Τον Ιούλιο κάποτε…

Περιμένω τον Ιούλιο «όπως οι άλλοι το Πάσχα». Μ’ αρέσει το μαγνάδι του ήλιου που τυλίγει το πρόσωπό του, ένα κιτρινοκόκκινο που στάζει σταγόνες πορφυρές στα αργά απογεύματα, εκεί που ο αμείλικτος χρόνος σταθμεύει για λίγο και χαζεύει την αιώνια θάλασσα και τις άκρες των λόφων που μοιάζουν στήθη κοριτσιών στον πίνακα της δύσης… Μ’ αρέσει που βρίσκεται στο μέσον του θέρους, χωρίς την πρωιμάδα του Ιουνίου και τον συνωστισμό του Αυγούστου.

Είναι ο μήνας μου, κι ας γεννήθηκα στις ομίχλες του Νοεμβρίου. Κάτι σαν καταφύγιο και σκήτη ο Ιούλιος, σεβάσμιος και ιερός κι ας είναι κατάστικτος από συμφορές και βάσανα… Μιά παράξενη γαλήνη δημιουργεί μέσα μου ο ευλογημένος αυτός μήνας. Ένα δέος, λες και βρίσκομαι ανάμεσα σε όνειρο και θαύμα. Σαν αυτό που έζησα τις προάλλες στο Ηρώδειο, καταμεσής του Ιουλίου, ακούγοντας το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη… «Τον Ιούλιο κάποτε», θα λέω σε λίγα χρόνια και θα γεμίζει το βλέμμα μου ατελεύτητο φως και μνήμες Ιουλίων…

Φωτο/Δήμητρα Στασινοπούλου