεί, αλλά οι εικόνες με την άμορφη μάζα των τρένων που έχουν πολτοποιήσει παιδιά είναι αδιανόητες και βαθιά χαραγμένες στην μνήμη όλων μας.

 

Και όλα αυτά λόγω της ανικανότητας του κράτους να λειτουργήσει και να συντηρήσει τις μαζικές υποδομές μετακίνησης.

 

Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμη και σήμερα λίγο πριν την είσοδο του 2024, δεν έχει δοθεί καμία απάντηση και δεν έχουν οδηγηθεί στη δικαιοσύνη οι πραγματικοί υπαίτιοι της εθνικής τραγωδίας.

 

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η τελευταία δήλωση της Μαρίας Καρυστιανού, προέδρου του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος «Τέμπη 2023», η οποία έχασε την 20χρονη κόρη της, Μάρθη, στο έγκλημα των Τεμπών, η οποία κατήγγειλε ότι ανώτατος δικαστικός της χώρας προσπάθησε να αποθαρρύνει την ίδια και άλλους γονείς των θυμάτων, από τον αγώνα τους να αποδοθεί δικαιοσύνη! «Θα ήθελα να γνωρίζει το πανελλήνιο ότι βρεθήκαμε μπροστά σε μία γυναίκα (δικαστικός που έχει αναλάβει την τραγωδία των Τεμπών) που μας έλεγε γιατί επιμένετε, γιατί λέτε ότι μπαζώθηκε ο χώρος του δυστυχήματος. Μας είπε ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και ότι αυτό που συνέβη κακώς έγινε αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή και πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά... ».

 

Όχι, η ζωή δεν είναι έτσι και αν ως χώρα θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τις εθνικές τραγωδίες με την σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια που επιβάλλουν οι περιστάσεις τότε η Δικαιοσύνη θα πρέπει να σταματήσει να υπερασπίζεται το Δίκαιο του ισχυρού.

 

Αν αυτά τα κατά άλλα αυτονόητα δεν αλλάξουν τότε στην δύση του 2024 και των επόμενων χρόνων θα γράφουμε και θα συζητάμε τις ίδιες… αυτονόητες θέσεις με τα μοιρολόγια να συνεχίζονται.

 

«Μη με σκεπάζεις, ουρανέ, μη με σκεπάζεις, χώμα,

ακόμα δεν εφόρεσα στέφανι κι αρραβώνα,

κι όταν πεθάνω, θάψτε με κοντά σε κυπαρίσσι,

γράψτε με γράμματα χρυσά πως πέθανα κορίτσι».

 

Ελπίδα μας για το 2024, να λάμψει η αλήθεια και η χώρα μας να περπατήσει με περισσότερο φως και δικαιοσύνη.