Η ρητορική του τίποτα

Μοιάζει με αιώρηση στο κενό. Αυτή η καθημερινή αίσθηση ότι βουτάς ολοένα και περισσότερο προς μια άβυσσο με μια χρονομηχανή η οποία, όμως, λειτουργεί και ως μηχανή του κιμά. Όλα πίσω στον χρόνο και όλα λιωμένα, σε μια διαδικασία αποδόμησης και τελικά σύνθλιψης, χωρίς εμφανείς δράστες παρά μόνο θύματα. Σαν κάποιος να παίρνει εκδίκηση από τον ίδιον του τον εαυτό επειδή δεν είχε κατορθώσει νωρίτερα αυτό που είναι τώρα. Με κυρίαρχη την ακατάσχετη τιποτολογία και την επικοινωνιακή σαπουνόφουσκα της γενικευμένης θολούρας.

Και δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που σέρνει το ψωράλογο της κενολογίας στην καθημερινή της επικοινωνία. Είναι ολόκληρη η κοινωνία που φαίνεται να έχει συνηθίσει στη ρητορική του τίποτα. Για πολλά μπορεί κάποιος να ψέξει τα ελληνικά media. Πέρα, όμως, από την υποβόσκουσα διαπλοκή με τα κέντρα εξουσίας, πρώην και νυν, αυτό που καταμαρτυρεί κάποιος στα Μέσα είναι η χαμηλή επαγγελματική τους προσέγγιση με αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε «είδηση». Σαφώς και είναι είδηση ότι το συγκυβερνών κόμμα μετατρέπει σε κομπρέσες επούλωσης υπαρξιακών προβλημάτων τα «επιρράμματα» θρησκευτικής υπεύθυνης δήλωσης στις στολές των στρατιωτικών. Αλλά το θέμα είναι ο χειρισμός της.

Επίσης, η άνευ σημασίας διαφορά μεταξύ «γενοκτονίας» και «εθνοκάθαρσης» με τις συνακόλουθες ερμηνείες και συνέπειες έδειξε ότι είδηση δεν είναι η μονομανία ενός υπουργού ή ο λάθος χειρισμός των λόγων του από τα ΜΜΕ, αλλά το πόσο εύκολα ανοίγει -κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες- ο ασκός της βίας, όπως στην περίπτωση Κουμουτσάκου. Και ακόμα παραπέρα; Πολύ θα ήθελα να διαβάσω μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από σωματεία και συλλόγους που κατασκευάζονται και λειτουργούν με εθνικές ή και εθνικιστικές μονωτικές ταινίες στο εσωτερικό τους. Ή ακόμα ακόμα η ενασχόληση του δημόσιου -δημοσιογραφικού διαλόγου με τις γεωγραφικές γνώσεις ή τη γλωσσική δεινότητα του πρωθυπουργού θα μπορούσε να είχε εξαντληθεί μέσω της παρουσίας των Μέσων στα social media και μέχρι εκεί.

Την ώρα που η χώρα έχει μπει με την τεράστια, στα όρια της ποινικής διερεύνησης, ευθύνη των τελευταίων κυβερνήσεων, στο ιδιότυπο καθεστώς της κρατικοποίησης της μισθωτής εργασίας και επί της ουσίας στην κατάσχεση των όποιων εισοδημάτων των πολιτών, η Πολιτεία και η πλειονότητα των Μέσων ασχολούνται με ψέματα που, σίγουρα, βολεύουν. Την ώρα που, εκτός από το προσφυγικό που είναι άλλης τάξης θέμα, όλοι οι πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται σε καθεστώς κατεδάφισης, εμείς επιμένουμε να σφυρίζουμε στους ρυθμούς της ιδεολογικής μαγκιάς έναντι αντιπάλων. Την ώρα που τα αυτονόητα τείνουν να μετατραπούν σε ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος στην Ελλάδα, εμείς εστιάζουμε σε... επιρράμματα. Τουτέστιν, σε μπαλώματα. Ή... τσόντες!
 

Φωτο:Γιάννης Λιάκος