Πολιτική επικοινωνία και διαστρέβλωση

Κάποιες εφημερίδες που κυκλοφορούν μόνο τις Κυριακές, έχουν έτοιμα τα πρωτοσέλιδά τους, το πολύ, μέχρι το βράδυ της Παρασκευής. Έτσι έγινε και το βράδυ του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου, όταν το μάτι έπεσε στην πρώτη σελίδα μιας νεόκοπης ημιπεριθωριακής εφημερίδας με ιδιαίτερες, όμως, προσβάσεις στον κυβερνητικό κομματικό μηχανισμό και στο Μέγαρο Μαξίμου: “Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε - σε 11 μήνες θα έχουμε βγει από τα μνημόνια”.
Δεν θα μπούμε στην ουσία του ισχυρισμού αλλά στη μέθοδο. Κάποιοι θα την πουν επιτυχία της πολιτικής επικοινωνίας, στην οποίαν -σύμφωνα με τη συγκεκριμένη άποψη- η σημερινή κυβέρνηση καταγράφει άθλους. Ας επιτραπεί η αντίρρηση: Είναι άλλο πράγμα η πολιτική επικοινωνία και άλλο η στυγνή αντιστροφή της πραγματικότητας. Πολιτική επικοινωνία, επιστημονικός κλάδος της επικοινωνίας, είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από αυτό που αντιλαμβάνεται ο νους που συνέλαβε τον παραπάνω πρωτοσέλιδο τίτλο. Είναι πολιτικός λόγος μαζί με την ανάλυση της ιδεολογίας και της ταυτόχρονης συγκριτικής της θεώρηση με την ειδησεογραφία. Είναι η μελέτη της μεθόδου συγκρότησης πολιτικών ταυτοτήτων, των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, καθώς και των μη εμφανώς πολιτικών μηνυμάτων των Μέσων, είναι η στρατηγική ανάλυση της ένταξης όλων των παραπάνω σε συγκεκριμένο πολιτικό - ιδεολογικό και πρωτίστως κοινωνιολογικό πλαίσιο. Αυτό, τουλάχιστον γνωρίζουμε ως πολιτική επικοινωνία στη Δύση και πιο συγκεκριμένα στην Ευρώπη όπου η πολιτική επικοινωνία δεν πάει ποτέ μόνη της αλλά συνοδεύεται και από την ψυχολογία και από την ιστορία και από την κοινωνιολογία και από την πολιτική επιστήμη και -προσέξτε- και από την ηθική φιλοσοφία.
Κοντολογίς: Δεν λέγεται επικοινωνιακός άθλος η απουσία του πρωθυπουργού μιας μικρής και ταλαιπωρημένης χώρας από τα σημεία όπου συμβαίνουν φυσικές καταστροφές, όπως τρομερές δασικές πυρκαγιές με απώλειες περιουσιών (βλ. Αττική) ή η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή (βλ. Σαρωνικός). Ποιος επικοινωνιακός εγκέφαλος έχει αποφανθεί ότι κάτι τέτοιο θα έκανε κακό στην εικόνα του; Απεναντίας, με όρους σύγχρονης πολιτικής επικοινωνίας κάτι τέτοιο μόνο καλό θα είχε να προσφέρει στην εικόνα ενός πρωθυπουργού του πολιτικού, λαϊκού ιδεολογικού αλλά και ηλικιακού προφίλ του κ. Τσίπρα. Γιατί η πραγματική τέχνη (επιστήμη) της πολιτικής επικοινωνίας είναι αυτή που τοποθετεί τους πρωταγωνιστές στην ουσία όσον αφορά το κάδρο των εξελίξεων και επί της ουσίας όσον αφορά στις προσπάθειες για το προσδόκιμο αποτέλεσμα προς όφελος του κοινωνικού συνόλου ή των υποσυνόλων, εντός των θεσμικών ορίων της λειτουργίας του πολιτικού προσώπου.
Το βαρίδι, όμως, δεν φαίνεται να είναι αυτό. Είναι το σφιχταγκάλιασμα με τη μέθοδο που έχουν απορρίψει όλες οι σύγχρονες, ελεύθερες, δυτικές κοινωνίες: “Προσάρμοσε την πραγματικότητα στις επιδιώξεις σου και άσε μετά τη διαλεκτική να κάνει τη δουλειά της”. Όπου διαλεκτική, όχι η θεωρητική μαρξιστική άλλα η μετέπειτα λενινιστική μέγκενη της πραγματικότητας όπου όλα προσαρμόζονται στο καλούπι της τελικής επικράτησης.
Είναι η εξάρτηση της λειτουργίας όλων των μηχανισμών του κράτους από τις κυβερνητικές / κομματικές επιδιώξεις, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια, αυτό που ποτέ δεν μπόρεσε να αρχίσει να γίνεται παρελθόν. Το είδαμε και στις πυρκαγιές, το είδαμε και στην πετρελαιοκηλίδα, το είδαμε στη φαρσοκομωδία με το ΤΑΧΙ Beat- το είδαμε στην επένδυση του Ελληνικού, το είδαμε ακόμα και στη συνέντευξη των στελεχών της αστυνομίας για το αίσιο τέλος της απαγωγής Λεμπιδάκη, προσπαθώντας -με το μυαλό του υποτιθέμενου κατοίκου δυτικοευρωπαϊκής χώρας- να αντιληφθούμε το ρόλο της καμαρωτής παρουσίας του υπουργού Προστασίας του Πολίτη στο πάνελ των ανθρώπων που δούλεψαν ως υπηρεσιακοί παράγοντες και σε αυτούς ανήκει η όποια δόξα.
Όταν καθημερινά η πραγματικότητα μπαίνει διά της βίας στην προκρούστεια κλίνη της βολικής προσαρμογής, είναι αυτονόητο, ότι δεν μιλάμε ούτε για πολιτική επικοινωνία ούτε καν για προπαγάνδα, η οποία ως κομμάτι της πολιτικής επικοινωνίας έχει τους δικούς της επιστημονικούς κανόνες. Μιλάμε απλώς για το γνωστό καρκίνωμα του “παλιού” πολιτικού συστήματος. Το οποίο, όλοι ξέρουμε, πού θα το οδηγήσει μία ακόμα μετάσταση… Εκτός και αν αυτό είναι το ζητούμενο όπως ορίζει η διαλεκτική περί του αστικού κράτους. Ωριμάζει και πέφτει μόνο του…
*Ζωγραφική/Georgia o Keeffe