Σε φθινοπωρινό κάδρο

Πώς άραγε φανταζόμαστε την Ευρώπη που ζούμε; Την Ελλάδα στην οποία γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε και ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια; Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή του φθινοπώρου. Μια μουντή και υγρή ημέρα.  Ένα τοπίο που τα δέντρα έχουν χάσει τα φύλλα τους και που στο βάθος καπνίζουν με λύπη και στεναχώρια οι καμινάδες των φτωχικών μας. Και αν μέσα στη φτώχεια μας βασίλευε το ήθος, η ειλικρίνεια και η αλήθεια θα ήταν σαν όνειρο…

Όμως, η Ευρώπη και πρωτίστως η Ελλάδα είναι τα τελευταία χρόνια σε ένα μόνιμο φθινοπωρινό κάδρο. Χωρίς όραμα και χωρίς ελπίδα.

Δείτε τους εαυτούς μας. Παρατηρήστε τους. Ζούμε σαν φαντάσματα σε μια Ευρώπη φάντασμα που ο διπλανός μας, ο διαφορετικός από εμάς, είναι συνάμα ένας υποψήφιος έτοιμος να μας διασαλέψει τη δήθεν ηρεμία μας. Καταντήσαμε να αφηγούμαστε τις έχθρες των λαών και να μεταγγίζουμε το μίσος. Τα παραμύθια έδωσαν τη θέση τους στον φόβο και ο ξαφνικός θάνατος είναι ο σύγχρονος τρόμος μας.

Τρομοκρατία και προσφυγικό μετέτρεψαν τις ζωές μας σε σκιές με μια Ευρώπη να αδυνατεί και να αδιαφορεί κάποιες φορές να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της.

Μεταναστευτικό, οικονομική κρίση αλλά και πολυδαίδαλα οικονομικά σκάνδαλα, που αγγίζουν τα υψηλότερα κλιμάκια της ηγεσίας της Ευρώπης, δίνουν τη χαριστική βολή. Αποκορύφωμα των σάπιων ηγεσιών που μας κυβερνούν οι κοσμογονικές αποκαλύψεις των αποκαλούμενων Panama Papers.
Τι μάθαμε, λοιπόν, από τη νέα αποκάλυψη; Ουσιαστικά αποκαλύφθηκε το πλέγμα νομιμοφάνειας που οδηγούσε στη φοροαποφυγή και το ξέπλυμα χρήματος πολλούς από τους εκλεκτούς πελάτες της Mossack Fonseca, της τέταρτης μεγαλύτερης υπεράκτιας νομικής εταιρείας στον κόσμο. Πελάτες της ήταν επικεφαλής κρατών, πολιτικοί, επιχειρηματίες, διασημότητες και αθλητές. Ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών σε 11 εκατ. αρχεία.

Μέσα σε αυτά τα έγγραφα νυν και πρώην αρχηγοί κρατών, ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας που ήξερε αλλά δεν μίλαγε -όπως έγραψε το Spiegel στις 9 Απριλίου- αλλά και 28 γερμανικές τράπεζες (Deutsche Bank και Commerzbank), όμιλοι κολοσσοί, μεταξύ αυτών και η γνωστή στο ελληνικό κοινό Siemens.

Όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα μιας Ευρώπης πνιγμένης στα προβλήματα, βυθισμένης στον βούρκο των σκανδάλων, χωρίς πολιτισμό και αξίες. Την ώρα που η ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας είναι παρούσα και άπαντες, ειδικοί αναλυτές και καθηγητές, περιμένουν το επόμενο χτύπημα βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε μια συστημική αποτυχία των ηγεσιών να διαχειριστούν τις τύχες των λαών τους, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί ο προσανατολισμός και το περιεχόμενο της Ευρώπης. Τα κράτη απομονώθηκαν και έχασαν το κοινό τους συμφέρον. Τελικά, τι άλλο πρέπει να συμβεί ώστε να επιστρέψουμε στην Ευρώπη που θα θέλαμε, αυτή της ειρήνης και του πολιτισμού; Ας θυμηθούμε τι είχε πει ο Ντε Γκωλ το 1965 όταν σε ομιλία του σημείωσε, μεταξύ άλλων, πως «η Ευρώπη δεν μπορεί να οικοδομηθεί από μερικούς αρεοπαγίτες τεχνοκράτες, απάτριδες και ανεύθυνους», κάτι που γίνεται σήμερα και μάλιστα σε όλο του το μεγαλείο.