Στη χώρα του… ότι να ναι

H ελληνική τηλεόραση δεν έχει μόνο «σκουπίδια» στα δελτία ειδήσεων, όπως πολλές φορές μπορεί να ακούσει κάποιος σε μια παρέα φίλων που συζητάει τα της εποχής μας. Υπάρχουν και οι καλές στιγμές που ένα δελτίο αναδεικνύει, γεγονότα ή καταστάσεις στρεβλές  ή άθλιες και τραβάει το «αυτί» της πολιτείας να ξυπνήσει.

Μια τέτοια εικόνα, μας προσέφερε με πικρό τρόπο, δυστυχώς, ο δημοφιλής και καταξιωμένος ηθοποιός Γιάννης Μπέζος. Πήρε μια κάμερα με έναν φίλο του και σε ρόλο ρεπόρτερ – με απόλυτη επιτυχία τολμώ να πω – θέλησε να αναδείξει την απόλυτη εγκατάλειψη σε τρία σημεία που αποτελούν σταθμό για την σύγχρονη ιστορία του πολιτισμού μας. Το κτήριο όπου το 1942 ο Κάρολος Κούν ίδρυσε την πρώτη σχολή Θεάτρου, το σπίτι όπου πέθανε ο  Κωστής Παλαμάς τον Φεβρουάριο του 1943 στην Πλάκα και το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού θεάτρου στην οδό Ακαδημίας. Θα αναρωτιέστε τι κοινό σημείο έχουν αυτά τα τρία κτήρια. Μα πολύ απλά και τα τρία ρημάζουν στο πέρασμα του χρόνου αφημένα στην τύχη τους.

Η απόλυτη εγκατάλειψη, ενώ σε μια σοβαρή χώρα ασφαλώς θα ήταν σε λειτουργία με τη σπάνια ιστορία, τα εκθέματα τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για εμάς αλλά και τι νεότερες γενιές που πρέπει να μαθαίνουν και να γνωρίζουν. Η εικόνα της βαριάς αλυσίδας να δένει την καγκελένια πόρτα του κέντρου Μελέτης και Ιστορίας του Ελληνικού Θεάτρου είναι τόσο μα τόσο αποκαρδιωτική. Θα μου πείτε αν γυρίσεις γύρω σου θα δεις πολλές εικόνες αποκαρδιωτικές στη σύγχρονη Ελλάδα. Αλήθεια είναι αυτό, όμως κάπου πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Και βέβαια δεν είναι μόνο το υπουργείο Πολιτισμού που φέρει την όποια ευθύνη. Ευθύνη, ηθική, θα μου επιτρέψετε να  πω έχουν και διάφοροι μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες ή εφοπλιστές που θα μπορούσαν με κάποια χορηγία να δώσουν ζωή και αναπνοή σε αυτά τα τρία ιστορικής σημασίας κτίρια.

Αυτή είναι η μια όψη της Ελλαδίτσας μας. Πάω αμέσως όμως σε ένα θέμα ης επικαιρότητας. Στη χώρα της Δημοκρατίας όπου, κανείς δεν θα δώσει σημασία φοβούμαι σ αυτό που έκανε ο Γιάννης Μπέζος για να ξυπνήσει  συνειδήσεις, ο Δημήτρης Κουφοντίνας , βγήκε από τη φυλακή με 48ωρη άδεια, όπως προβλέπει ο νόμος. Θα μου πείτε που είναι το κακό; Εγώ δεν θα σχολιάσω τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Θα θυμίσω μόνο ότι έχει καταδικαστεί για 13 δολοφονίες – εκτελέσεις από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Ν». Θα θυμάμαι πάντα το αίμα στο λευκό πουκάμισο του Τούρκου διπλωμάτη Τσετιν Γκιοργκού που δολοφονήθηκε πίσω από το Χίλτον, ένα πρωινό της 7ης Οκτωβρίου του 1991. Τον είχε σκοτώσει ο Κουφοντίνας, όπως αποφάνθηκε η Δικαιοσύνη, με το 45αρι όπλο της οργάνωσης.  Είχα καλύψει ως νεαρός ρεπόρτερ του ΑΝΤ 1 τότε εκείνο το τραγικό γεγονός. Θα σχολιάσω όμως την αποθεωτική υποδοχή ορισμένων «υποστηρικτών» του την ώρα που βγαίνει από τη φυλακή. Δηλαδή αυτοί οι κύριοι με την κίνηση τους τι επικροτούν; Το αίμα που χύθηκε; Τον διασυρμό της χώρας επι σειρά ετών σε όλο τον κόσμο; Θέλουν κάτι ανάλογο και στο μέλλον; Στη χώρα του «ότι να ναι» ψάχνω ακόμη μια εξήγηση…

Φωτό: Σχολείο ελληνικής επαρχίας/Κωνσταντίνος Μάνος