Μιλώντας για Υψίσυχνες Ηδονές

Από τον Μάριο Νόττα*

 

Ανήμερα Θεοφάνεια

 

Τα ΜΜΕ βουίζουν για τους συνωστισμένους χειμερινούς προορισμούς και το παράδοξο των ..γεμάτων παραλιών. Ωστόσο, καμία έκπληξη, σήμερα είναι η μέρα τους: Ο αγιασμός των υδάτων. 

 

Από μικρός είχα μια ιδιαίτερη ‘αδυναμία’ σε αυτή την γιορτή. Όχι μόνο για τον μπακλαβά της Θείας Γιαννούλας, που ‘ερχόταν’ την επομένη. Βλέπεις, είχαμε ‘μουσαφιρέους’: Παιδάκια που ερχόντουσαν  σπίτι την παραμονή, για τα ‘ιδιαίτερα’ κάλαντα, τα τρίτα στη σειρά των εορτών. Ακολουθούσε η ‘εκδρομή’ στη παραλία και το ‘αθλητικό’ τελετουργικό. Ο ερχομός του αγιασμού στο σπίτι, όλοι πίναμε μια γουλίτσα. Το αποκορύφωμα η βίζιτα από ολόκληρο (στολισμένο) Παπά, (πήγαινε πόρτα - πόρτα) για μια σύντομη τελετή και σκόρπισμα δροσιάς από ματσάκι βασιλικού που εμβάπτιζε στο απαστράπτον σκεύος.

 

Ήταν μια εποχή που εμείς τα μικρά φιλούσαμε το χέρι του ιερωμένου που τυχαία συναντούσαμε στον δρόμο, οι φοιτητές  φορούσαν γραβάτα και η φαντασία μας έχτιζε εικόνες γύρω από το παλιό ραδιόφωνο. Η αντίστιξη με τα σημερινά έχει τόσο αισθητικό, όσο και ..λειτουργικό νόημα. Κάθε εποχή με τα καλά της – αλλά και τα (καταδικά της) προβλήματα.

 

Φέτος παρά το πιθανό ευχάριστο συναπάντημα με τον Σωτήρη και την Εύα, παρέμεινα ‘σπίτι’, ξενύχτης ων, δεν προλάβαινα την γραφική παράκτια τελετή στα νότια προάστια.

 

Παρεπόμενη επιλογή, η ζωντανή μετάδοση της TV. Kαταπληκτικός καιρός, γεμάτες εξέδρες, λιμάνια και δρόμοι, ο Αττικός Ήλιος στο ..ύψος του και οι συμπολίτες μου πανέτοιμοι για ‘αποτοξίνωση’ σε ταβερνάκι με θαλασσινά και τσίπουρο. Τα βασικά δηλαδή.

 

Είχα αναλαμπή: Τόσο ταιριαστά στο θέμα των Επιφανείων, αναρωτήθηκα: Τι Γιορτάζουμε; 

 

Δεν συνέβη μόνο του: Είδα τον καθηγητή Χαραλαμπάκη στην ΕΡΤ, υπέροχα χρονισμένο με την ημέρα. (Ξέρετε, είναι αυτός ο χαμογελαστός και εύρωστος ασπρομάλλης, σοφός Γλωσσολόγος, που με αμέριστη ταπεινότητα σκορπάει στους τηλεθεατές τις αστείρευτες γλωσσικές ερμηνείες του).

 

Μίλησε για το περιεχόμενο της γιορτής (ως συνήθως) μέσα από την εξήγηση των όρων. Πρέπει να αγαπάει τις λέξεις, δεν εξηγείται διαφορετικά η λεπτότητα, ελαφράδα και η πνευματικότητα της δημόσιας παρουσίας του. 

