«Φοβάμαι»

 

Γιατί στην πλειονότητα του το πολιτικό μας σύστημα κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία δεν ξεπερνά το εαυτό του και δείχνει ότι παραμένει προσκολλημένο στο παρελθόν; Όταν, μάλιστα, πολλά από σημαντικά γεγονότα της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας η Ιστορία τα έχει τοποθετήσει στην πραγματική τους διάσταση; Πόσο ακόμη τα κόμματα θα αυτοθαυμάζονται για τις αρχές τους κι αν κάποιος τους «προσβάλει» τον ναρκισσισμό τους θα επιτίθενται φανατισμένα σαν τον ταύρο στο υαλοπωλείο; Κι αν οι αξίες τους κατέπεσαν στην πορεία του χρόνου, αν δεν αποδείχθηκαν ότι ήταν και νόθες, γιατί εξακολουθούν να είναι σίγουροι ότι είναι σωστές;  Ακόμα δεν έχουν πάρει μυρωδιά για το τι συμβαίνει στην κοινωνία, το μέγεθος της καθεστωτικής σήψης και της σοβαρής κρίσης που διέρχεται το δημοκρατικό μας πολίτευμα; 

 

Ας το εξειδικεύσω μ’ ένα πρόσφατο γεγονός, μεμονωμένο μεν -αλλά δεν αποτελεί εξαίρεση του γενικού κανόνα. Ένας πανεπιστημιακός, γνωστός για την σοβαρότητα και την συνεισφορά του στη σκέψη, που τυγχάνει να είναι βουλευτής, ο Άγγελος Συρίγος, είπε μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια, που τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος την ενστερνίζεται. Αριστεροί και Δεξιοί. Ό,τι, η χούντα των συνταγματαρχών δεν έπεσε από την ηρωική και θυσιαστική εξέγερση των παιδιών του Πολυτεχνείου. Τι ήταν αυτό να ειπωθεί από τον βουλευτή, και έπεσε το κομματικό σύστημα να τον …κατασπαράξει. Εύκολα του κόλλησε την ταμπέλα του «εθνικιστή» και του «ακροδεξιού»…

 

Μήπως αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν αποκατέστησαν τις στερημένες δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, αντίθετα έφεραν μία άλλη και μάλιστα σκληρότερη χούντα. Και η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα ύστερα από την εγκληματική τραγωδία που προκάλεσε στην Κύπρο η νέα προδοτική χούντα του Ιωαννίδη. 

 

Όλα έχουν την εξήγησή τους. Το πολιτικό σύστημα μας, οι γεννήτορες και οι σημερινοί του «σύγχρονοι» επίγονοι, επέζησαν και επιζούν από την Μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, πάνω σε μυθεύματα που στήθηκαν πάνω στο αίμα των ηρωικών θυμάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Όχι πως το Πολυτεχνείο ήταν ένας μύθος,  αλλοίμονο. Ήταν ένα πραγματικό γεγονός και μάλιστα από τα συγκλονιστικότερα της σύγχρονης Ιστορίας μας -το οποίο φυσικά οφείλεται να τιμάται. Ο λόγος γίνεται για τα μυθεύματα που αναπτύχθηκαν γύρω από την εξέγερση του ’73 και την αντίσταση, τα οποία σκόπιμα αναπτύχθηκαν. Να το πούμε πιο απλά; Μετά την κατάρρευση της χούντας χρειαζόταν ένα νόθο αφήγημα για να ισχυροποιηθούν τα κόμματα και για να χτιστούν πολιτικές καριέρες. Μια «κολυμπήθρα» για να εξαγνιστούν πολιτικοί και πολίτες που δεν είχαν κουνήσει το δακτυλάκι τους εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Όπως παλαιότερα, στην «κολυμπήθρα» του αντικομουνισμού, καθαγιάστηκαν κάτι σκύβαλα και έκαναν καριέρα στην εθνικοφροσύνη και τον πατριωτισμό.

 

Αναρωτιέμαι εάν ο Μανώλης Αναγνωστάκης (καταδικασμένος σε θάνατο από Στρατοδικείο το 1949 για τις αριστερές ιδέες του) ήταν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης «εθνικιστής» ή «ακροδεξιός». Αν ανατρέξουμε στην εφημερίδα ‘‘Αυγή’’, τον Νοέμβριο του 1983, θα διαβάσουμε το  ποίημά του «Φοβάμαι»: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου- βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό». / Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. / Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου ’κλειναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν. / Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα ’σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις». / Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. / Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο».