Πολιτικά μνημόνια και κυβερνητικά μνημόσυνα

Όταν παύσουμε να κατηγορούμε μόνο, αλλά και να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη για τις επιλογές μας τότε ίσως υπάρξει προκοπή για αυτόν τον ταλαίπωρο, αλλά όμορφο τόπο.

H Ελλάδα, μετά το 2009, δεν είναι όπως η Ελλάδα της προηγούμενης εποχής. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε εξοικειωθεί με την κουλτούρα που επέφεραν τα μνημόνια και τις συνέπειες στην καθημερινότητά μας. Φαίνεται να διακατεχόμαστε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, δείχνοντας μια ερωτική σχέση προς τους θύτες αυτής της κατάστασης. Δεν εξηγείται αλλιώς η πειθήνια και «τυφλοποντική» μας αντίδραση σε κάθε ανερυθρίαστη πολιτική διακήρυξη περί «τέλους των μνημονίων».

Από τον Νικόλα Παπαναστασόπουλο

Έχουμε τρελαθεί όλοι ή μιθριδατίζουμε, όσον αφορά στους αριθμούς για το χρέος, για την ανάπτυξη, τα επιτόκια, το PSI, την ανεργία και όποια άλλη «τεχνοκρατική αμπάρα» στη σύγχρονη ψυχολογική μας φυλακή. Η μόνη ωστόσο αλήθεια που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι η κατάθλιψη, η ανημποριά και το ψαχούλεμα στις τσέπες μας κάθε αρχή και τέλος του μήνα για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως πολίτες και να τη διαχειριστούμε ως άνθρωποι.

Διαπιστώσεις, θα πει κάποιος ή καλύτερα ψυχικές εκφράσεις μιας πορείας προς τα πού; Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Κάθε φορά που ακούμε για τέλος των μνημονίων, αυτό στην πραγματικότητα μεταφράζεται σε τέλος της θητείας, σε κηδεία και μνημόσυνο της συγκεκριμένης κυβέρνησης που το διατείνεται αυτό, προχωρώντας και στον αναγκαίο «άρτον και θεάματα» ή σε «καθρεφτάκια προς τους ιθαγενείς», τους οποίους έχει απομυζήσει στο έπακρον. Από το 2010 και μετά έχουμε αλλάξει τόσες κυβερνήσεις, χωρίς ωστόσο να αλλάξει η προοπτική της χώρας και να δούμε φως στο τούνελ (άλλη περίφημη φράση!!!). Φαίνεται ότι η εκλογή και ο βίος της κάθε κυβέρνησης αποτελεί μια πρόσκαιρη παραμυθία στον «υποτελή» που γρήγορα «εξατμίζεται», όταν η κυβέρνηση δείχνει την αντίστοιχη «μεταρρυθμιστική δεινότητα» (όπως λέει και ο Αλεξανδρινός ποιητής) για περικοπή συντάξεων και αύξηση των φόρων.

Θα πει κάποιος, ο λαός δεν έχει ευθύνες; Είναι βέβαιο ότι έχει και η μόνη στιγμή που μπορεί έμπρακτα να αποφασίσει, σ’ αυτό το τόσο ουσιοκρατικό, αλλά και συνάμα δυσλειτουργικό πολίτευμα που λέγεται δημοκρατία, είναι αυτή των εκλογών. Όταν παύσουμε να κατηγορούμε μόνο, αλλά και να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη για τις επιλογές μας τότε ίσως υπάρξει προκοπή για αυτόν τον ταλαίπωρο, αλλά όμορφο τόπο. Γι’ αυτή την πατρίδα που ως έννοια άλλοι την αγαπούν και άλλοι τη λιθοβολούν και κυρίως έχουν καταδικάσει. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που μόνο όταν κάποιος ξένος ηγέτης τους επικαλείται βγάζουμε επιφωνήματα θαυμασμού, αλλά είμαστε ανίκανοι, ως εκπαιδευτικό σύστημα και ως κοινωνία να σπουδάσουμε ως αρχαία ελληνική γλώσσα, ως αξίες και πολιτισμός, έλεγαν το εξής: ότι οι λεκτικές σχέσεις αποδίδουν τις πραγματικές σχέσεις των σημαινομένων, πράγμα στο οποίο προσχωρεί και η σύγχρονη Γλωσσολογία. Σ’ αυτή τη βάση, ως αριστοτελιστής επιχειρώ, μέσα από την ετυμολογική συγγένεια δύο εννοιών, να βρω τη σημασιολογική τους συγγένεια. Επομένως, τόσο η λέξη μνημόνιο όσο και το μνημόσυνο (των κυβερνήσεων που έφυγαν ή απέρχονται) έχει ως ρίζα το μιμνήσκω = θυμάμαι. Τούτου δοθέντος, όσο ένας λαός δεν έχει μνήμη και κρίση γι’ αυτά που έπαθε και παθαίνει, τόσο το μέλλον του θα είναι προδιαγεγραμμένο, γεμάτο από παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα και από μαθήματα που είναι διηνεκή παθήματα.

Ο Νικόλαος Παπαναστασόπουλος είναι Μεταδιδακτορικός Ερευνητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το συγγραφικό του έργο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρης

Ζωγραφική Νικ.Λύτρας/Κάλαντα