Ο Χαμένος Ουρανός σου

Στην Κρήτη, την Νύχτα, απέναντι σε ότι (δεν) Αξίζω...
Από τον Μάριο Νόττα*
Πριν μερικά χρόνια (όχι πολλά) βρέθηκα στην Γαύδο. Είχα πάει στο νησί του νησιού. Βλέπεις, αφού πρώτα πας στην Κρήτη, παίρνεις (π.χ. από τα Σφακιά) το καραβάκι -αν δεν έχει ‘καιρό’- και πας στον ‘απώτατο Νοτιά της Ευρώπης’, στην μεθόριο.. Εκεί πρέπει να είσαι έτοιμος να μείνεις για απροσδιόριστο διάστημα (ή έτσι ήταν τότε) καθώς το Λυβικό πέλαγος δεν αστειεύεται. Και μόνο η αίσθηση ότι είσαι περίπου στην Αφρική, ενώ από την μια μερά χάσκει η εγγύς Ανατολή, και από την άλλη η δυτική Μεσόγειος, σε ‘φέρνει’ σε ένα ιδιότυπο «Κέντρο του Κόσμου».
Ο Σκαραβαίος λοιπόν, έμεινε ‘ορφανός’ για μερικές μέρες, εκεί, κοντά στο Φραγκοκάστελο (τον άφησα ενέχυρο, σε κάτι αιθέριες μορφές, τους Δροσουλίτες του Κάστρου..). Καβάλησα την σκούνα και σε μερικές ώρες ήμουν σε μια απάτητη αμμουδιά που άστραφτε το ίδιο κάτω από το ρευστό του Λιβυκού, όσο και στον ευθύ ανελέητο ήλιο του βράχου των πειρατών. Είχα την παράξενη αίσθηση ότι το περίγραμμα του πέλματός μου, στην άμμο, δεν θάσβηνε ποτέ, θα γινόταν όμως «ένα» με όλους όσους ευλογήθηκαν, περνώντας από ‘κει. Ηταν μέρα.
Ενώ έπεφτε ο ήλιος, (χωρίς ίχνος αέρα) μπόρεσα και ‘κατέγραψα’ τι ήταν που με ξένιζε επί ώρες.. Δεν ήταν μόνο οι γεωμαγνητικές συντεταγμένες, που έκαναν το βιολογικό μου GPS να «τρελλαθεί», δεν ήταν τα ‘φυσικά’ υγρά της μπαταρίας της Μεσογείου που μόλις με είχαν φορτίσει μέσα στο νερό, αλλά ήταν και ο ορίζοντας.. Που απλώς υπήρχε. (Πόσοι από εμάς, στερημένοι αστοί, θυμόμαστε την χαρά του ‘να κοιτάμε μακριά’ ;). Αυτό το παράξενο χαρμάνι εισρέουσας πληροφορίας, σε σημείο που να βραχυκυκλώνει το νευρικό μου σύστημα, άρα να προκαλεί αφόρητη ευφορία, λειτουργούσε ως ένας εξαιρετικής ποιότητας μπάφος. Απόδειξη πως την χημεία την χρειαζόμαστε μόνον ως υποκατάστατο όσων είμαστε ανίκανοι (πια) να απολαύσουμε με φυσικό τρόπο.
Άρα ήμουν έτοιμος: Το Θαύμα θα συντελείτο οσονούπω: Η σκοτεινή ομπρέλλα ερχόταν.
(..Τι λες ρε Νόττα, τι παίρνεις και δεν μας δίνεις; ..Καλά, σ’ένα νησάκι πήγες, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου..)
Λάθος κάνεις. Το θαύμα ήταν εκεί. Και ναι, ο ‘κόσμος’ (δες πιο κάτω) τελείωσε.
Στην αρχή ο θόλος έπαιζε σε αποχρώσεις του μπλε, σκούρου μπλε, με κάτι υποψίες μικρών φωτεινών οντοτήτων. Μετά γκριζάρισε. Οι οντότητες φανερώθηκαν. Σκούρηνε κι άλλο, κάτι σαν τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας με ‘ζωντανό’ μαύρο (κοίτα, τώρα, παρομοίωση του χαμένου της ψηφιακής εποχής..). Οι οντότητες απαίτησαν κυριαρχία. Σε λίγο δεν ήξερες αν ατένιζες έναν ‘ζωντανό’ μαύρο μανδύα, ασφυκτικά γεμάτο άστρα…, ή… Μήπως ήταν το ανάποδο..; Ένα πάπλωμα άστρων, με μικρές ακανόνιστες κηλίδες μαύρης αβύσσου..; Ότι και νάταν, ήρθε ομαλά, ήσυχα και με σιγουριά. Αφήνοντας εμάς, τους επισκέπτες, άφωνους..
Βλέπεις τα λιγοστά φώτα είχαν σβήσει από ώρα. Ο ρόγχος της τελευταίας γεννήτριας είχε καταλαγιάσει κι αυτός, ίσως συντηρούσε αποσπασματικά κάποιο ψυγείο. Το νησί δεν είχε ρεύμα. Αλλά είχε κάτι άλλο. Τον τελευταίο (ίσως) ουρανό του δυτικού κόσμου. Πού; Στο πιο ‘φορτισμένο’ ιστορικά σταυροδρόμι, εκεί που (απ’όσο γνωρίζουμε) αντλούμε το γεννοβολιό του πολιτισμού μας, την Κρητική πλατφόρμα.
Δεν σταμάτησα να μιλάω γι’ αυτό. Με τον ταβερνιάρη, τον αμφιτρύωνα, τον καπετάνιο, την Κοκόνα, τον ψαρά. «Μην φέρετε το ρεύμα, κρατείστε–φυλάξτε το Κεφάλαιό σας, διαδόστε πως είστε ο Ουρανός της Ευρώπης, θεραπεύστε τον ως κόρην οφθαλμού, είναι η Προίκα σας, επενδύστε σε αυτόν, ανήκει σε όλους μας !».. Οι άνθρωποι, οι λιγοστοί αυτόχθονες, δικαίως (φαντάζομαι και εμείς το ίδιο, στην θέση τους) είχαν κουραστεί χωρίς ρεύμα. Έκαναν το παν να το αποκτήσουν. Και (δυστυχώς αν μοιράζεσαι την ματιά μου..) το κατάφεραν. Ο ουρανός ‘έσβησε’. Η φωτορύπανση (καμία σχετική ευαισθησία, με χαρά να διορθώσω αν κάνω λάθος) επιβλήθηκε. Το επισκέψιμο τρομερό πλεονέκτημα χάθηκε. Φαντάζεσθε έναν τόπο που θα διαφημιζόταν πως, για έστω 3 μηνες τον χρόνο, έκανε ‘κλικ’ και «άναβε» τον Ουρανό..; Αλλά ίσως δεν είναι αργά.. ποτέ δεν ξέρεις.
Το ‘σύμπαν’ πάντως χάθηκε. Εύχομαι κάποτε να το ξαναβρούμε. Θυμήσου, πως είναι (άλλωστε) και το μόνο καθημερινό πεδίο αναφοράς: Κοιτώντας ‘πάνω’, την νύχτα, έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για όλα όσα φαντάζουν θηριώδη και ανυπέρβλητα τις υπόλοιπες ώρες.
*Ο Μάριος Νόττας όταν δεν αυτοαναιρείται επιχειρών πολιτικές αποτιμήσεις, διευθύνει το Ευρωπαϊκό Ιντσιτούτο Επικοινωνίας (ECI-European Communication Institute)