Κυβέρνηση sine nobilitate

Ο κ. Τσίπρας νιώθει παγιδευμένος, εμφανίζεται εκνευρισμένος και χάνει την ψυχραιμία του. Προχωρά σε επικοινωνιακά λάθη και εξακολουθεί να τάζει γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του. Φαίνεται πως απώλεσε την ευφυέστατη αντίληψη να κερδίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται
 

Τελικά τι μάθαμε από την ομιλία του πρωθυπουργού στην 81η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Αναρωτηθήκαμε, αν πράγματι αφομοιώσαμε κάτι ουσιαστικό; Αλήθεια, γίναμε σοφότεροι ακούγοντας τον κ. Τσίπρα για 81 ολόκληρα λεπτά; Μεταμορφωθήκαμε σε πολίτες με βαθιές γνώσεις και κυρίως μπορούμε να προβούμε σε ελπιδοφόρες προβλέψεις για το μέλλον, να γίνουμε αισιόδοξοι μετά από μια αδίστακτη κρίση που κρατά εδώ και επτά χρόνια; Κατάφερε, εν τέλει, ο πρωθυπουργός να μας πείσει με επιχειρήματα ότι «βγήκε η θηλιά από τον λαιμό της χώρας» και πως «η Ελλάδα δεν είναι πια παρίας» όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε;

Τα νεύρα, οι αρνήσεις και η γλώσσα του σώματος του πρωθυπουργού μας έδειξαν ακριβώς το αντίθετο. Η ομιλία του δεν μας «χάρισε» ούτε ένα μειδίαμα. Μας δημιούργησε ακόμη βαθύτερες σκέψεις όταν αντικρίσαμε τον Έλληνα πρωθυπουργό να χάνει την ψυχραιμία του και σχεδόν να απειλεί έναν εργαζόμενο, μια δημοσιογράφο, η οποία τόλμησε να ρωτήσει αν η κυβέρνησή του είναι ευχαριστημένη που εκατοντάδες εργαζόμενοι, όπως και η ίδια, θα χάσει τη δουλειά της.

Η βαρονία αποκαλύφθηκε, απογοητεύοντας ακόμη περισσότερους πολίτες.

Ο κ. Τσίπρας, μέσα από την πολιτική των δυο ετών που ασκεί, θεωρεί εφεξής ότι δεν θα είμαστε ούτε φτωχοί, ούτε αδικημένοι. Από την ομιλία του στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης προκύπτουν δυο σημαντικά στοιχεία τα οποία θα μας απασχολήσουν έντονα το προσεχές διάστημα, αν και από ότι φαίνεται λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο.

Το πρώτο αφορά στην ρύθμιση του Ελληνικού χρέος. Ο κ. Τσίπρας, έστειλε πολλαπλά μηνύματα στο Βερολίνο και θέλησε να υπενθυμίσει στην κ. Μέρκελ ότι η συμφωνία προβλέπει μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους αμέσως μετά την αξιολόγηση, με το Βερολίνο να διαμηνύει σε όλους τους τόνους πως η όποια συμφωνία θα προκύψει μετά τις εθνικές εκλογές της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 2017. Ο πρωθυπουργός, εμφανίστηκε να αναμένει την οριστικοποίηση των μέτρων για το χρέος, κάτι τέτοιο όμως  φαίνεται πως δεν θα συμβεί, τουλάχιστον άμεσα, παρά το γεγονός ότι και το ΔΝΤ επιθυμεί μια λύση στο χρέος ώστε να αποφασίσει στη συνεχεία για την παραμονή του ή όχι στο πρόγραμμα. Είναι κρίσιμο σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε ότι το καταστατικό του Ταμείο δεν επιτρέπει να χρηματοδοτεί χώρες με μη βιώσιμο χρέος.

Το δεύτερο δεδομένο που προκύπτει είναι πως ο πρωθυπουργός μάλλον φάνηκε εγκλωβισμένος με το θέμα της δημοπρασίας των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών πανελλαδικής εμβέλειας. Φαίνεται πως νιώθει παγιδευμένος με την όλη διαδικασία της αδειοδότησης και δεν είναι λίγες οι πληροφορίες οι οποίες κάνουν λόγο για σύννεφα στη σχέση του με τον υπουργό Επικρατείας και προσωπικό του φίλο Νίκο Παππά. Δεν είναι μόνο ο έντονος εκνευρισμός που εκδήλωσε σε σχετικές ερωτήσεις που του τέθηκαν. Ο κ.  Τσίπρας χάνει την ψυχραιμία που είχε και κυρίως χάνει την ευφυέστατη αντίληψη να κερδίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Νιώθει πως απώλεσε το κοινό που είχε, προχωρά σε επικοινωνιακά λάθη και εξακολουθεί να τάζει γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόσχεση που έδωσε για τα 246 εκατ. ευρώ που θα λάβει το δημόσιο από τον διαγωνισμό για τις άδειες, χρήματα τα οποία όπως είπε θα πάνε «μέχρι και το τελευταίο ευρώ στους πολίτες». Όλοι, ωστόσο, γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να δοθούν στους πολίτες καθώς αφενός χρειάζεται το «πράσινο φως» από τους δανειστές, αφετέρου όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το 2012 και εντεύθεν μπορούν να διαθέσουν όπου επιθυμούν μόνο το 30% σε περίπτωση που επιτύχουν υπέρβαση του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 100 εκ. ευρώ. Το υπόλοιπο ποσό (35% και 35%) οφείλει η εκάστοτε κυβέρνηση να το αποδώσει για την αποπληρωμή του χρέους και για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στους ιδιώτες.  

Δυστυχώς, ο κουμπαράς παραμένει άδειος και αν και θα περίμενε κανείς μέσα από τη διετή διακυβέρνησή της η κυβέρνηση να έχει προσγειωθεί στην καθημερινότητα επιζητώντας λύσεις στην ασφυξία των πολιτών κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Αντιθέτως, είναι πλέον ορατό πως σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση λησμόνησε το πρόσφατο παρελθόν και το πόσο απότομα εξαϋλώθηκαν κόμματα και πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι διατηρούσαν την ρητορική της παραχολογίας στα χρόνια της κρίσης.

Αν δεν αλλάξουμε πορεία, αν από τοποτηρητές μιας γωνιάς της Ευρώπης δεν γίνουμε πρωτεργάτες των μεταρρυθμίσεων και των έργων, τότε ο κίνδυνος για νέες περιπέτειες είναι ορατός και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για νέες πολιτικές και οικονομικές «αναταράξεις». Η, δε, δυσμνησία που παρουσιάζει το πολιτικό μας σύστημα αναμφίβολα μας επανατοποθετεί σε μια απομονωμένη γυάλα με την κρίση να θωρείται πλέον δεδομένη και φυσιολογική…