Ζούμε από τύχη

Το μπαλκόνι έπεσε με πάταγο μπροστά σε ένα φαρμακείο στο Λαύριο και από τις δυο πλευρές μιας διώροφης παλιάς οικίας. Δυο γυναίκες κυριολεκτικά είχαν άγιο και με τον αρχικό θόρυβο έτρεξαν και για ένα δευτερόλεπτο δεν σκοτώθηκαν!

Ο γιατρός στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Άγιος Σάββας, σύμφωνα με καταγγελίες, για να θεραπεύσει ασθενείς με καρκίνο τους έκανε αλλεπάλληλες εγχειρήσεις και για κάθε επέμβαση έπαιρνε φακελάκια από 2.000 έως και 20.000 ευρώ!

Στην οδό Λιοσίων ένας περαστικός κλώτσησε μια χειροβομβίδα, περνώντας την για…κουκουνάρι! Ευτυχώς δεν εξερράγη και μετά ο άνθρωπος πήγε για τάμα στον Άγιο Παύλο.

Στην Καλλιθέα, ένας οδηγός τύφλα στο μεθύσι, από το Καζακστάν, έπεσε σε μια καφετέρια έσπασε τζάμια και καρέκλες κι ευτυχώς δεν πήρε αμπάριζα κανέναν περαστικό ή καμιά μάνα με το μωρό της που θα μπορούσε να περνά από το πεζοδρόμιο.

Τελικά, μήπως ζούμε από τύχη;

Πραγματικά το έχω σκεφτεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τις πλημμύρες στη Θεσσαλία μετά την κακοκαιρία DANIEL, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, που ανέδειξε με τον πιο φρικτό τρόπο τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, τα εγκληματικά λάθη των πολιτικών και της μνημονιακής περιόδου. Για να μην αναφερθώ σε δρόμους του «θανάτου» όπως η Πατρών-Πύργου και ο ΒΟΑΚ στην Κρήτη, που όταν ολοκληρωθούν θα καταλάβουμε πόσες χιλιάδες ανθρώπων χάθηκαν άδικα στην άσφαλτο τις τελευταίες δεκαετίες.

Όσο και αν σκαλίζω περιπτώσεις πάντα θα βρίσκω και άλλα θλιβερά γεγονότα. Μήπως η Ρικομέξ, με τα σαθρά θεμέλια που χτίστηκε πάνω σε ρέμα και στέρησε τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους μετά τον σεισμό στην Πάρνηθα το 1999…

Τι να πρωτοθυμηθώ στην μικρή μας Ελλάδα, με την ένδοξη ιστορία, που στη σύγχρονη εποχή να μην «δείχνει» σκάνδαλα, ρεμούλες, απάτες, που σε τελική ανάλυση μετατρέπονται σε λάθη, σε πράξεις ανομίας και καταστάσεις που οδηγούν ακόμη και στην απώλεια ανθρώπινης ζωής.

Θα επιστρέψω στην πρώτη μου αναφορά στο μπαλκόνι του Λαυριού, που χάρις στην κάμερα ασφαλείας του φαρμακείου, αποτυπώθηκαν τα κρίσιμα δευτερόλεπτα με την πτώση του. Κατέρρευσε λές και είχε δεχθεί πύραυλο εν καιρώ πολέμου!

Κάνοντας μια έρευνα στην περιοχή του Λαυρίου, διαπίστωσα ότι υπάρχουν περί τα 300 σπίτια ετοιμόρροπα στο πέρασμα του χρόνου και αφημένα στην τύχη τους. Πρόκειται για τα λεγόμενα "Γαλλικά σπίτια" που ήταν κατοικίες που κατασκεύασε η εταιρεία Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου για τους εργαζομένους της περιοχής, κοντά στις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του Λαυρίου, η οποία περιλαμβάνει επίσης άλλα κτίρια όπως εργατικές πολυκατοικίες και νεοκλασικά κτίρια. Αν και οι περισσότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις έχουν κατεδαφιστεί ή αλλοιωθεί, η αρχιτεκτονική και η ιστορία των "Γαλλικών σπιτιών" αποτελούν σημαντικό μέρος της βιομηχανικής κληρονομιάς της πόλης.

Μιλάμε για κτίρια αληθινά κοσμήματα. Θα μου πείτε γιατί δεν τα φτιάχνουν; Μα γιατί ο Δήμος Λαυρεωτικής δεν μπορεί να παρέμβει, μαθαίνω. Πολλά από αυτά είναι διατηρητέα και θέλει ειδική άδεια για επισκευή ή συντήρηση από το Υπουργείο Πολιτισμού. Και βέβαια χρήματα δεν υπάρχουν οπότε τα κτήρια στολίδια μένουν εγκαταλελειμμένα στη τύχη τους έτοιμα να καταρρεύσουν και να θέσουν βέβαια σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

 Έχετε σκεφτεί πως αν μπορούσε ο Δήμος και ο εκάστοτε Δήμος της χώρας σε ανάλογες περιπτώσεις, να επιδιόρθωνε αυτά τα ακίνητα να αποζημίωνε τυχόν ιδιόκτητες και να τα διέθετε σε νέους αγοραστές; Τι ομορφιά και τι νέα πνοή θα δινόταν στην ευρύτερη περιοχή του Λαυρίου; Ποιος όμως θα νικήσει αυτόν τον γραφειοκρατικό «Γολγοθά» για να συμβεί κάτι τέτοιο;

Μα φυσικά κανείς και ο χρόνος θα περνά και τα «στολίδια» κάποια στιγμή θα γίνουν μπάζα και σκουπίδια… Μήπως αυτό δεν συμβαίνει σε χιλιάδες παραδοσιακά σπίτια σε χωριά από την Ήπειρο μέχρι την Κρήτη και από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο;