Σάββατο, 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2025 - 13:10

Είμαστε ακόμη ζωντανοί

Και τ’ αύριο ποτέ δεν εσκεφθήκαμε ούτε και την ημέρα της φυγής μας
                                                Νίκος Καββαδίας

Μπορεί να ξέφυγε το καρδιοχτύπι μας, αλλά, όπως έλεγε ο Καββαδίας, το καλοκαίρι πάει… επέρασε! Και πώς να μην περάσει έτσι όπως εγκλωβιστήκαμε στο παιγνίδι της τυφλόμυγας, στους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς των ναρκίσσων, στις κούφιες ιδεοληψίες των  άπειρων σωτήρων, στις βραδινές εξόδους στα ΑΤΜ των τραπεζών…

Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά, παραμείναμε έρμαια στο αγέρι της μοίρας μας. Επιστροφή στις ρίζες μας. Αυτό είναι το ριζικό μας. Ξανά στις πέτρες της υπομονής. Ξανά στα χώματα των δακρύων. Ξανά στους αγωνιώδεις ανήφορους…

Βαρέθηκα! Τους βαρέθηκα όλους. «Δεν θα βρεθεί ένας ποταμός να ’ναι για μας πλωτός;». «Δεν θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει;». Δεν ξέρω, ή μάλλον δεν θέλω να απαντήσω στα ερωτήματα του Σεφέρη και ετούτο για να μη στεναχωρηθώ επιπλέον. Ένα μόνο ξέρω, στα σίγουρα: ότι με δαύτους, τους πλείστους, πολιτικούς και πολίτες, μέρα με τη μέρα η ζωή μας λιγοστεύει. Η καρδιά μας στενεύει. Περνούν άκαρπα και ανεόρταστα τα χρόνια μας. Περνούν οι ώρες, οι ήλιοι, τα φεγγάρια…

Είμαστε, πράγματι, «όμορφος και παράξενος» λαός. Μόνο εμείς στην πλατεία του Συντάγματος ξέρουμε να χορεύουμε και να τραγουδάμε την παραφροσύνη μας, το υπερήφανο «όχι» μας στην κρύα και ανθρώπινη φωνή της λογικής. Μόνο εμείς ξέρουμε να ζητωκραυγάζουμε τον πρώτο λαϊκιστή τυχόντα, τον κάθε λογής λαοπλάνο και δημαγωγό… Μόνο που τώρα «επάνω στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος» (Καβάφης). Μόνο που τώρα πρέπει να πληρωθεί το τιμολόγιο της συσσωρευμένης ηλιθιότητας τόσων ετών. Ναι, τώρα που κατέρρευσαν όλες οι μεταπολιτευτικές μακαριότητές μας. Που γκρεμίστηκαν όλοι οι μύθοι της άσκεφτης ζωής μας. Που εξαϋλώθηκαν όλες οι λογικές μας ως χίμαιρες και μόνο. Που ροβόλησαν παταγωδώς και ηχηρώς, κατά το τελευταίο προπύργιο του νιρβάνα μας, οι εξ αριστερών  προσδοκίες –άσειστες, άτρωτες και θεοποιημένες εδώ και μια ζωή…

Με τη ζωή και το χαμόγελό μας να τα έχουν σβήσει στη σκουριά και τη στάχτη, θέλω, αν και πλήρως απογοητευμένος, να κινήσω λίγο αισιοδοξία. Το έχω και το έχουμε ανάγκη όλοι μας, τέτοιες ημέρες εθνικής ταπείνωσης. Ψηλά, λοιπόν, τις σημαίες. Είμαστε ακόμη ζωντανοί! Ας μαζέψουμε τον πόνο της πληγής μας, ας μαζέψουμε την πίκρα του κορμιού μας κι όλα να γίνουν ξανά σαν πρώτα, στα δάχτυλα, στα μάτια και στα χείλια (Γ. Σεφέρης).
                  
Φωτό/Μύκονος/Δήμητρα Στασινοπούλου