 

Δεν θα σε κουράσω εδώ με όσα είπε. Άλλωστε θα τον αδικούσα, στις σελίδες της ΕΡΤ θα τα βρεις όλα. Άλλο καμπανάκι θέλω να χτυπήσω: 

 

Αν το σεξ είναι μία «συν-ουσία» ατόμων που τα συνέχει η επιθυμία (..και εκδηλώνεται με την ανταλλαγή πολύ-επίπεδης πληροφορίας), πόσο διέφερε από αυτό η παραπάνω εκπομπή της ΕΡΤ ;

 

Έχω την αίσθηση πως μία υψηλής αξίας διόδευση διανοητικής ηδονής (ή, ακόμα περισσότερο, πνευματικής), ένα ‘μπόλιασμα’ γνώσης (ή ηθικής) ελάχιστα διαφέρει από την τελετουργία αναπαραγωγής.

 

Αυτή η αίσθηση είναι γνωστή σε κάθε καλό εισηγητή (δάσκαλο ή άλλο) που προσλαμβάνει την ευδαιμονία της εξάντλησης μετά το μάθημα, ως ευλογία. Την έχουμε βιώσει όλοι μας ως μαθητές ενός συναρπαστικού διδάσκοντος. Την έχουμε αποκομίσει επίσης μετά από ένα εξαιρετικό βιβλίο, μετά από ένα ελαφροΐσκιωτο ποίημα ή μια αλλόκοσμη μουσική. 

 

Ο Δάσκαλος, Συγγραφέας ή Συνθέτης οργάζεται δημιουργώντας, κάνει σεξ με άγνωστους εραστές που θα τον προσπελάσουν. Σε αυτό το α-σύγχρονο φυλικό αλισβερίσι (όπου τα φύλα επαναπροσδιορίζονται βάσει ενεργητικού-παθητικού εραστή και όχι Βιολογίας) έχουμε συνθήκες παλλόμενης ηδονής: Υπάρχει πρόθεση, συναίνεση, πιθανή αποπλάνηση, foreplay, πράξη και ανταλλαγή. 

 

Σε πνευματικό επίπεδο, ειδικά σε θέματα θρησκείας, έχουμε κανονικά φαινόμενα Γονιμοποίησης.

 

Σκέψου όρους όπως «Ο Νυμφίος του Θεού» (πρόδηλη παρομοίωση) και το «Παντρεύτηκε τον Χριστό» (που συχνά απαντάται δηλώνοντας την επιλογή μοναστικού βίου). 

 

Μία συνεκτική φιλοσοφία ζωής που δίνει απαντήσεις σε υπερβατικά προβλήματα και προσφέρει  θεραπευτική θωράκιση τόσο σε καθημερινές απειλές όσο και στον φόβο του θανάτου, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ως μία συναινετική υψηλής ποιότητας συνουσία. Αυτή την Ένωση άλλωστε ευαγγελίζονται όλα τα μεγάλα δόγματα,

προδήλως και σαφώς. Εδώ, απλώς προσθέτουμε την ‘ρομαντική’ διάσταση. (Ο Σανσκριτικός όρος Yoga στον Ινδουισμό και Βουδισμό, σημαίνει επίσης Ένωση).

 

Με αυτή την έννοια, μπορούμε να ξανα-εξετάσουμε την υπόσταση των μεγάλων παγκοσμίων διδακτικών ιδρυμάτων, όπως τα Πανεπιστήμια. Να τα θεωρήσουμε (αν κάνουν καλά τη δουλειά τους) ως τόπο διανοητικών ηδονών, τόπο μπολιάσματος και γονιμοποίησης, ιερατεία υψίσυχνου σεξ και μαιευτήρια νέων Αρχών, Ιδεών και Αξιών (αυτό το δίδυμο, Σωκράτη – Πλάτωνα, όλο μπλέκεται στα πόδια μας)..

 

Πάντα τέτοια, ΕΡΤ..

 

*Ο Μ.Ν. ‘φορτώνει’ με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται ‘αόρατη’ και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την ‘τάξη’ του και τους φίλους του ως μέρος του προβληματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας διευθύνει το ECI - European Communication Institute'