Που πάμε;

Mεγάλη Εβδομάδα, οδηγώ στη λεωφόρο Βεΐκου. Στο φανάρι ασυναίσθητα το μάτι μου πέφτει σε μια πολυκατοικία. Στον τρίτο όροφο, μια ταμπέλα με φωτεινά γράμματα… ψυχίατρος - ψυχοθεραπευτής… είναι αργά, μα τα φώτα του γιατρού ανοιχτά. Και πώς να μην είναι; Ουρά μαθαίνω κάνουν οι άνθρωποι…

Το Πάσχα πέρασε, η Ανάσταση του Κυρίου ήρθε, μα δεν ήρθε η ανάσταση των ανθρώπων, ούτε η Ανάσταση που μας υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Αντιθέτως, σκυμμένα κεφάλια παντού και όλοι να ρωτάνε ο ένας τον άλλον, «πού πάμε;»

Η φράση αυτή τους τελευταίους δυο μήνες ηχεί στα αυτιά μου σαν εθνικό σύνθημα! «Πού πάμε;» Ο κόσμος δεν ρωτάει κάτι άλλο. Ξυπνάμε και ζούμε για τη μέρα. Την ώρα που γράφω αυτά τα απαισιόδοξα μεν, αληθινά δε λόγια που αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα, δεν ξέρω αν θα έχει κλείσει η αξιολόγηση, ούτε καν αν έχει κλείσει η συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης και του κουαρτέτου! Το πιθανότερο είναι οι συζητήσεις να συνεχίζονται πάλι σαν το μαρτύριο της σταγόνας, το δε τρομερό και συνάμα τραγικό είναι ότι πάλι κάνουμε σκέψεις όπως το 2015, σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Από πού να αρχίσει και να τελειώσει κανείς. Ο ένας υπουργός που μάχεται να μην κοπούν άλλο οι συντάξεις, δηλώνει… ταξικός αποστάτης, λίγο καιρό νωρίτερα δήλωνε κομμουνιστής! Ο άλλος υπουργός ξαφνικά ανακαλύπτει ότι η περιοχή Αφάντου στη Ρόδο είναι αρχαιολογικός χώρος! Κι έτσι ο επενδυτής που ξόδεψε 1.000.000 ευρώ ως τώρα δεν μπορεί να προχωρήσει την επένδυσή του. Ένας άλλος συμπαθής υπουργός δηλώνει ότι το λιμάνι του Πειραιά… δεν πωλείται, μια μέρα αφότου ο πρωθυπουργός υπέγραψε με τον Κινέζο επενδυτή της COSCO την πώλησή του. Ο άλλος υπουργός, που κάνει και χιούμορ στη Βουλή, όταν του κάνουν παρατηρήσεις, αυτός που φέρνει παραδείγματα με τον Μέσι, απειλεί λέει με παραίτηση τους δανειστές για τη στάση τους απέναντί μας!!!

Τι θέλετε ακόμη για να μας τρελάνετε; Τι παίρνετε και δεν μας δίνετε; Με συγχωρείτε για τη φρασεολογία μου, δεν το συνηθίζω άλλωστε, μα δεν μπορώ να μην αντιδράσω. Στο κάτω κάτω, αυτά που ακούω στο διάβα μου μεταφέρω κι εγώ. Ο λαός εξέλεξε αυτή την κυβέρνηση για να κυβερνήσει, όχι για να παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια. Δεν έχουν περάσει ούτε δυο χρόνια και η κυβέρνηση αυτή κινείται νωχελικά, στο περίπου, χωρίς σχέδιο, πάει με το βλέποντας και κάνοντας. Αν συνεχίσει όμως έτσι, βλέπω να έχει την τύχη του πλοίου «Παναγιά της Τήνου» που μισοβυθίστηκε μέσα στο λιμάνι του Πειραιά. Έτσι ξαφνικά… που λέει και το τραγούδι.

Οι κυβερνώντες σάρωσαν ήδη τα αποθεματικά νοσοκομείων, ΕΟΠΥΥ, ακόμη και της Βουλής για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Τα αποθεματικά στα ταμεία φθάνουν μετά βίας έως τις αρχές του Ιουνίου. Μετά υπάρχουν οι οφειλές στο ΔΝΤ, χρήματα που και πάλι η κυβέρνηση δεν έχει για να δώσει, αν δεν κλείσει η αξιολόγηση. Μετά τι; Πάλι σύγκρουση; Πάλι εκλογές; Ίσως δημοψήφισμα… Πού πάμε;