Οι χαμένες γενιές των απανωτών κρίσεων

Σε συμπληγάδες πέτρες παραμένει η νέα γενιά με το μέλλον της χώρας να είναι πιο κρίσιμο από ποτέ.

 

Οι νέοι της χώρας, η προίκα της Ελλάδας, που έχουν κατηγορηθεί για ουκ ο λίγες καταστάσεις βιώνουν τα τελευταία χρόνια μια πρωτόγνωρη και διαχρονική κρίση.

 

Χαμένος βηματισμός, ανύπαρκτα όνειρα και ένα μέλλον σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που αλλάζει ριζικά οδηγούν τη νεολαία σε μια πρωτόγνωρη «καθυστερημένη ενηλικίωση».

 

Ο όρος δεν είναι καθόλου θεωρητικός, αλλά απόλυτα πραγματικός, σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους και τους αναλυτές. Και δεν έχουν άδικο.

 

Οι ηλικίες 25-39 και η νεότερη γενιά 17-24 είναι στο απόλυτο κενό και οι ειδικές μελέτες αποτυπώνουν το πώς νιώθουν σήμερα και τι τελικά θέλουν για το αύριο.

 

Σύμφωνα με την ανάλυση της  Κάπα Research – για λογαριασμό της «Καθημερινής», οι διαδοχικές κρίσεις, οικονομική και αυτή της πανδημίας του κορονοϊού, σημάδεψαν ανεπανόρθωτα τις ηλικίες 17-39.

 

Και ας δούμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία.

 

Σε ποσοστό 83% βιώνουν το αδιέξοδο, αισθάνονται κούραση (37%), απογοήτευση (33%) και δυσπιστία (12%), καθώς βλέπουν ότι οι κατά γενική ομολογία ανώτερες όλων των προηγούμενων γενεών σπουδές και δεξιότητές τους, δεν επαρκούν για να τους απομακρύνουν από τη γονεϊκή προστασία.

 

Και δείτε τη διαφορά, τη δεκαετία που πέρασε, μπροστά στο τότε οικονομικό αδιέξοδο, οι νέοι της χώρας αναχώρησαν μαζικά για τις ευρωπαϊκές κυρίως πόλεις, σήμερα όμως οι περισσότεροι (53%) δεν θα άλλαζαν μια καλή θέση εργασίας για μια θέση στο εξωτερικό ακόμη και με καλύτερες αποδοχές (41%).

 

Το χειρότερο, ωστόσο, που τα ίδια τα παιδιά πιστεύουν, είναι ότι η συζήτηση για την έξοδο της χώρας από τη διπλή κρίση (οικονομίας και πανδημίας) τους αγνοεί σε ποσοστό 79%.

 

Και εδώ είναι το κρισιμότερο συμπέρασμα, που αφορά την πολιτική ηγεσία της χώρας. Δεν υπάρχει κανένα επιχειρησιακό σχέδιο, με τους νέους να βιώνουν τη διάψευση των μεγάλων ψευδαισθήσεων.

 

Καμία δημόσια συζήτηση για τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους. Θέλουν να βρίσκονται στην Ελλάδα, αγαπούν την χώρα τους, αλλά νιώθουν στο περιθώριο.

 

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ έχουν περάσει δυο πολύ δύσκολες κρίσεις θα κληθούν σε πολύ μικρό διάστημα να πάρουν στα χέρια τους τα ινία της χώρας.

 

Αν η «καθυστέρηση της ενηλικίωσής» αυτών των ανθρώπων δεν αλλάξει άμεσα, αν δεν μπουν σήμερα οι βάσεις για την Ελλάδα του 2040 και του 2050 και αν οι νέοι δεν μπουν στο επίκεντρο των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αναδιατάξεων που επέβαλαν οι δύο κρίσεις τότε το σήμερα θα θυμίζει ένα όμορφο δειλινό μπροστά στην καταιγίδα που έχουμε μπροστά μας.