Καλοκαίρι κι αυτό…

Ένα ασύνηθες καλοκαίρι ήταν το φετινό –ακόμη και για αυτούς τους τυχερούς που κατάφεραν να δραπετεύσουν από τα συνηθισμένα των πόλεων και να βρεθούν στις πράες αναπνοές της θάλασσας. Μια φυγή, ωστόσο, όχι και τόσο ανέμελη όπως τις άλλες χρονιές –μουδιασμένη θα έλεγα, καθώς το μυαλό γυρόφερνε συνεχώς σε φόβους και ανησυχίες.

 

Σε αυτά που υφιστάμεθα -με μέτρα, πρωτόκολλα και απαγορεύσεις- και σ’ αυτά που αναμένονται. Σχεδόν όλες οι συζητήσεις, στην ταβέρνα, στην παραλία, στην αυλή, ήταν βαρετά μονοθεματικέςˑ και πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά –θα μου πείτε, αφού ο ιός ήρθε και μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, ανάγωγα και θανατηφόρα, κι απ’ ότι φαίνεται θα παραμείνει επ’ αρκετό καιρό ακόμη. Σύμφωνοι, δεν είναι λίγο αυτό που μας βρήκε, που βρήκε όλη την ανθρωπότητα.

 

Επομένως, όλες οι κουβέντες γύρω από τον κορωνοϊό θα ήταν. Όμως δεν μπορώ να προσπεράσω εύκολα το γεγονός –όπως όλοι σας νομίζω, ότι θα πρέπει στο εξής η ζωή μας να είναι μεταμφιεσμένη και η καθημερινότητά μας να κυκλοφορεί με φίλτρα τρόμου και με φίμωτρα καχυποψίας. Τελείως στεγνή, προφυλαγμένη μέσα σ’ ένα υφασμάτινο πανάκι, χωρίς εναγκαλισμούς και ασπασμούς –χωρίς το χέρι να απλώνεται τρυφερά και συμπονετικά στον γονιό, τον παππού και τη γιαγιά, στον φίλο και τον συνάνθρωπο.

 

Είναι, αυτό που συνέβη, κάτι που μας ξεπέρασεˑ από τα πολλά που σ’ αυτή τη ζωή ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει -και που επαφίονται αποκλειστικά στο θέλημα της μοίρας ή του Θεού. Κανείς δεν νίκησε το πεπρωμένο του στην άνιση μάχη μαζί του –και όποιος νομίζει πως είναι άτρωτος και παντοδύναμος –και καθορίζει μόνος του το μονοπάτι του, είναι πολύ γελασμένος. Οικτρά γελασμένος…

 

Δεν υπάρχουν γελασμένοι; Αρκετοί, για να μην πω η πλειονότητα και παρεξηγηθώ. Είναι οι κάθε λογής «ψεκασμένοι» με σπρέι ηλιθιότητας –το οποίο με ετικέτα εξυπνάδας παρέχεται δωρεάν από τους πάγκους των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως. Τους άκουγα όλους αυτούς εκεί που βρισκόμουν τον Αύγουστο, αλλά και εδώ τώρα στην Αθήνα: «δεν μασάμε, είναι στημένη υπόθεση ο κορωνοϊός», έλεγαν. Μάλιστα! Κι αν τους ρώταγες «πως το ξέρεις, ποιος στο είπε βρε αδελφέ;» από τις απαντήσεις τους σχημάτιζες την εντύπωση ότι την προηγούμενη ημέρα είχαν συμφάει μυστικά με τον Θεό, τον Πλανητάρχη ή στη χειρότερη περίπτωση με κάποιον νομπελίστα επιδημιολόγο. Και από την μεγάλη μάσα της κουταμάρας, μέχρι σκασμού, εκεί που τα είχαμε πάει καλά, περάσαμε στην έξαρση και στον δεύτερο κύκλο της πανδημίας –και οδεύουμε ολοταχώς για τον μεγαλύτερο, αυτόν του χειμώνα.

 

Προσώρας ας χαρούμε την ρομαντική πλευρά του φεγγαριούˑ δεν είναι και λίγο πράγμα να ερωτεύεσαι απορημένες ματιές. Τα παραπέρα, του Θεού…